...
Το έργο τέχνης δεν υπάρχει παρά καταργώντας το λειτουργικό και το καθημερινό, αποκαλύπτοντας την Άλλη πλευρά που απογυμνώνει από κάθε σημασία τις συνηθισμένες πλευρές, δημιουργώντας μια σχισμή απ' όπου διαβλέπουμε την Άβυσσο, το Απύθμενο πάνω στο οποίο ζούμε διαρκώς, προσπαθώντας διαρκώς να ξεχάσουμε.
...
Διανύουμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας στην επιφάνεια, αιχμάλωτοι των φροντίδων, των ασήμαντων ασχολιών, της διασκέδασης. Γνωρίζουμε, όμως ή πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ζούμε στο χείλος μιας διπλής Αβύσσου, ή Χάους ή απύθμενου Βαράθρου. Η Άβυσσος που είμαστε, που είμαστε εμείς οι ίδιοι, εντός του ίδιου του εαυτού μας και για τον εαυτό μας. Η Άβυσσος πίσω από τα εύθραυστα φαινόμενα, το αποσαθρωμένο κάλυμμα του οργανωμένου κόσμου και ακόμα και του κόσμου τον οποίο υποτίθεται πως ερμηνεύει η επιστήμη. ...
...
Οι μόνοι συλλογικοί στόχοι που αυτή η κοινωνία δείχνει ικανή να θέσει στον εαυτό της είναι στόχοι περιθωριακοί και φιλανθρωπικοί: ναύλωση πλοίου για το Βιετνάμ, Γιατροί του Κόσμου,κ.λπ. Αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αδύνατον να αποκλείσουμε την ιδέα ότι όλα αυτά γίνονται για να αντισταθμίσουν την ενοχή του χορτάτου και βυθισμένου στις ανέσεις δυτικού ανθρώπου απέναντι στη μοίρα που μαστίζει το υπόλοιπο της ανθρωπότητας.
από το βιβλίο
Παράθυρο στο Χάος
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ
εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου