20140609 Ε4 στην ταράτσα

α

τουλάχιστον
εικοσιπέντε αιώνες της πόλης γύρω μου
τα χελιδόνια σκίζουν κοφτά τον ουρανό
καμπάνες, αέρας, τιτιβίσματα
και το ζεστό φως του απογεύματος

χωρίς ευχές και προσευχές
δίχως νοσταλγία
να σταθούμε
μαζί με το σώμα μας

εμείς
που αγαπήσαμε την αγάπη
να σταθούμε για λίγο
και να δούμε τον εαυτό μας
τοπίο μέσα στο τοπίο

και μετά να προχωρήσουμε


β

δεν είμαστε εδώ 

για να θυμόμαστε

είμαστε εδώ 

γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος

τα χελιδόνια κοιμούνται στις φωλιές

αγκαλιά με το ταίρι τους

από κάτω η πόλη φως και σκοτάδι

μουσικές για τον πόνο της αγάπης

ανακατωμένες με τον αέρα