τριγυρίζω αμήχανος, στην αρχή προς τα ανατολικά, μετά δυτικά· ο πρώτος παγωμένος βοριάς, αλλά δεν νομίζω ότι φταίει το κρύο που όλα μου φαίνονται κλειστά και σφυγμένα. είναι δύσκολο να φωτογραφίζεις σε ένα τόπο χωρίς ταυτότητα, -να ζεις σ' αυτόν ακόμα πιο δύσκολο- γιατί πρέπει να αποκαλύψεις αυτό που πιθανόν υπάρχει σε λανθάνουσα κατάσταση ή να συνθέσεις αυτό που κατακερματισμένο φυτρώνει εδώ και εκεί.
από την άλλη πάλι έχεις την ελευθερία να επικαλύψεις την στεγνή πραγματικότητα με την δική σου ταυτότητα, αλλά αυτό είναι τρικ, ο τόπος γίνεται σκηνικό.
αυτή η δυσκολία είναι ίσως ευκαιρία να δεις αυτό που υπάρχει, πιο κοντά σε αυτό που είναι: χώμα, άμμος, σκουπίδια, θάλασσα, καλαμιές... όχι ότι θα ανακαλύψεις κάτι καινούργιο αλλά μπορεί να καθαρίσει μια γραμμή το βλέμμα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου