ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΡΟΥΝΙΑΣ ΧΝΑΡΙΑ ΛΑΦΡΙΑ

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΑΜΠΕΛΙ

. . .

Όπως σπάνε τα σταφύλια
όταν άλλο δεν αντέχουνε
του χυμού τη δύναμη
και γεμίζει ο κόσμος φως



ΕΝΑ ΗΣΥΧΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

. . .

Χωρικοί οι άνθρωποι
φτιαγμένοι από λάσπη
κολλάνε τα πόδια στο χωράφι
όταν θέλουν να σηκωθούν ψηλά
όπου αλήθειες δεν υπάρχουν
παρά χνούδια



ΣΚΛΗΘΡΕΣ

Μια καταστραμμένη πολιτεία
έχει τον αέρα συντροφιά
να φυσά στους άδειους δρόμους
Οι θλιμμένοι άνθρωποι
στα συντρίμμια της καρδιάς τους
δεν έχουνε κανέναν
γι' αυτό πορεύονται στις ερημιές
να τους μηδενίσει η απεραντοσύνη
των άστρων και της άμμου

. . .



ΤΙ ΕΙΠΕ Η ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ

Πηγαίνουμε σε ένα δρόμο 
που δεν είναι δικός μας
δικοί του είμαστε
Ζούμε σ' ένα κόσμο
που δεν μας ανήκει
του ανήκουμε
Ένας άνεμος μας τρέφει
και τον τρέφουμε
χώμα και νερό

. . .



ΧΝΑΡΙΑ ΛΑΦΡΙΑ

. . .

Ο κόσμος είναι άλλο
το μέσα κι έξω μαζί
σάρκα και μυστήριο
κανένας δε μπορεί να ξεχωρίσει
γιατί τα δυό δίνουν ζωή
κι όταν πεθαίνουμε ακόμη
Μετά από μας
μένει το αποτύπωμα
που αφήσαμε στη γη
καθώς το σχεδίασε ένα αίσθημα
ακατανόητο σαν έφτιαχνε
και γυμνούς και ντυμένους
και για όλους τους καιρούς



ΤΟΠΙΟ ΜΕ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ

. . .

έτσι
η μορφή μας μιά προσπάθεια είναι
στο αόρατο να δείξει
το ζύγισμα σκιάς με φως
κι ύστερα φεύγει από το τζάμι
λίγο ακόμη μένοντας
η ανάσα της



RICH AND STRANGE

Η γαλήνη μας δεν είναι οιωνός ευτυχίας
τα ζώα μικρά και μεγάλα
περιμένουν
τα δέντρα
περιμένουν
ακόμα κι οι πέτρες το χώμα
περιμένουν τη μεταμόρφωση στον εαυτό τους
σαν κάτι πολύτιμο
. . .



ΔΥΣΚΟΛΗ ΓΕΝΝΑ

. . .

Το παραθυρόφυλλο χτυπά
όταν ανοιγμένο ξεχαστεί
με κρότο που φοβίζει
πως είμαστε απροστάτευτοι
Όμως ήρθαμε για να μείνουμε
γιατί πολιτισμός μας
το ερώτημα στο βαθύ κενό
πότε θα βουλιάξουμε
Ίσως ξαναβγούμε τότε 
πιο άφθαρτοι πιο νέοι



ΤΟ ΟΡΙΟ

Φτάσαμε ως εκεί
που βάσταξαν οι αντοχές μας
κι από τότε
ατενίζουμε την έρημο
σα να 'μαστε δικοί της

Γιατί είμαστε

Στα μικρά σπίτια μένοντας
φοβόμαστε το αύριο
μη μας συντρίψει
ή μας μετουσιώσει
Πέρα από το ένα και το άλλο
μάθαμε ν' αγαπούμε
τρόμους και χαρές
ζωντανοί τεφροί —
καθώς ένα χειμωνιάτικο απόγευμα
τα χορτάρια του

. . .



ΑΠΛΗ ΦΥΣΙΚΗ

Κανείς δεν είπε ότι πρέπει να υπάρχουμε
όμως υπάρχουμε
Όπως χάνονται τα άστρα στο διάστημα
και οι αστερισμοί οι γαλαξίες
φεύγουν κατρακυλώντας σε μαύρο βάραθρο
όμως μένουν
τ' ασημιά σημάδια τους στη νύχτα
αλλά δεν είναι 
να μας παρηγορούν όταν βρεθούμε μόνοι
αν όλα μας αφήσανε
ορθούς που μας βαστούν
οι ρίζες της ψυχής 
χώνονται βαθιά στην ύλη της ζωής

. . .



ΕΡΗΜΙΑ

. . .

Αν δεν υπήρχαν τηλεσκόπια 
να ψάχνουν άγνωστους αστερισμούς
δε θα ξέραμε
πως είμαστε ανάμεσά μας μακριά
ούτε πως θα γνωριστούμε
Στα χάη κανείς δε φεύγει
δεν έχει που να πάει
η αιώνια νύχτα φοβερίζει
κι η σιωπή
Έτσι μένουμε στα σπίτια
τους μικρούς μας κήπους μεγαλώνουμε
με πίστη και υπομονή
να χωρέσουν
όσα μας βαστούν ορθούς
τα ερείπια γύρω να ιδούμε
με συμπόνια
ότι κι αυτά ίσως ανθίσουν κάποτε
απ' το νερό



ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ

Όσα είδαμε δεν είν' εδώ
τα πήρε ο άνεμος
όσα θα 'ρθουν
τα φέρνει ο δρόμος
και θα χαθούνε τόσο γρήγορα
όπως τα πίσω
αλλά το δειλινό είναι ωραίο σήμερα

. . .



ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΡΟΥΝΙΑΣ
ΧΝΑΡΙΑ ΛΑΦΡΙΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ


δέστε και εδώ
Ο βαθύς κόσμος του Γιώργου Μπρουνιά 
του Κωστή Παπαγιώργη