20240911 οι κέφαλοι επιστρέφουν στη θάλασσα

σήμερα το μεσημέρι μετά την δυνατή νυχτερινή βροχή, φούσκωσε το ποτάμι, έκοψε την αμμουδιά και οδήγησε τα νερά στη θάλασσα.

«το έχω δει πολλές φορές, κέφαλοι είναι, αφρόψαρα, με τους δυνατούς νοτιάδες πέφτουν στη γλυφάδα*, αναπαράγονται, μεγαλώνουν, εδώ υπάρχει πολύ τροφή και όταν κατεβαίνει ο ποταμός και ενώνεται με τη θάλασσα, ακολουθούν το ρεύμα του νερού και επιστρέφουν στη θάλασσα».

δεν το πίστευα αυτό που έβλεπα, δεκάδες ψάρια κινούνταν στη λιμνούλα, και προσπαθούσαν να ακολουθήσουν την πορεία του νερού για να φτάσουν στη θάλασσα, κολλούσαν όμως στην άμμο, και χτυπιόταν για να φύγουν, τα μεταφέραμε με τα χέρια στη θάλασσα.

αργότερα το έλεγα στο μουράτ που είναι καλός ψαράς, «μετά θα έχει πολλά λαυράκια εκεί, γιατί τρώνε τους κέφαλους», με γείωσε στον κύκλο της ζωής.

*γλυφάδα λέμε την μικρή λίμνη που σχηματίζει ο ξεροπόταμος που πέφτει στην κώμη.

 

20240910 βράδυ στη βόλτα με τον σκύλο

   

τωρα που εφυγε ο περισσοτερος κοσμος, εκλεισαν τα περισσοτερα σπιτια και οι δρομοι αδειασαν απο αυτοκινητα, σιγα σιγα ο τοπος ερχεται στην κανονικη του κατασταση. λεπεις, ακους, αφουγκραζεσαι αυτο που ετσι κι αλλιως υπαρχει. δεν υπαρχει η ζωντανια και η φασαρια των ανθρωπων, ε και; εχουμε την δυνατοτητα, τη δυναμη μαλλον οχι, να αναγνωρισουμε αυτο που υπαρχει και να μετρησουμε τον εαυτο μας σε σχεση με αυτο. 

 

 

 

20240908 οκτώ φωτογραφίες από τη βέσσα (με αφορμή την εικαστική έκθεση της DEO)

 

τελευταία μέρα της έκθεσης σήμερα, έκανα μια βιαστική βόλτα στους δρόμους και στα έργα της έκθεσης.

το μεγαλύτερο ενδιαφέρον δεν είναι στα έργα της έκθεσης, όσο ότι μπαίνεις σε μια διαδικασία αναγνώρισης των έργων, άρα παρατήρησης· και τότε διαπιστώνεις ότι πολλά από αυτά που βλέπεις, μοιάζουν με χειρονομίες τέχνης. δηλαδή πολλά από τα στοιχεία της πραγματικότητας, που μπορεί να είναι μέρος της ζωής των κατοίκων ή αφημένα στο χρόνο και στην εντροπία από τη μια έχουν ενσωματωθεί στον οικισμό και από την άλλη διατηρούν αυτόνομη την ομορφιά τους.

παρατηρώντας λοιπόν ή ακόμα καλύτερα φωτογραφίζοντας μπαίνεις σε μια διαδικασία αναγνώρισης και ταυτοποίησης αυτού που βλέπεις: τι είναι αυτό; ποια η σχέση του με το χωριό και με εσένα τον παρατηρητή;

αυτή η διαδικασία αναγνώρισης, καθώς και η βόλτα στο χωρίο ίσως είναι το πιο σπουδαίο αποτέλεσμα της έκθεσης.