Φτάνω στο κάστρο, νοτιάς και η ατμόσφαιρα είναι θολή, φορτωμένη με σκόνη από την έρημο, αυτό δημιουργεί μια παράξενα όμορφη αίσθηση. Περπατώ περιμετρικά του τείχους, ανάμεσα σε θάμνους κι αγριολούλουδα· ελάχιστοι ήχοι έρχονται από κάτω, ο ελαφρύς κυματισμός της σημαίας σπάει που και που την ησυχία. Κοιτάζω τριγύρω, ο κάμπος, μικροί λόφοι, η θάλασσα, η κορυφογραμμή του Πελιναίου, η Αμανή. Ανάβουν τα φώτα της δεη, σαν τα κεριά σε μικρά εικονοστάσια, τρεμοσβήνουν στα γειτονικά χωριά. Τα βουνά χαρακωμένα από τους δρόμους. Άραγε τι θα έβλεπε κάποιος από το ίδιο σημείο πριν εξήντα-εβδομήντα χρόνια που ακόμα τα χωριά ήταν γεμάτα, η γη καλλιεργημένη και οι δρόμοι ελάχιστοι;
το κείμενο και οι φωτογραφίες, εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου