ο άχρονος χρόνος του χωριού

θέλουμε να πιστεύουμε οτι η ζωή στα χωριά είναι όμορφη
χωρίς άγχος και κοντά στο φυσικό τρόπο ζωής
σχεδόν το πιστεύουν και οι κάτοικοι των μικρών οικισμών
όμως η ζωή στα χωριά δεν είναι μόνο η γραφικότητα που τροφοδοτεί
τους ανθρώπους της πόλης
αλλά και η στεγνή πραγματικότητα τους

αντιγράφω τις σκέψεις μου
από την πρόσφατη παραμονή μου στο χωριό

- όλοι σχεδόν ασχολούνται με τη γη, με τα χωράφια
αρκετοί επαγγελματικά και οι περισσότεροι για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες
ή γιατί αυτό γνωρίζουν αυτό κάνουν
η σχεδόν καθημερινή επαφή τους όμως με τη γη
δεν έχει το λυτρωτικό αποτέλεσμα που εγώ τουλάχιστον θα περίμενα
πόντο δεν αλλάζει ο κλειστός ορίζοντας γεγονότων, συμπεριφορών και πράξεων
της καθημερινότητας τους

- πολλοί άνδρες περιφέρουν τα απομεινάρια της ζωής τους στο χωριό
για διαφορετικούς λόγους έμειναν μόνοι τους
χωρίς σύντροφο σε προχωρημένη πια ηλικία
και  τους μοιάζει μάταιη η όποια αναζήτηση νοήματος

- οι περισσότεροι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού
έχουν στοιχίσει τις φιλοδοξίες τους στα όρια του χωριού ή του νησιού
κάποιοι ταλαιπωρήθηκαν μερικά χρόνια εδώ και εκεί
αλλά επέστρεψαν ευθυγραμμίζοντας αναγκαστικά τη ζωή τους
στα δεδομένα που κληρονόμησαν από την κοινωνία του χωριού
όσοι έφυγαν και τα κατάφεραν αλλιώς, δεν επέστρεψαν
έτσι η κοινωνία παραμένει κλειστή σε οτιδήποτε διαφορετικό

προφυλαγμένη στην ασφάλεια που είναι καταχωρημένη στο ασυνείδητο της

δεν επιτρέπει, χωρίς να χρειαστεί να το δηλώσει, να κινηθεί τίποτα

το ερώτημα ποιο είναι το νόημα της ζωής 

δε χρειάζεται να απαντηθεί

γιατί όλα πατούν πάνω στον άχρονο χρόνο της μικρής προφυλαγμένης κοινωνίας

μονάδα μέτρησης είναι πάντα τα 4 χιλιόμετρα του χωριού από τη θάλασσα

συνεχίζεται

α
μια μικρή ιστορία που ξέχασα να γράψω τις προηγούμενες μέρες

αργά το απόγευμα της πρωτομαγιάς
καθόμουν έξω από το μαγαζί και έπινα τον καφέ μου
στο δρόμο μπροστά μου δεν κουνιόταν τίποτα
2-3 γείτονες καθόταν κι αυτοί έξω από τις πόρτες τους
ησυχία
κάποια στιγμή ακούω τον Α που καθόταν παρακάτω
να λέει: "φεγγάρι, φεγγαράκι μου.."
το φεγγάρι στη γέμιση φαινόταν σαν άσπρος χλωμός δίσκος πάνω από τα πέτρινα σπίτια
το κοίταξα κι εγώ, χαμογέλασα μόνος μου με τη παρατήρηση του ηλικιωμένου άντρα  
με πλησιάζει γελώντας ο Β από απέναντι
ακούς ο Α: "φεγγάρι, φεγγαράκι μου.. Ποιος ο Α, ο Α που είναι τυφλός"
προφανώς ήταν ένας από τους χιλιάδες που μέχρι πρόσφατα έπαιρναν σύνταξη τυφλού..