Κατοικώ σε ένα παλιό σπίτι. Οι εμφανείς φθορές του, η επίδραση των αλλαγών του καιρού πάνω του και η απλή και αυτοσχέδια αρχιτεκτονική του με βεραντάκια, διαδρόμους, υπόγεια, σκάλες και ταράτσα που το καθιστούν παιχνίδι για τις γάτες της γειτονιάς, με τοποθετούν, (και) εμένα, τον πιο πρόσφατο κάτοικο του, σε μια αλυσίδα χρόνου. Το επισκευάζω, το ανακαλύπτω, το χρησιμοποιώ, συγχρονίζω τη ζωή μου μαζί του. Αυτό το παλιό σπίτι είναι "ανοικτό" και ζωντανό διατηρεί την ιστορία του σε ένα διαρκές παρόν. Μια αφήγηση ανοικτή που ενσωματώνει όλα τα νέα στοιχεία.
Πριν μερικές μέρες πήγα για μια παράσταση σε έναν από τους πιο σύγχρονους χώρους της πόλης. Στο εσωτερικό του κτιρίου, τόσο τα υλικά όσο και η σκέψη πίσω τους δεν αποζητούν τη ανακάλυψη και οικειοποίηση του από τον επισκέπτη, αλλά περισσότερο τη "βίαιη" θέαση του, την θεαματική επιβολή του πάνω στον επισκέπτη. Αποστειρωμένο, αυτάρεσκο και σπάταλο, δεν επιδιώκει κανένα συγχρονισμό με τον χρήστη, που νιώθοντας ξένος και ακάλεστος αδυνατεί να βρεις ένα ρόλο, να δημιουργήσει μια στοιχειώδη αφήγηση, έτσι ώστε να προκύψει μια κάποια σχέση η οποία και θα ακυρωθεί την αστραφτερή κενότητα του κτιρίου.
Προφανώς οι παραπάνω διαπιστώσεις ισχύουν για τους συγκεκριμένους χώρους και σε καμιά περίπτωση δεν αναζητούν την θέση κανόνων απέναντι στα παλιά και τα νέα κτίρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου