5/11 Στην τελευταία σκηνή της ταινίας Σεξ, Ψέματα και Βιντεοκασέτες, του Στήβεν Σόντεμπεργκ, εκείνος κάθεται στην αυλή, στο κεφαλόσκαλο της ξύλινης σκάλας της εισόδου, κάτω από το γκρίζο φως του συννεφιασμένου ουρανού· έρχεται η κοπέλα και σταματά πιο πέρα, κατεβαίνει απ' τ' αυτοκίνητο, διασχίζει τον κηπάκο και πάει και κάθεται πλάι του. Μείναν για λίγο έτσι αμίλητοι, κοιτώντας εμπρός τους, ώσπου αυτή σήκωσε το χέρι της και τον έπιασε από το μπράτσο. Σα να κούρνιασε αυτός μόλις ένιωσε το άγγιγμά της και σήκωσε το δικό του χέρι και ακούμπησε τα δάκτυλα που κρατούσαν το μπράτσο του. "Συννέφιασε", είπε, "μπορεί να βρέξει." "Ναι", είπε εκείνη, "μπορεί να βρέξει", και συνέχισαν να κοιτούν εμπρός τους χωρίς να πουν τίποτα άλλο, κι εκεί τέλειωσε η ταινία. Αυτό, φαντάζομαι, είναι η αγάπη: δυο άνθρωποι καθισμένοι πλάι-πλάι που λένε "θα βρέξει", κι η φωνή τους είναι μία.
το πρωτότυπο είναι πολυτονικό
από το βιβλίο
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΡΟΥΝΙΑΣ
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
εκδόσεις ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ
το πρωτότυπο είναι πολυτονικό
από το βιβλίο
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΡΟΥΝΙΑΣ
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
εκδόσεις ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου