26 Σεπ 2020

20200926 τέσσερις φωτογραφίες στη θάλασσα

    


ο πρώτος μεγάλος νοτιάς






20 Σεπ 2020

20200920 μαγαζιά...

 ο τσε γκεβάρα, η ραπτομηχανή, οι πέτρινοι τοίχοι, οι παλιές φωτογραφίες και άλλα διακοσμητικά στοιχεία



οι αποφάσεις και οι πράξεις του καθενός, δηλώνουν τη θέση του στον κόσμο κόσμο· αυτό που είναι και αυτό που έγινε μέσα στην περιπέτεια της ζωής· και σίγουρα αυτό δεν είναι στατικό αλλά εξελίσσεται.

τα καταστήματα, τα μαγαζιά είναι κομμάτι του ιδιοκτήτη τους, δηλώνουν ή πρέπει να δηλώνουν την αισθητική του και την άποψη του για τη ζωή. το μαγαζί προφανώς και δεν το έχεις για να δείξεις ποιός είσαι, μάλλον το έχεις πρώτα από όλα για να κερδίσεις χρήματα· όμως το μαγαζί, το κάθε μαγαζί δείχνει εκτός όλων των άλλων και ποιός είσαι. κι όχι μόνο αν είσαι καθαρός, τακτικός, ευγενής, αλλά τον κόσμο σου όλο. κοιτώντας το μαγαζί σου, βλέπεις ποιός είσαι. 

τα περισσότερα νέα καταστήματα τα έχει στήσει κάποιος διακοσμητής, ή αρχιτέκτονας, και φυσικά αυτό είναι καλό. μόνο που η ψυχή, ή το άυλο που τροφοδοτεί τους τοίχους και το υλικό περιεχόμενο, προκύπτει από αυτόν που έχει την ευθύνη και αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί. κι αν υπάρχειψυχή, θα υπάρχει και το μαγαζί και κάτι θα προσθέτει σε αυτό τον κόσμο· αν δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπάρχει και το μαγαζί. μπορεί να έχει δουλειά να παράγει οικονομικό κέρδος, αλλά εκεί που πραγματικά ζυγίζονται όλα, ποιός αλήθεια είμαι εγώ και που πάω,απόδοση δεν υπάρχει.

πολλά από τα παλιά καταστήματα, αρέσουν γιατί άντεξαν στη φθορά των δεκαετιών και στη σκόνη του χρόνου φανερώνεται η ιστορία τους. το παρόν και το παρελθόν τους μαζί.

τα περισσότερα νέα καταστήματα, φυσικά όχι όλα, στην καλύτερη είναι μηχανές παραγωγής χρημάτων, ή απλώς δείχνουν την αμηχανία ή την απουσία αισθητικής των ιδιοκτητών τους.

μπορεί να μην μας αρέσει ένα μαγαζί αλλά εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε αν είναι πρόταση ζωής, κομμάτι του ιδιοκτήτη ή απλώς δουλειά.

τα μαγαζιά μπορούν να γίνουν μέρος της ιστορίας ενός τόπου, τοπόσημου ομορφιάς και ήθους, αναγνωστήρια πραγματικότητας. ελάχιστα τα καταφέρνουν, συνήθως όταν οι ιδιοκτήτες λίγο λοξά κοιτούν τον κόσμο.






14 Σεπ 2020

συνοριοφύλακες



 Πρωί σε παραλία της νότιας Χίου, φτάνουν σχεδόν ταυτόχρονα τρία-τέσσερα αυτοκίνητα της αστυνομίας, βγαίνουν νέα παιδιά με στολή, είναι οι νέοι συνοριοφύλακες που προέκυψαν μετά από διαγωνισμό και σύντομη εκπαίδευση. Αγοράζουν καφέδες και κάνουν χαλαρή βόλτα στην παραλία· καθαρά πρόσωπα, λίγο μαζεμένοι, μάλλον νιώθουν άβολα με την στολή. Κάποιοι από αυτούς πριν δυο μήνες έρχονταν εδώ για μπάνιο σαν απλοί πολίτες.

Την ίδια μέρα λίγο αργότερα πηγαίνω στο αεροδρόμιο, περιμένω την πτήση από Αθήνα. Καθώς τροχιοδρομεί το αεροπλάνο, φτάνουν δύο μοτοσυκλέτες με δύο άντρες η κάθε μία της «ομάδας» Δίας. Τους ανοίγουν την πλαϊνή σιδερένια πόρτα και μπαίνουν στο χώρο του αεροδιαδρόμου εκεί που φτάνουν οι αποσκευές. Κατεβαίνουν από τις μηχανές, είναι άντρες εύρωστοι, δυνατοί, σίγουροι για τον εαυτό τους και για την εξουσία που εκπέμπει η θέση τους, πατούν στέρεα στη γη, το βλέμμα του είναι αδιάφορο· πίνουν καφέ και περιμένουν, προφανώς ήρθαν εδώ στα πλαίσια της εργασίας τους.

Διαβάζω στον τοπικό τύπο: «Στις 1060 ανέρχονται οι αιτήσεις που κατατέθηκαν για την πρόσληψη συνοριοφυλάκων στη Χίο, στην δεύτερη προκήρυξη που αφορούσε την πρόσληψη 62 ακόμη για το νησί μας, πλέον των 98 της προηγούμενης προκήρυξης.»

Zούμε σε ένα νησί, σε ένα μικρόκοσμο, αναγνωρίζουμε αυτά που ήδη επαναλαμβανόμενα έχουν γίνει μέρος του κόσμου μας. Ότι είναι καινούργιο, παράξενο και διαφορετικό, δεν το βλέπουμε ή είμαστε επιφυλακτικοί να του δώσουμε χώρο. Ενεργούμε όπως οι προγόνοί μας, οι συντοπίτες μας, ο γνωστός μας κόσμος· έστω κι αν το βλέμμα μας σαρώνεται από εικόνες μιας παγκοσμιοποιημένης πραγματικότητας.

Κομμάτι ο καθένας από μας αυτού που αναγνωρίζουμε σαν δικό μας τόπο, αναζητούμε την ασφάλεια και τη σταθερότητα. Αν υπάρχει σταθερή εργασία υποθέτουμε πως όλα τα άλλα θα γίνουν. Στα χρόνια που ζούμε είναι δύσκολη η εύρευση εργασίας με ικανοποιητικές απολαβές. Στο μόνο τομέα που η εκάστοτε κρατική εξουσία επενδύει είναι η ασφάλεια, έτσι συνεχώς προκύπτουν νέες θέσεις εργασίας στα παρελκόμενα επαγγελματα· αυτή την εποχή θέλουν συνοριοφύλακες. Νέοι που δεν έφυγαν ποτέ από το νησί αλλά και νέοι που σπούδασαν παραέξω και που έχουν ψυχανεμιστεί την ομορφιά και την περιπέτεια της ζωής, αφού τα σκεφτήκαν και τα μέτρησαν κατέθεσαν τα χαρτιά τους.


Αν αποσιωπήσεις το γεγονός ότι προορίζεσαι για φύλακας της εξουσίας και ότι είσαι στη δικαιοδοσία της, που μπορεί να σε κάνει συνοριοφύλακα, ματ, δίας, οπκε και διάφορα άλλα που δεν έχουν και την καλύτερη φήμη για τις υπηρεσίες που προσφέρουν στους πολίτες και αν παραμερίσεις την κρατική βία -που θα γίνεις μέρος της- τότε, τουλάχιστον στην επαρχία, είναι ένα καλό επάγγελμα. Είσαι κοντά στα χωράφια σου, τις υπηρεσίες τις κάνεις κοντά στο σπίτι σου, μπορείς να έχεις ευέλικτο ωράριο και πιθανόν αρκετό ελεύθερο χρόνο.


Κάθε εξουσία που επενδύει στο φόβο έχει ανάγκη από φύλακες, κάθε κοινωνία που σαν προτεραιότητα έχει την ασφάλεια έχει ανάγκη από φύλακες.

1 Σεπ 2020

20200901 σεπτέμβριος

 



Το φθινόπωρο σ' εμάς ήταν από λιωμένο χρυσάφι και λιωμένο ασήμι, από αέρα, σμάρια κοράκια και ελαφριές παγωνιές. Κρατούσε όσο σχεδόν κι ο χειμώνας. Τον Αύγουστο τα φύλλα κιτρίνιζαν, τις πρώτες κιόλας μέρες του Σεπτεμβρίου, έπεφταν στη γη. Κανένας δεν τα σκούπιζε. Στη Δυτική Ευρώπη πρωτοεΐδα να σκουπίζουν το φθινόπωρο, να το μαζεύουν σε τακτικούς σε τακτικούς σωρούς σκουπιδιών. Τις ασυννέφιαστες φθινοπωρινές μέρες μας δεν φυσούσε καθόλου. Ο ήλιος έκαιγε ακόμα, λοξός ήδη και κατακίτρινος. Έγερνε το σούρουπο στην κόκκινη δύση του και πρόβαλλε το χάραμα σ' ένα λίκνο από ομίχλη και ασήμι. Ο ουρανός αργούσε να πάρει το βαθύ γαλάζιο χρώμα του. Μετά έμενε έτσι όλες τις ώρες της μικρής μέρας.

από το βιβλίο Φράουλες του Joseph Roth, εκδόσεις ΑΓΡΑ