20130826 πως βρέθηκες εδώ; απαντά ο αλέξης α.

μια το βράδυ στο τραπεζάκι έξω από το μαγαζί. κανονικά το πρωί θα πήγαινα στον αλέξη αλλά μια και βρεθήκαμε εδώ, στην ησυχία της νύχτας, πιάσαμε την κουβέντα.

«πως βρέθηκες εδώ;»

«στην καλαμωτή ήρθα σαν αγροτικός γιατρός το ογδόνα πέντε και έμεινα μέχρι το ογδόντα επτά. το επέλεξα να έρθω, ήταν η πιο σημαντική απόφαση για τη ζωή μου ως τότε. έψαχνα ένα τόπο που να έχει ιστορικό φορτίο, αλλά και κόσμο για να μπορώ να βγάλω χρήματα σαν γιατρός. εδώ είχαμε μεσαιωνικό οικισμό, την καλλιέργεια της μαστίχας και αρκετούς κατοίκους και αυτό λειτούργησε πολύ καλά, τα κατάφερα καλά στη  δουλειά μου, που το είχα ανάγκη εκείνη την εποχή. πήγαινα στους αρρώστους εδώ και στα γύρω χωριά, έκανα κατ’ οίκον νοσηλεία. ένας νέος γιατρός αποκτούσε μεγάλη εμπειρία σαν αγροτικός. μου άρεσε τόσο που έμεινα ένα χρόνο παραπάνω από όσο ήμουν υποχρεωμένος. οι πελάτες μου ήταν κυρίως μεγάλης ηλικίας. κουβέντιαζα πολύ με τις ηλικιωμένες γυναίκες, ταξίδευα στο χρόνο μαζί τους. 

από το ογδόντα επτά έρχομαι κάθε χρόνο. το σπίτι το αγόρασα το ενενήντα, δεν είδα άλλο, μου άρεσε, ήταν και σε καλή κατάσταση, δεν το έφτιαξα, το κράτησα όπως ήταν. δεν ήταν θέμα χρημάτων, ήθελα να διατηρήσω το ιστορικό φορτίο που κουβαλούσε το σπίτι. δεν υπάρχει ευθεία ούτε στους τοίχους, ούτε στο πάτωμα· προσθήκες, σεισμοί και ο χρόνος το έχουν διαμορφώσει, αν έριχνα τσιμέντο να ευθυγραμμιστεί το πάτωμα τι θα έμενε από όλο αυτό; το βάφω με ασβέστη, ρίχνω λάδι και αλάτι για να σταθεροποιείται ο ασβέστης, έτσι έχουμε βάψει και το σπίτι μας στην αθήνα και μια χαρά είναι.

τα σπίτια αυτά ήταν το αποτέλεσμα των αναγκών, των υλικών και των περιορισμών της εποχής, όλοι οι χώροι είναι χρήσιμοι, έκαναν φοβερή οικονομία χώρου. εκτός από κατοικίες ήταν βιοτεχνικά εργαστήρια, κάτω είχε πιθάρια με λάδι, πάνω δίπλα στο δωμάτιο είχε πατητήρι σταφυλιών, πάνω από τη σκάλα για την ταράτσα έχω κρατήσει τα καρφιά για τις μάτσες με τα ντοματάκια.
φυσικά ένα θέμα που δεν έχει εύκολη απάντηση είναι γιατί οι ντόπιοι έφυγαν τη δεκαετία του εβδομήντα από αυτά και έχτισαν καινούργια έξω από τον μεσαιωνικό οικισμό.

το μεσημέρι πήγα στο σπίτι να βγάλω φωτογραφίες, παρατηρώντας το μαζί με τον αλέξη, μου έδειχνε προσθήκες, ακατανόητες καμάρες, σημάδια από σεισμούς, ίχνη από τις ανάγκες των προηγούμενων κατοίκων, η ιστορία του σπιτιού στην πορεία των αιώνων γραμμένη στους τοίχους, το επικλινές πάτωμα, τις θυρίδες, τα κουφώματα.

"θέλεις να προσθέσεις κάτι;"
"ίσως βρέθηκα εδώ και για λόγους υπαρξιακούς. πάντα μου άρεσαν τα κάστρα, οι κλειστοί πέτρινοι οικισμοί προσφέρουν ασφάλεια και σταθερότητα, μοιάζουν να υπάρχουν από πάντα και να συνεχίζουν να υπάρχουν και στο μέλλον, μια αίσθηση αθανασίας δηλαδή, που περνά και στους κατοίκους και μας βοηθά να σταθούμε απέναντι στο φόβο του θανάτου."