βρεθήκαμε στο καφενείο του στεφανή, σταθερό στέκι και του γιώργου αλλά και της μεγάλης παρέας που έχει σχηματιστεί από τους "αθηναίους" που έχους αγοράσει και επισκευάσει πέτρινα σπίτια στο χωριό και έρχονται τα καλοκαίρι και το πάσχα.
"πως βρέθηκες εδώ;"
"πρώτη φορά ήρθα στη χίο το καλοκαίρι του εβδομήντα εννιά, κι από τότε έρχομαι συνέχεια. τα πρώτα χρόνια με φιλοξενούσε στα αρμόλια ένας φίλος μου από το πανεπιστήμιο. το ογδόντα πέντε ήρθα στρατιώτης στην καλαμωτή, ήταν τυχαίο. στο χωριό βρήκα τον αλέξη που ήταν αγροτικός γιατρός στο χωριό. μετά το στρατό συνέχισα να έρχομαι με την αρετή τη γυναίκα μου, νοικιάζαμε στα αρμόλια ή στη βέσσα στα σπιτάκια που είχαν επισκευαστεί με τον πρόγραμμα γυναικείου αγροτουρισμού τότε. το ογδόντα εννιά ο αλέξης αγόρασε το σπίτι του και εμείς το ενενήντα το δικό μας. ήταν ερείπιο, το επισκευάσαμε, πρέπει να ήταν το πρώτο παλιό πέτρινο σπίτι που μπήκαν σκαλωσιές, το κοιτούσαν σαν αξιοπερίεργο. πρωτομείναμε το καλοκαίρι του ενενήντα τρία με μωρό το πρώτο μας παιδί. κάναμε αγιασμό καλέσαμε το χωριό, η τότε δήμαρχος μάλιστα έβγαλε λόγο και υποσχέθηκε ότι θα κάνει υπαίθριο θέατρο την αλάνα έξω από το σπίτι και διάφορα άλλα από τα οποία δεν έγινε τίποτα.
νομίζω είναι πολύ σημαντικό οτι από τότε και τα επόμενα χρόνια ήρθαν πολλοί νέοι άνθρωποι, ζευγάρια με παιδιά, αγοράσαμε σπίτια, το χωριό απέκτησε ζωή, τα παιδιά μας θεωρούν το χωριό, χωριό τους."
πήγαμε στο σπίτι, θα φύγουν αύριο και είχαν μαζέψει όλα τα πράγματα, ότι θα έμενε στο σπίτι ήταν καλυμμένο για να προστατευθεί από την υγρασία και τη σκόνη, έτσι φωτογράφισα το σπίτι απ΄έξω.
"γιώργο πότε γεννήθηκες;"
"το πενήντα επτά."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου