20241117 οκτώ φωτογραφίες στο τέλος της μέρας / δεύτερο μέρος

 

με τις φωτογραφίες ευθυγραμμίζω την πραγματικότητα με το βλέμμα μου, με τον τρόπο που βλέπω· τακτοποιώ το άπειρο στο δικό μου γνωστό μικρόκοσμο, κρατώ αυτό που ταιριάζει σε αυτό που έτσι κι αλλιώς γνωρίζω. οι φωτογραφίες δηλαδή επιβεβαιώνουν ότι υπάρχω, με αυτόν τον τρόπο που υπάρχω. 

αυτό είναι όλο; όχι φυσικά -αν και δεν είναι λίγο- είναι και ένα μέσο υπέρβασης, αν θέλω να σπάσω την κοινοτοπία μου, έχω το κατάλληλο εργαλείο. 

το θέμα είναι αν θέλω ή καλύτερα να μπορώ.

χαιρετισμούς

20241116 οκτώ φωτογραφίες στο τέλος της μέρας

 

εδώ στην άκρη του νησιού, στις κανονικές μέρες πια, παρακολουθείς τον καιρό να έρχεται από τα νοτιοδυτικά. μετά τη βροχή, κλειστός ορίζοντας από τη συννεφιά κι από την ησυχία· όλα παγωμένα χωρίς παγωνιά, ίσως από την αίσθηση ότι είναι η πρώτη μέρα του χειμώνα.

είναι δύσκολο αλλά πολύ ενδιαφέρον να φωτογραφίζεις, δηλαδή να προσπαθείς να αντικρίσεις το βλέμμα σου, να βρεις την κεντρική ιδέα ή την αρχή της αφήγησης, σε ένα τόπο χωρίς ξεκάθαρη ταυτότητα.

χαιρετισμούς

20241109 οκτώ φωτογραφίες στη λέσβο

 

αυτά που βλέπουμε (αλλά και αυτά που αντιλαμβανόμαστε με τις υπόλοιπες αισθήσεις) όταν ταξιδεύουμε, έχουν να κάνουν με αυτά που αναγνωρίζουμε· κουβαλώντας τον εαυτό μας κάθε στιγμή, δηλαδή την ιστορία μας, βλέπουμε μόνο ή κυρίως, ό,τι ταιριάζει με αυτό που είμαστε κι αυτό είναι μια ελάχιστη εικόνα της πραγματικότητας, ας πούμε η δική μας εκδοχή.

έτσι κι αλλιώς ένα νησί, ένας τόπος, μέσα από τις φωτογραφίες μας, είναι ένα πεδίο όπου αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και ίσως συγκαλυμμένα, ίσως ασυνείδητα, λίγο κρυφά, λίγο φανερά αποκαλύπτουμε μερικά στοιχεία για μας. 

όσο πιο συνειδητά και ξεκάθαρα γίνεται τόσο περισσότερο η φωτογραφική διαδικασία μπορεί να διαμορφώσει και να δείξει το δικό μας βλέμμα.

οκτώ φωτογραφίες λοιπόν από τη λέσβο

χαιρετισμούς.

20241028 οκτώ φωτογραφίες από την αμανή

 

ένα βιαστικό κύκλο έκανα στην αμανή, είδα στα γρήγορα πολλές μικρές εικόνες, δεκάδες άνθρωποι διάσπαρτοι εδώ και κει μάζευαν ελιές, η μυρωδιά του πεύκου, η εναλλαγές του τοπίου και των χρωμάτων, τα γυρίσματα του βουνού, τα πλατάνια και τα παλιά γεφύρια, τα χωριά με τα παλιά αυτοσχέδια σπίτια αλλά και μεγάλες νέες κατοικίες αντίθετες με το μέτρο του τόπου, κατσίκια, αγροτικά, τα ιαματικά νερά στα αγιάσματα, οι πινακίδες των μονοπατιών, τα έρημα χωριά και στην  άκρη του μυαλού η μελλοντική «ανάπτυξη» της εξόρυξης αντιμονίου.

οι μεγάλες παρεμβάσεις αλλάζουν μια για πάντα το τοπίο, οι δομικές αλλαγές που επιφέρουν καταστρέφουν αυτό που υπάρχει, χωρίς καμιά βεβαιότητα ότι αυτά τα έργα θα είναι τουλάχιστον χρήσιμα. οι αποφάσεις και οι ενέργειες μας πρέπει να συντονίζονται με το πνεύμα και το χαρακτήρα του τόπου που ζούμε, αν φυσικά θέλουμε να διατηρήσουμε μια ταυτότητα που σέβεται τον τόπο που μας φιλοξενεί. 

20241027 οκτώ φωτογραφίες από το αίπος

 

20241008 τις τελευταίες νύχτες

 

20240911 οι κέφαλοι επιστρέφουν στη θάλασσα

σήμερα το μεσημέρι μετά την δυνατή νυχτερινή βροχή, φούσκωσε το ποτάμι, έκοψε την αμμουδιά και οδήγησε τα νερά στη θάλασσα.

«το έχω δει πολλές φορές, κέφαλοι είναι, αφρόψαρα, με τους δυνατούς νοτιάδες πέφτουν στη γλυφάδα*, αναπαράγονται, μεγαλώνουν, εδώ υπάρχει πολύ τροφή και όταν κατεβαίνει ο ποταμός και ενώνεται με τη θάλασσα, ακολουθούν το ρεύμα του νερού και επιστρέφουν στη θάλασσα».

δεν το πίστευα αυτό που έβλεπα, δεκάδες ψάρια κινούνταν στη λιμνούλα, και προσπαθούσαν να ακολουθήσουν την πορεία του νερού για να φτάσουν στη θάλασσα, κολλούσαν όμως στην άμμο, και χτυπιόταν για να φύγουν, τα μεταφέραμε με τα χέρια στη θάλασσα.

αργότερα το έλεγα στο μουράτ που είναι καλός ψαράς, «μετά θα έχει πολλά λαυράκια εκεί, γιατί τρώνε τους κέφαλους», με γείωσε στον κύκλο της ζωής.

*γλυφάδα λέμε την μικρή λίμνη που σχηματίζει ο ξεροπόταμος που πέφτει στην κώμη.