20241221 πέντε φωτογραφίες κοντά στη θάλασσα

20241220 δύο φωτογραφίες το πρωί

 

20241219 επτά φωτογραφίες στο τέλος της μέρας

 

      

20241218 πέντε φωτογραφίες στο τέλος της μέρας

 

20241216 οκτώ φωτογραφίες στο τέλος της μέρας

η φωτογραφική διαδικασία εκτός όλων των άλλων είναι (κυρίως) μια δυνατότητα ελευθερίας.

περιορισμένος στον κόσμο σου, ας πούμε εκεί που ζεις, ή εκεί που φωτογραφίζεις προσπαθείς να απομονώσεις, να ξεχωρίσεις ή να αποκαλύψεις εικόνες που θα είναι ψηφίδες του δικού σου βλέμματος, της δικής σου δηλαδή θέσης απέναντι σ' αυτό που υπάρχει. φυσικά και με τις πράξεις του ή με την αδράνεια του ο καθένας ορίζει τον δικό του κόσμο και τα όρια της ελευθερίας του, αυτή είναι η σωστή διαδικασία για τους περισσότερους ανθρώπους, αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι...

καθεμιά από τις φωτογραφίες (ενός τόπου, ενός θέματος) και όλες μαζί ξανασυνθέτουν την πραγματικότητα ή παρουσιάζουν μια εκδοχή της η οποία βασίζεται στο βλέμμα του φωτογράφου.

για αυτό και όταν σε ένα τόπο δεν συμβαίνει τίποτα, γιατί δεν έχει ανθρώπους, είναι χειμώνας...

και επίσης δεν έχει ο τόπος κάποια ευδιάκριτη ταυτότητα, κάποια ιδιαίτερα και αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά, δεν σημαίνει ότι δεν έχει ενδιαφέρον· δεν έχει την αφηγηματικότητα και την αμεσότητα και την ζωντάνια τόπων που συμβαίνουν έντονα γεγονότα, έχει όμως την λανθάνουσα δύναμη της αναζήτησης.

χωρίς τους εντυπωσιασμούς της αφήγησης και της δράσης πρέπει να αποκαλύψεις κάτι για τον τόπο, πέφτοντας συνεχώς πάνω στον εαυτό σου που πρέπει να αφήσεις πίσω· αλλά αυτό δεν γίνεται, αυτό που συμβαίνει είναι ότι μέσα από αυτή την ήμερη πάλη κάτι σπουδαίο μπορεί να βγει.

20241214 οκτώ φωτογραφίες στο τέλος της μέρας

 

20241208 οκτώ φωτογραφίες απέναντι από τον κέραμο

 

«εφτά καφενεία είχε το χωριό, τρακόσοι τριάντα άντρες δουλεύανε στις γαλαρίες, στα πλυντήρια, στο χημείο· ο θείος μου που 'χε ταβέρνα έσφαζε ένα ζώο την ημέρα για να φάνε τόσοι άνθρωποι. παιδιά όταν είμασταν κάναμε τσουλήθρα στο φουγάρο, ανεβαίναμε στην κορφή, εκεί που είναι η σημαία τώρα, μπαίναμε μέσα και κυλούσαμε κάτω στις εγκαταστάσεις. είχαμε μια πολύ καλή δασκάλα τότε στο δημοτικό, τις άρεσε στον κέραμο κι έκατσε μερικά χρόνια, μας κοίταζε από το παράθυρο και όταν ανεβήκαμε στο χωριό, -δεν είχαμε χτυπήσει αλλά είμασταν λερωμένοι και ματωμένοι- μας έστειλε να κόψουμε μια βέργα από άγρελο ο καθένας και μας έδειρε».

ο ευγενής κάτοικος μας είπε πολλές ιστορίες για το χωριό σε σχέση με τα μεταλλεία αντιμονίου, η μνήμη (ευτυχώς;) στρογγυλεύει το παρελθόν, και τις αναμνήσεις λαφριές και όμορφες τις ιστορούμε.

περπατήσαμε σε ρεματιές με πλατάνια και απίστευτη άγρια βλάστηση, μάλλον μοναδική για τη χίο, και σε πλαγιές με πέυκα που έχουν πνίξει τις πεζούλες με τις παλιές ελιές.

την πεζοπορία οργάνωσε η chiosphotos.gr και η chioshiking.gr.

20241207 οκτώ φωτογραφίες στο τέλος της μέρας

 

-τι κάνεις τώρα;

-κοσκινίζω την πίτα, για να την μαζέψουμε ρίχνουμε χώμα, τώρα κοσκινίζω να φύει το χώμα

και μετά θέλει καθάρισμα, η γυναίκα μου μέσα καθαρίζει. το ψιλό μετά την κοσκίνα, θέλει πλυσίματα, να περάσει απ' τη μπετονιέρα, και στο τέλος πέρασμα με γλυκερίνη για να φύγει η σκόνη.

-διάβασα ότι η ένωση θέλει να πάρει ένα μηχάνημα που θα καθαρίζει με αέρα και θα σας κάνει τη διαδικασία πολύ πιο γρήγορη, αλλά είναι πολύ ακριβό.

-εν το έχω ακούσει.