κοιτώντας τη σελήνη

ανάμεσα στις πέτρες
εδώ στη ρωγμή του χρόνου
μαζεύω λέξεις
και καραβάκια φτιάχνω
από χαρτί
οδοιπόρος στη ζέστη του ήλιου
κουβαλώ τις μέρες μου
κι όλες αυτές τις μικρές
υποσχέσεις
πως να βαδίσεις άδειος
μόνο με νερό;

μούμιες ανθρώπων
ντυμένοι νικητές και νικημένοι
αυτό το λουλούδι
που ανθίζει με πόνο
το πίστεψε κανείς;

δυο μεγάλες γραμμές η αγάπη
τον ίδιο ήλιο βλέπουμε
κοιτώντας τη σελήνη;