από το βιβλίο του cesare pavese | τα ποιήματα | εκδόσεις PRINTA

Περπατάμε ένα βράδυ στην πλαγιά ενός λόφου,
σιωπηλά. Στη σκιά του σούρουπου που απλώνεται
ο ξάδελφος μου σαν γίγαντας ντυμένος στα λευκά,
προχωράει ήρεμος, ηλιοκαμένος στο πρόσωπο,
σιωπηλός. Η σιωπή είναι η αρετή μας.
Κάποιος πρόγονός μας ήταν σίγουρα λιγομίλητος
–ένας άντρας ανάμεσα σε ηλίθιους ή ένας θλιμμένος ανόητος–
για να διδάξει σε μας τέτοια σιωπή.

. . .

Μιλάει αργά τη διάλεκτο, όπως οι πέτρες
αυτού του λόφου, είναι τόσο τραχιά και σκληρή
που είκοσι χρόνια ιδιωμάτων και διαφορετικών ωκεανών
δεν την άλλαξαν. Περπατάει στην ανηφόρα ανήσυχος
με ένα σληρό βλέμμα που θυμάμαι από παιδί
να έχουν οι αγρότες, όταν είναι κουρασμένοι

από το ποίημα 
οι θάλασσες του νότου


Πάρα πολύ θάλασσα. Είδαμε πολύ θάλασσα.
Αργά το σούρουπο που το νερό απλώνεται άτονο
και ξεθωριασμένο στο τίποτα, ο φίλος μου το κοιτάει επίμονα
και εγώ κοιτάω το φίλο μου και κανείς δεν μιλάει.
Το βράδυ καταλήγουμε στο βάθος μιας ταβέρνας μες στους καπνούς
μονάχοι μας να πίνουμε παρέα. Ο φίλος μου έχει τα όνειρά του
(είναι λιγάκι μονότονα τα όνειρα, στο βουητό της θάλασσας)
όπου το νερό ανάμεσα στα νησιά δεν είναι παρά ο καθρέφτης
των λόφων που είναι διάστικτοι από καταρράκτες και αγριολούλουδα.

από το ποίημα 
Χαμένος κόσμος


cesare pavese
τα ποιήματα
εκδόσεις PRINTA
μετάφραση Γιάννης Η. Παππάς