20τοιςεκατό

 

τα μαγαζιά που φτιάχνουμε εμπεριέχουν τον εαυτό μας, όσο περνάει ο καιρός ποτίζονται από αυτό που είμαστε· είτε το θέλουμε, είτε όχι. αποκαλύπτουν στον πελάτη την τάξη, ή την αταξία που κουβαλούμε, την ομορφιά, τη χαλαρότητα, την αισθητική αλλά και την αμηχανία μας. 

αυτό συμβαίνει σε κάποια από τα ανεξάρτητα καταστήματα και όχι στις μεγάλες αλυσίδες, ούτε και στα κόπι-πέιστ τουριστικά καταστήματα και ούτε στα περισσότερα όμορφα καταστήματα που έχουν σχεδιάσει αρχιτέκτονες και διακοσμητές, που μέσα στην αυτάρεσκη ομορφιά τους, κρύβουν παρά αποκαλύπτουν το βλέμμα του ιδιοκτήτη και των ανθρώπων που τα δουλεύουν.

σε ένα μπακάλικο έχεις μια σύντομη επικοινωνία με κάθε πελάτη· κάποιοι έρχονται κάθε μέρα και κάποιους δεν θα τους ξαναδείς ποτέ. σαν πολύ σύντομο θεατρικό, με σκηνή το μαγαζί, έχεις ελάχιστο χρόνο να επικοινωνήσεις με τον πελάτη· να δημιουργήσεις μια μικρή σχέση, να μην είναι απλά ο αυτός που ψώνισε, του έκοψες απόδειξη και πλήρωσε μετρητά ή με κάρτα αλλά να έχει υπόσταση· και φυσικά το αντίστροφο, ο πωλητής δεν είναι εισπρακτική μηχανή.

αν φτιάχνεις κάτι μόνο για τα χρήματα, στην καλύτερη περίπτωση θα βγάλεις πολλά, τόσα όσα για να πνίξουν αυτό που κάποτε ήσουν.

συνεχίζεται

υ.γ.

σήμερα τελευταία μέρα για φέτος, κλείσαμε και σας περιμένουμε.