26 Νοε 2007

ΦΩΤΑ10 12|07 κείμενα


οιεναλλακτικοίτουρίστεςκαιηελεύθερηκατασκήνωση...
α.
Ξεχνούν, για λίγο, την αστική τους μυθολογία
Γυμνοί στον ήλιο
ψήνονται από φως και πάθος
ο Τόπος δεν τους αφορά
η παραλία, μια ταβέρνα κι ο διάχυτος ερωτισμός αρκούν
Το νησί είναι το σκηνικό της καλοκαιρινής τους, προγραμματισμένης, απείθειας
Γυρίζουν στις εργασίες και τα μεταπτυχιακά τους ενθουσιασμένοι
βάζοντας στον καφέ τους την ίδια ζάχαρη.
β.
Εξαφανίζονται μέσα στο νησί
αποζητώντας να τους καταπιεί
Ζουν με τις αισθήσεις
σε μια απελπισμένη προσπάθεια
να ανασάνουν μαζί με το χώμα και την πρωινή δροσιά
Όταν το Φθινόπωρο, αγγίξει τις πληγές τους
ξαναγυρίζουν εκεί που ανήκουν
στις νεραντζιές της γειτονιάς τους.
γ.
Θέλουν να γίνουν ντόπιοι
Αν δεν έχουν τίποτα να χάσουν
μπορεί και να τα καταφέρουν
Συνήθως είναι ξένοι
αλλού στοίχειωσαν τα όνειρα τους
Οι παιδικές τους μνήμες δεν μυρίζουν αγριόκρινα.






Εδώ θα πάμε για μπάνιο, εκεί θα φάμε
Εδώ έχει μια πηγή, εκεί ο ήλιος πέφτει στη θάλασσα.
Σε λίγες μέρες ο Τόπος έχει κοπεί σε εικόνες
Σ’ αυτά που μπορούμε να αναγνωρίσουμε
αυτά που συμφωνούν με όσα ήδη γνωρίζουμε.





Ο Χρόνος γίνεται Χώρος
Δεν έχει σημασία ο τόπος και το γεγονός, συνήθως δεν συμβαίνει τίποτα, σαν να απαθανατίζεται συνεχώς το ίδιο. Αυτό που υπάρχει, αν υπάρχει, αφήνει το ίχνος του.
Στα όρια του εφικτού και της φωτογραφικής τεχνολογίας, ο Χρόνος γίνεται Χώρος. Η φωτογραφία εικονίζει τα όρια και ο Παρατηρητής καλείται να περιπλανηθεί εντός της.
συνεχίζεται



Δεν βλέπω τίποτε άλλο εκτός από τον εαυτό μου
Τα γλειμμένα, ογκώδη βράχια στον προφήτη Ηλία
οι πικροδάφνες και τα κυκλάμινα στον άγιο Αρτέμιο
τα ξερά στάχυα, οι μυρμηγκοφωλιές, οι σαύρες, τα αλμυρίκια
Δεν υπάρχουν σαν Αυτά τα Ίδια
σαν αυτά που Είναι
κοιτώντας τα, αφουγκράζομαι την αναπνοή μου.



Ήσυχα δράματα
Που αργολιώνουν τα βράδια
Σε καλοκαιρινά τραπεζάκια
Παρέες, παρέες
Αναβοσβήνουν τη σκέψη τους
Τη σκέψη τους;
Ψάχνοντας ταλαιπωρημένοι
το μίτο που τους συνδέει
Περπατούν στους φωτισμένους δρόμους
στο σχολείο έμαθαν γραφή και ανάγνωση;
Ξέρουν να στοιχίζουν τα γράμματα
Αλλά, αλλιώς λάμπουν τα μάτια τους
κι αλλιώς φιλούν στα χείλη
Αλλιώς αγγίζουν τα ζεστά χέρια τους
Κι αλλιώς ταιριάζουν τις λέξεις
Κοιμούνται σαν ήρωες
Και ξυπνούν ντροπιασμένοι
Έτοιμοι να αντέξουν ακόμη μια μέρα.




Ψάχνουμε στη γεωγραφία και αναζητούμε τόπους ανέγγιχτους από τον τουρισμό. Απομακρυσμένες περιοχές, φτωχές, με ανθρώπους αυτάρκεις, δεμένους με τις κλειστές κοινωνίες τους. Είμαστε εναλλακτικοί ταξιδιώτες, αρωγοί οργανώσεων και προγραμμάτων...
Όσο οι ντόπιοι, είναι εγκλωβισμένοι στον τόπο τους, ‘’ανακαλύπτουμε’’ την ομορφιά τους.
Θέλουμε μια γραφικότητα χωρίς συνείδηση, για προσωπική χρήση.





...Οι ντόπιοι, όμορφοι άνθρωποι, φιλόξενοι, με λαμπερά μάτια και σκληρά από το μόχθο χέρια, που αγαπούν τον τόπο τους και συνεχίζουν μια δύσκολη ζωή...
Οι φωτογραφίες κατασκευάζουν μια πραγματικότητα που δεν υπήρξε ποτέ, ή είναι η νοσταλγία ενός μυθοποιημένου παρελθόντος. Οι Τόποι και οι Άνθρωποι, γίνονται αρχέτυπα γραφικότητας, ασφαλείς, ακίνδυνες, αναλώσιμες εικόνες.
Ας τους αφήσουμε στην Ησυχία τους.
Παρά την σχεδόν ολική καταστροφή –ο Άγιος Τουρισμός- μένουν μερικές εστίες αναλλοίωτες όπου οι άνθρωποι, χωρίς λόγο, ζουν και εργάζονται σχεδόν όπως οι πρόγονοι τους.

Οι ντόπιοι σαν συντηρημένα απομεινάρια κιόνων, παριστάνουν τον εαυτό τους. Μόλις που διακρίνεται ο αχός της νιότης τους, καθώς επαναλαμβάνουν τις ίδιες κουβέντες, την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος.
Όταν κοπάσει ο τουρισμός, στους έρημους μήνες του χειμώνα, ο χρόνος ορίζεται από τους θανάτους. Οι καλοκαιρινές κηδείες, στριμωγμένες ανάμεσα σε πανηγύρια, γάμους και γιορτές αυτοθαυμασμού και τόνωσης του τοπικιστικού φρονήματος, ξεχνιούνται γρήγορα. 
Μαζεύονται σιγά σιγά οι χωριανοί στα λιτά κοιμητήρια, ο ένας δίπλα στον άλλον, στους μαρμάρινους τάφους, που από τις τραχιές πλαγιές κοιτάζουν το πέλαγος.





Υπάρχει πάντα η ομορφιά, που σαν έκπληξη σκάει ξαφνικά μπροστά μας και νιώθουμε ότι στο βάθος, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Περπατάμε αιωρούμενοι, νιώθοντας την ακατέργαστη χαρά της παιδικής μας ηλικίας.
Το νησί σαν μαγεμένο, σαν δώρο χωρίς αποστολέα και παραλήπτη, μας εκπλήσσει συνεχώς.

Κάθε πρωί του χειμώνα, το πρώτο φως καθαγιάζει το νησί, φωτίζει τις βραχώδεις κορφές, τις ξερές πλαγιές με τα γαϊδουράγκαθα, τους μικρούς χέρσους κάμπους, τα έρημα χωριά, τις άδειες βεράντες των κλειστών ξενοδοχείων, τις επιγραφές rooms to let, τα αλμυρίκια, τις μπαζωμένες παραλίες, τις γριές και τις γάτες που χασμουριούνται στα πεζούλια. Μπαίνει από τις τζαμαρίες των καφενείων και φωτίζει τα πρόσωπα των γέρων που βλέπουν τηλεόραση, διαπερνά τις κουρτίνες και ξυπνάει τη δασκάλα και τους πέντε μαθητές της...




τατζιπτουσαββατοκύριακου

Μαύρο
με τζάμια φιμέ
Λάμπει στο χλωμό φθινοπωρινό φως
καθώς αποβιβάζεται στο λιμάνι
Το συναντάς παντού
στη φτενή άσφαλτο τριγύρω από τη Χώρα
στους ατελείωτους χωματόδρομους
στις νοτισμένες αμμουδιές
Μόλις που προλαβαίνεις να διακρίνεις
τη σιγουριά στο κενό βλέμμα
το ελαφρά ανασηκωμένο πρόσωπο
τη διάχυτη περιφρόνηση
τα ρούχα εκδρομής.
Καθώς το τεχνολογικό αυτό θαύμα
προσπερνά τα τοπία του ελάχιστου
με τους ασπάλαθους και τα σπάρτα
τα πρόβατα και τα κατσίκια
Τους ανθρώπους της ανάγκης
με τα γαϊδούρια και τα σκουριασμένα φορτηγάκια
το νησί, σαν λάθος
φτύνει τη σκόνη του.





Έρκουνται όλοι και με βγάλουν φωτογραφίες, τις βάζουνε στα περιοδικά, τα κονομάνε αυτοί, αλλά εγώ δε βγάζω τίποτις. Πέντε χιλιάρικα σε δραχμές τι μέρα, θέλουν για κριθάρι τα ζα.
Μ’ αρέσει να τα κοιτάζω να πετάνε. Κάνουν μερικούς κύκλους και μετά κατεβαίνουν.
Τελειώνω τη δουλειά μου στις τρεισήμισι και σε πέντε λεπτά είμαι στη θάλασσα.
Έχω γυρίσει όλο τον κόσμο. Εδώ και δέκα χρόνια άραξα στο νησί.
Δεν μιλάω σε κανένα.
Μη ξαναβάλεις μωρή τ’ όνομα του δημάρχου στο στόμα σου!
Θα ακολουθήσει κατάθεση στεφάνων. Ο Διοικητής του Λιμενικού Σταθμού Χώρας.
Καλέ, ακόμα φωτογραφίες τραβάτε;
Θα φέρουμε άλογα και ποδήλατα.
Αυτό που βλέπετε λέγεται πατητήρι, εδώ πατούσαν τα σταφύλια.
Από σπίθκια εδώ, άλλο τίποτις.
Πόσοι μένετε εδώ;
Δεκαπέντε. Αθρώποι ε, όχι οικογένειες.
Τρεισήμισι χιλιάδες αμνοερίφια είχε το νησί.
Μπήκαμε σε ένα πρόγραμμα της Περιφέρειας και γι’ αυτό φτιάχνονται οι δρόμοι.
Οι αγιογραφίες είναι του 17ου αιώνα.
Νερά έχει παντού, μια τρύπα να ανοίξεις θα βρεις νερό.
Φέτος δεν ήβρεξε καθόλου και γι’ αυτό εν ήγινε τίποτις.
Τότε που ο Θεός ήφτιαξεν τον κόσμο, αλλού ήριχνε βροχή και ‘δω σε μας πέτρες.
Άντε βρε Γιάννη πότε θα παντρευτείς, να δουν κι οι δικοί σου κάνα εγγόνι;
Αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου!
Εις υγείαν!
Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία.
Με το καλό να ξανάρθετε, καλό ταξίδι και καλό χειμώνα.

Τρέχουν όλοι... Που θαρούνε ότι θα πάνε;
Γύρω γύρω θάλασσα είναι.








ΦΩΤΑ10 12|07 το νησί


ΦΩΤΑ 10

από τετάρτη 28 νοεμβρίου
θα βρείτε τα ΦΩΤΑ

ΓΕΡΑΜΑΣ | ΦΩΤΟΜΑΡΚΕΤ | ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΑΒΕΛ | ΠΟΛΙΤΕΙΑ |ΠΡΩΤΟΠΟΡΕΙΑ | ΠΟΤΑΜΟΣ | ΚΟΑΝ-TASCHEN
ΑΣΤΥ | ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ | ΤΡΙΑΝΟΝ
ΝOSOTROS | ΒΙΟS |

18 Νοε 2007

ΦΩΤΑ9 04|07 κείμενα

1
Σ' ένα κόσμο ανοίκειο και ξένο
με τις αισθήσεις μας πυρπολημένες
από την καταιγιστική και ακατανόητη πραγματικότητα
κολλημένοι σαν βδέλλες
στην ασφάλεια της ανάγκης και της συνήθειας
Προσαρμοζόμαστε συνεχώς σ' αυτό που φέρνει η τύχη
και χάνουμε -για πάντα- αυτό που κάποτε
προσπάθησε ν’ ανθήσει.

2
Μια θλίψη
άσχετη από των εποχών την ταπεινότητα
συνθλίβει τις αισθήσεις μου

άρρητα και βουβά
όλα γίνονται εικόνες
προβολές φωτός
κόκκινα μάτια μπροστά σε pixels που αναβοσβήνουν

Περπατώ
Πίσω μου σέρνονται
τα παιδικά παιγνίδια μου
στους ίδιους δρόμους
προσπερνώ τους ίδιους κουρασμένους ανθρώπους
γερασμένους από το μέλλον τους

Λοξοκοιτάτε βιαστικά
πότε
χορέψατε με πόδια γυμνά
στις πλάκες ή στο παρκέ του σπιτιού σας
επαναλάβατε το ίδιο στην ταράτσα
μέχρι ‘’οι μέρες που στέκονται μπροστά σας’’
να ψοφήσουν τελείως
και να μείνετε μονάχοι με τα γυμνά
βρόμικα πόδια σας.


3
Με το κουταλάκι του γλυκού
μάζεψα με προσοχή λίγη αγάπη που χύθηκε στο τραπέζι
την ξανάβαλα στο γυάλινο βάζο με τις αυταπάτες

Μέχρι να δύση ο ήλιος
έπλυνα τα χρωματιστά ρούχα
και τα άπλωσα στην ταράτσα
καθώς έσταζαν τα νερά
από κάτω η φωτισμένη κίτρινη πόλη

Δεν κατάλαβα πότε ξεκίνησε η βροχή.



4
Καθώς καμπυλώνεται ο χρόνος
κι απέναντι προβάλλει η άνοιξη
Εδώ
μέσα στα τσιμέντα και τους ρύπους
ζεστή τη μέρα
παγωμένη τη νύχτα
η πόλη ακίνητη
σε καραντίνα ευτυχίας
μακαρίζει τη ματαιοδοξία της.



5
Αργά το απόγευμα
την ώρα που η μέρα γίνεται νύχτα
και στα χωριά
πίσω από τα φωτισμένα παράθυρα
οι γυναίκες βράζουν το γάλα
και οι άντρες τρώνε βιαστικά
για να πάνε στο καφενείο
το κρύο του χειμώνα είναι ζεστό

Σχεδόν νύχτα πια
είναι η καλύτερη ώρα για να γίνεις σιωπή
να κοιτάξεις τον κουρνιαχτό της ζωής σου
και να κοιμηθείς ήσυχα
αύριο, έτσι κι αλλιώς δεν θα είναι μια καινούργια μέρα.


6
Αποσπάσματα συνειρμοί
σκέψεις που περνούν και χάνονται
ερεθίσματα των αισθήσεων
που μας καθήλωσαν και έφυγαν
ξαναγύρισαν, έμειναν στη μνήμη μας
Θραύσματα ενός ανολοκλήρωτου κόσμου
μιας βιαστικής ζωής
Αυτά που δεν προλάβαμε να αγαπήσουμε
Αυτά που ξαφνικά φωτίζουν την ύπαρξη μας
Αυτά που περιμένουμε να φέρει η άνοιξη ή κάποιος άλλος.




7
Χαμογέλασες από μακριά για να σε γνωρίσω
Όλα ίδια όπως πριν τρία ή τέσσερα χρόνια
που ξαναειδωθήκαμε τυχαία
την ίδια μέρα, στον ίδιο δρόμο, μπροστά στο ίδιο παρτέρι.
Τα ίδια πουλιά όπως και τώρα χάζευαν αφηρημένα την άνοιξη.
Η λάμψη σου θολή
όμως λάμψη
Γύρισες λίγο για να φύγει ο ήλιος από τα μάτια σου
και να με δεις καθαρά
Σίγουρα γερασμένος
χωρίς καινούργια ρούχα
με κατάλαβες αμέσως
Φαινόσουν χαρούμενη και σίγουρη για τον εαυτό σου
Ξεφλουδίσαμε βιαστικά τις λέξεις
της άξαφνης συνάντησης
Γύρισες στους φίλους σου
Κι εγώ συνέχισα να χαζεύω την άνοιξη.


8
Στο Δρόμο / Επαρχία / Σαν μαγεμένος
Έγκλειστοι των Αθηνών
Βιογραφικό σημείωμα / Βεβαιώσεις και Αποδείξεις / Πιστοποίηση
Φτιάξτε μου Σύνορα
Αγενείς
Ξεφλουδίσαμε βιαστικά τις λέξεις
Μαύρισες, που ήσουνα;
Τι κάνεις τώρα; / Ότι έκανα πάντα
Βαρέθηκα / Έλα γκρινιάρη
Μπορεί να ανακαλύψεις συναισθήματα που δεν ήξερες ότι υπάρχουν
Δεν θέλω να ζω μόνο στις εκδρομές
Τα λέμε / Φιλάκια
Συγνώμη που χθες έφυγα τόσο βιαστικά αλλά το επόμενο τρένο ήταν σε 20’
Εκεί είναι αλλιώς, επικίνδυνα
Κύρια Πρόεδρε πως μιλάει έτσι ο μάρτυς; / Ησυχία παρακαλώ!
Κάθισες πάνω μου σαν κόσμημα
Σε ευχαριστώ μωρό μου
Δε γίνεται αυτό
Δεν θα περάσει / Διεκδικούμε / Φονιάδες των λαών
Ταιριάζεις τόσο με το χώρο
Η επαναχρησιμοποίηση είναι η λύση όχι η ανακύκλωση
Σας ευχαριστούμε

ΦΩΤΑ9 04|07 στο δρόμο




ΦΩΤΑ9 04|07 κείμενα

1
Σ' ένα κόσμο ανοίκειο και ξένο
με τις αισθήσεις μας πυρπολημένες
από την καταιγιστική και ακατανόητη πραγματικότητα
κολλημένοι σαν βδέλλες
στην ασφάλεια της ανάγκης και της συνήθειας
Προσαρμοζόμαστε συνεχώς σ' αυτό που φέρνει η τύχη
και χάνουμε -για πάντα- αυτό που κάποτε
προσπάθησε ν’ ανθήσει.

2
Μια θλίψη
άσχετη από των εποχών την ταπεινότητα
συνθλίβει τις αισθήσεις μου

άρρητα και βουβά
όλα γίνονται εικόνες
προβολές φωτός
κόκκινα μάτια μπροστά σε pixels που αναβοσβήνουν

Περπατώ
Πίσω μου σέρνονται
τα παιδικά παιγνίδια μου
στους ίδιους δρόμους
προσπερνώ τους ίδιους κουρασμένους ανθρώπους
γερασμένους από το μέλλον τους

Λοξοκοιτάτε βιαστικά
πότε
χορέψατε με πόδια γυμνά
στις πλάκες ή στο παρκέ του σπιτιού σας
επαναλάβατε το ίδιο στην ταράτσα
μέχρι ‘’οι μέρες που στέκονται μπροστά σας’’
να ψοφήσουν τελείως
και να μείνετε μονάχοι με τα γυμνά
βρόμικα πόδια σας.


3
Με το κουταλάκι του γλυκού
μάζεψα με προσοχή λίγη αγάπη που χύθηκε στο τραπέζι
την ξανάβαλα στο γυάλινο βάζο με τις αυταπάτες

Μέχρι να δύση ο ήλιος
έπλυνα τα χρωματιστά ρούχα
και τα άπλωσα στην ταράτσα
καθώς έσταζαν τα νερά
από κάτω η φωτισμένη κίτρινη πόλη

Δεν κατάλαβα πότε ξεκίνησε η βροχή.



4
Καθώς καμπυλώνεται ο χρόνος
κι απέναντι προβάλλει η άνοιξη
Εδώ
μέσα στα τσιμέντα και τους ρύπους
ζεστή τη μέρα
παγωμένη τη νύχτα
η πόλη ακίνητη
σε καραντίνα ευτυχίας
μακαρίζει τη ματαιοδοξία της.



5
Αργά το απόγευμα
την ώρα που η μέρα γίνεται νύχτα
και στα χωριά
πίσω από τα φωτισμένα παράθυρα
οι γυναίκες βράζουν το γάλα
και οι άντρες τρώνε βιαστικά
για να πάνε στο καφενείο
το κρύο του χειμώνα είναι ζεστό

Σχεδόν νύχτα πια
είναι η καλύτερη ώρα για να γίνεις σιωπή
να κοιτάξεις τον κουρνιαχτό της ζωής σου
και να κοιμηθείς ήσυχα
αύριο, έτσι κι αλλιώς δεν θα είναι μια καινούργια μέρα.


6
Αποσπάσματα συνειρμοί
σκέψεις που περνούν και χάνονται
ερεθίσματα των αισθήσεων
που μας καθήλωσαν και έφυγαν
ξαναγύρισαν, έμειναν στη μνήμη μας
Θραύσματα ενός ανολοκλήρωτου κόσμου
μιας βιαστικής ζωής
Αυτά που δεν προλάβαμε να αγαπήσουμε
Αυτά που ξαφνικά φωτίζουν την ύπαρξη μας
Αυτά που περιμένουμε να φέρει η άνοιξη ή κάποιος άλλος.




7
Χαμογέλασες από μακριά για να σε γνωρίσω
Όλα ίδια όπως πριν τρία ή τέσσερα χρόνια
που ξαναειδωθήκαμε τυχαία
την ίδια μέρα, στον ίδιο δρόμο, μπροστά στο ίδιο παρτέρι.
Τα ίδια πουλιά όπως και τώρα χάζευαν αφηρημένα την άνοιξη.
Η λάμψη σου θολή
όμως λάμψη
Γύρισες λίγο για να φύγει ο ήλιος από τα μάτια σου
και να με δεις καθαρά
Σίγουρα γερασμένος
χωρίς καινούργια ρούχα
με κατάλαβες αμέσως
Φαινόσουν χαρούμενη και σίγουρη για τον εαυτό σου
Ξεφλουδίσαμε βιαστικά τις λέξεις
της άξαφνης συνάντησης
Γύρισες στους φίλους σου
Κι εγώ συνέχισα να χαζεύω την άνοιξη.


8
Στο Δρόμο / Επαρχία / Σαν μαγεμένος
Έγκλειστοι των Αθηνών
Βιογραφικό σημείωμα / Βεβαιώσεις και Αποδείξεις / Πιστοποίηση
Φτιάξτε μου Σύνορα
Αγενείς
Ξεφλουδίσαμε βιαστικά τις λέξεις
Μαύρισες, που ήσουνα;
Τι κάνεις τώρα; / Ότι έκανα πάντα
Βαρέθηκα / Έλα γκρινιάρη
Μπορεί να ανακαλύψεις συναισθήματα που δεν ήξερες ότι υπάρχουν
Δεν θέλω να ζω μόνο στις εκδρομές
Τα λέμε / Φιλάκια
Συγνώμη που χθες έφυγα τόσο βιαστικά αλλά το επόμενο τρένο ήταν σε 20’
Εκεί είναι αλλιώς, επικίνδυνα
Κύρια Πρόεδρε πως μιλάει έτσι ο μάρτυς; / Ησυχία παρακαλώ!
Κάθισες πάνω μου σαν κόσμημα
Σε ευχαριστώ μωρό μου
Δε γίνεται αυτό
Δεν θα περάσει / Διεκδικούμε / Φονιάδες των λαών
Ταιριάζεις τόσο με το χώρο
Η επαναχρησιμοποίηση είναι η λύση όχι η ανακύκλωση
Σας ευχαριστούμε

Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΦΩΤΑ8 08|06 με αφορμή το χρόνο μέρος ΙΙ -η πόλη από κάτω-




ΦΩΤΑ8 08|06 κείμενα

Ο Χρόνος γίνεται Χώρος (ή pixels)

Φωτογραφίζοντας επαναλαμβανόμενα το ίδιο θέμα, αυξάνοντας τον χρόνο έκθεσης στο φως, αποκαλύπτονται(;) οι δυνατότητες της φωτογραφικής καταγραφής σε σχέση με την στιγμιαία καταγραφή της ανθρώπινης όρασης.

Κάθε φωτογραφία περιέχει διαφορετική χρονική διάρκεια, (...1/60’, 60’’, 360’’, 60’ ...) προβαλλόμενη όμως στο ίδιο χωρικό πλαίσιο. Αυτή η εγγενής δυνατότητα της φωτογραφικής πράξης μπορεί να μας οδηγήσει σε μια διαφορετική θεώρηση της ροής του χρόνου. Δεν πρόκειται απλώς για τον χρόνο που περνά, δηλαδή για μια γραμμική αλληλουχία γεγονότων, αλλά για ένα διαρκές παρόν, όπου ο χρόνος γίνεται χώρος. Ένας κύκλος που επαναλαμβάνεται, όπως η σπείρα, το 24ώρο, η διαδοχή των εποχών.

Και έτσι, παίζοντας με τις περιορισμένες δυνατότητες του φωτογραφικού προγράμματος και ουσιαστικά εξαντλώντας το μέσα από αυτή την αέναη ροή του φωτός, παίρνουμε διαφορετικές εκδοχές του ίδιου θέματος και δίνουμε χώρο στηνλανθάνουσα ενέργεια που κουβαλά ο κόσμος που μας τριγυρίζει. Aφήνοντας ουσιαστικά ανεξέλεγκτο το ποτάμι φωτός να σαρώνει την φωτοευαίσθητη επιφάνεια, ίσως επιστρέφουμε στην αρχαία μαγεία, που μας ξανοίγει στο υπερφυσικό και μας ελαφρώνει από το φόβο του θανάτου.

Ανήσυχοι και γεμάτοι απορίες, ψάχνουμε χωρίς μελοδραματισμούς, ‘’αποφασιστικές στιγμές’’ και ‘’φωτογραφικά ντοκουμέντα’’, για την ανάσα της σιωπής και για την ομορφιά. Εξερευνώντας το Άγνωστο μέρος του γνωστού. Tο Αόρατο του ορατού.

συνεχίζεται





ΤΟΣΗΕΝΕΡΓΕΙΑΣΠΑΤΑΛΗΜΕΝΗ


Το καλοκαίρι πυρώνει τα τσιμέντα

ο Δρόμος είναι η μόνη Διέξοδος

Οι άνθρωποι χρωματιστά pixels

μιας ρευστής πραγματικότητας

Μπορεί να μην κάναμε τίποτα

για να αλλάξει ο κόσμος

Αλλά τουλάχιστον λάμπουμε γυμνοί

Την ώρα που δύουν και οι τελευταίες ελπίδες μας

Λίγο πριν πουλήσουμε τη ψυχή μας στο Διάβολο.

Μοναδικοί μάρτυρες της ομορφιάς μας

Ήρωες του προσωπικού μας έπους

Που δεν αφορά κανέναν.








Όλοι μιλούν με βεβαιότητες

Γνωρίζουν την Αρχή και το Τέλος;

Το αναγνωρίζεις,

στο σταθερό τους βλέμμα

Στις αργές συσπάσεις των χειλιών τους,

καθώς ξεφλουδίζουν τις άγουρες λέξεις

Στην αυτάρεσκη σιγουριά τους

Στο ελαφρύ τους μειδίαμα

Και γω που νόμιζα πως μόνο τα μήλα πέφτουν

Ω Αγία Βαρύτητα!

Πως να χωρέσω τόση Γη...





Και πάλι πετώ μια μικρή, στρογγυλή πέτρα στη θάλασσα.

Και περιμένω να σηκωθεί τρικυμία

Να αφρίσει το πέλαγος

O ήλιος να κάψει το νερό

Στα βράχια να στεγνώσει το αλάτι.

Την βλέπω να βυθίζεται στα διάφανα νερά

Αναταράσσει για λίγο την άμμο

Ακουμπάει πάνω της

Και μένει εκεί.

Ησυχία.

Τίποτα άλλο δεν κουνήθηκε

στον ορατό κόσμο των Ανθρώπων.

Το Καλοκαίρι έμεινε Καλοκαίρι
Το κύμα μόλις που ακούγεται.

Στην Ανδρομέδα κανείς δεν έμαθε τίποτα.
Ούτε που κατάλαβαν πως πέρασα δίπλα τους
Πηγαίνοντας όπως και χθες εκεί που πουλάνε τα χρώματα
‘’Προσοχή χρώματα’’
Μην φοβάστε φεύγουν αμέσως με νερό.

ΦΩΤΑ8 08|06 κείμενα

Ο Χρόνος γίνεται Χώρος (ή pixels)

Φωτογραφίζοντας επαναλαμβανόμενα το ίδιο θέμα, αυξάνοντας τον χρόνο έκθεσης στο φως, αποκαλύπτονται(;) οι δυνατότητες της φωτογραφικής καταγραφής σε σχέση με την στιγμιαία καταγραφή της ανθρώπινης όρασης.

Κάθε φωτογραφία περιέχει διαφορετική χρονική διάρκεια, (...1/60’, 60’’, 360’’, 60’ ...) προβαλλόμενη όμως στο ίδιο χωρικό πλαίσιο. Αυτή η εγγενής δυνατότητα της φωτογραφικής πράξης μπορεί να μας οδηγήσει σε μια διαφορετική θεώρηση της ροής του χρόνου. Δεν πρόκειται απλώς για τον χρόνο που περνά, δηλαδή για μια γραμμική αλληλουχία γεγονότων, αλλά για ένα διαρκές παρόν, όπου ο χρόνος γίνεται χώρος. Ένας κύκλος που επαναλαμβάνεται, όπως η σπείρα, το 24ώρο, η διαδοχή των εποχών.

Και έτσι, παίζοντας με τις περιορισμένες δυνατότητες του φωτογραφικού προγράμματος και ουσιαστικά εξαντλώντας το μέσα από αυτή την αέναη ροή του φωτός, παίρνουμε διαφορετικές εκδοχές του ίδιου θέματος και δίνουμε χώρο στην λανθάνουσα ενέργεια που κουβαλά ο κόσμος που μας τριγυρίζει. Aφήνοντας ουσιαστικά ανεξέλεγκτο το ποτάμι φωτός να σαρώνει την φωτοευαίσθητη επιφάνεια, ίσως επιστρέφουμε στην αρχαία μαγεία, που μας ξανοίγει στο υπερφυσικό και μας ελαφρώνει από το φόβο του θανάτου.

Ανήσυχοι και γεμάτοι απορίες, ψάχνουμε χωρίς μελοδραματισμούς, ‘’αποφασιστικές στιγμές’’ και ‘’φωτογραφικά ντοκουμέντα’’, για την ανάσα της σιωπής και για την ομορφιά. Εξερευνώντας το Άγνωστο μέρος του γνωστού. Tο Αόρατο του ορατού.

συνεχίζεται





ΤΟΣΗΕΝΕΡΓΕΙΑΣΠΑΤΑΛΗΜΕΝΗ


Το καλοκαίρι πυρώνει τα τσιμέντα

ο Δρόμος είναι η μόνη Διέξοδος

Οι άνθρωποι χρωματιστά pixels

μιας ρευστής πραγματικότητας

Μπορεί να μην κάναμε τίποτα

για να αλλάξει ο κόσμος

Αλλά τουλάχιστον λάμπουμε γυμνοί

Την ώρα που δύουν και οι τελευταίες ελπίδες μας

Λίγο πριν πουλήσουμε τη ψυχή μας στο Διάβολο.

Μοναδικοί μάρτυρες της ομορφιάς μας

Ήρωες του προσωπικού μας έπους

Που δεν αφορά κανέναν.








Όλοι μιλούν με βεβαιότητες

Γνωρίζουν την Αρχή και το Τέλος;

Το αναγνωρίζεις,

στο σταθερό τους βλέμμα

Στις αργές συσπάσεις των χειλιών τους,

καθώς ξεφλουδίζουν τις άγουρες λέξεις

Στην αυτάρεσκη σιγουριά τους

Στο ελαφρύ τους μειδίαμα

Και γω που νόμιζα πως μόνο τα μήλα πέφτουν

Ω Αγία Βαρύτητα!

Πως να χωρέσω τόση Γη...





Και πάλι πετώ μια μικρή, στρογγυλή πέτρα στη θάλασσα.

Και περιμένω να σηκωθεί τρικυμία

Να αφρίσει το πέλαγος

O ήλιος να κάψει το νερό

Στα βράχια να στεγνώσει το αλάτι.

Την βλέπω να βυθίζεται στα διάφανα νερά

Αναταράσσει για λίγο την άμμο

Ακουμπάει πάνω της

Και μένει εκεί.

Ησυχία.

Τίποτα άλλο δεν κουνήθηκε

στον ορατό κόσμο των Ανθρώπων.

Το Καλοκαίρι έμεινε Καλοκαίρι

Το κύμα μόλις που ακούγεται.

Στην Ανδρομέδα κανείς δεν έμαθε τίποτα.
Ούτε που κατάλαβαν πως πέρασα δίπλα τους
Πηγαίνοντας όπως και χθες εκεί που πουλάνε τα χρώματα
‘’Προσοχή χρώματα’’
Μην φοβάστε φεύγουν αμέσως με νερό.

ΦΩΤΑ7 03|06 κείμενα

ΙΔΙΩΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ Ι, ΙΙ

Έρχεται (εισβάλλει;) κάποιος στο σπίτι σου, στο δωμάτιο σου, όχι για μια συνηθισμένη επίσκεψη, αλλά με σκοπό να αποσπάσει εικόνες τις ιδιωτικής ζωής σου. Τα πρώτα λεπτά είναι δύσκολα, ξαφνικά νιώθεις τα χέρια σου, το σώμα σου, ίσως μετανιώνεις που δέχτηκες. Όσο περνά η ώρα όμως καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τίποτα φοβερό, ανοίγεσαι και αφήνεσαι έκθετος.
Φωτογράφισα συνηθισμένους ανθρώπους, που δεν είχαν φωτογραφηθεί ξανά. Προσπάθησα να είμαι αποστασιοποιημένος και όσο γίνεται να μην υπάρχω σαν φωτογράφος. Να αρκούμε σε ότι μου επέτρεπε ο φωτογραφιζόμενος, βλέποντας τον σαν μέρος του χώρου. Η σύντομη συνάντηση δεν επιτρέπει περισσότερα, εξάλλου δεν είναι και λίγα αυτά που μπορούν να αποκαλυφθούν.

ΜΕΡΟΣ Ι ±20 (ηλικίες 18-22)
Εκτός από τους φοιτητές της επαρχίας, οι περισσότεροι ζουν με τους γονείς τους· το δωμάτιο τους είναι ο ιδιωτικός τους χώρος. Εξωστρεφείς, θέλουν να δείχνουν τον κόσμο τους. Όλα σημαίνουν, ή θυμίζουν κάτι· η μέχρι τώρα ζωή τους με θαυμαστικό. Η αστική ομοιομορφία απέχει μερικά χρόνια. Συνεχώς χτυπάνε τα τηλέφωνα, κυρίως για να κανονίσουν τη θα κάνουν το βράδυ.

ΜΕΡΟΣ ΙΙ 30+ (ηλικίες 30-35)
Ίσως για αρκετούς είναι η αρχή μιας μακράς ομοιόμορφης περιόδου. Ζουν μόνοι τους, ή με τον (την) σύντροφο τους, οι περισσότεροι δεν έχουν ακόμη παιδιά. Έχουν δεχτεί την αστική κανονικότητα -καναπές, πολυθρόνες, τραπεζαρία- σπίτι καθαρό που κρύβει παρά αποκαλύπτει.
Συνεχώς χτυπάνε τα τηλέφωνα, σε ένα από αυτά σίγουρα η μαμά τους.

ΦΩΤΑ7 03|06 Ιδιωτικοί Χώροι




ΦΩΤΑ7 03|06 κείμενα

ΙΔΙΩΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ Ι, ΙΙ

Έρχεται (εισβάλλει;) κάποιος στο σπίτι σου, στο δωμάτιο σου, όχι για μια συνηθισμένη επίσκεψη, αλλά με σκοπό να αποσπάσει εικόνες τις ιδιωτικής ζωής σου. Τα πρώτα λεπτά είναι δύσκολα, ξαφνικά νιώθεις τα χέρια σου, το σώμα σου, ίσως μετανιώνεις που δέχτηκες. Όσο περνά η ώρα όμως καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τίποτα φοβερό, ανοίγεσαι και αφήνεσαι έκθετος.
Φωτογράφισα συνηθισμένους ανθρώπους, που δεν είχαν φωτογραφηθεί ξανά. Προσπάθησα να είμαι αποστασιοποιημένος και όσο γίνεται να μην υπάρχω σαν φωτογράφος. Να αρκούμε σε ότι μου επέτρεπε ο φωτογραφιζόμενος, βλέποντας τον σαν μέρος του χώρου. Η σύντομη συνάντηση δεν επιτρέπει περισσότερα, εξάλλου δεν είναι και λίγα αυτά που μπορούν να αποκαλυφθούν.

ΜΕΡΟΣ Ι ±20 (ηλικίες 18-22)
Εκτός από τους φοιτητές της επαρχίας, οι περισσότεροι ζουν με τους γονείς τους· το δωμάτιο τους είναι ο ιδιωτικός τους χώρος. Εξωστρεφείς, θέλουν να δείχνουν τον κόσμο τους. Όλα σημαίνουν, ή θυμίζουν κάτι· η μέχρι τώρα ζωή τους με θαυμαστικό. Η αστική ομοιομορφία απέχει μερικά χρόνια. Συνεχώς χτυπάνε τα τηλέφωνα, κυρίως για να κανονίσουν τη θα κάνουν το βράδυ.

ΜΕΡΟΣ ΙΙ 30+ (ηλικίες 30-35)
Ίσως για αρκετούς είναι η αρχή μιας μακράς ομοιόμορφης περιόδου. Ζουν μόνοι τους, ή με τον (την) σύντροφο τους, οι περισσότεροι δεν έχουν ακόμη παιδιά. Έχουν δεχτεί την αστική κανονικότητα -καναπές, πολυθρόνες, τραπεζαρία- σπίτι καθαρό που κρύβει παρά αποκαλύπτει.
Συνεχώς χτυπάνε τα τηλέφωνα, σε ένα από αυτά σίγουρα η μαμά τους.

ΦΩΤΑ6 12|05 κείμενα

Πως αντιλαμβανόμαστε το χρόνο (πόση διάρκεια έχει μια στιγμή;)

Πόσες πολυκατοικίες θα χτίσουν ακόμη στην Κυψέλη;

Όταν σου λέω σ΄αγαπώ καταλαβαίνω τι λέω;

Ταξιδεύω για να ξεπεράσω το φόβο;

Τι γυρεύω στη πόλη;


Έξω, βρέχει ένα δύσκολο χειμώνα.


Χαμένος (ακόμη) σε παιδικές φαντασιώσεις, συνειρμούς και όνειρα

προσπαθώ να καταλάβω.

Ανοησίες και απλοϊκές σκέψεις -ίσως-

γι’ αυτούς που δεν έμαθαν τα βασικά.


Βλέπω κι εσάς, που με όλη σας την ύπαρξη δείχνετε να τα γνωρίζετε.

Ευλογημένοι να είσαστε όλοι εσείς οι επιτυχημένοι εκεί έξω.

Zώντας την ασφάλεια της ήττας,

απολαμβάνω τη θαλπωρή της ελευθερίας.


Αφιερωμένο, σε αυτούς που δεν ξέρουν τι θέλουν

και με μάτια πυρωμένα χαζεύουν το άπειρο.










Φωτογραφίζοντας επαναλαμβανόμενα το ίδιο ακριβώς σημείο, την ώρα που αλλάζει το φως (αλλά και πολλές από τις δραστηριότητες των ανθρώπων και της πόλης) καθώς σκοτεινιάζει, στη φωτογραφία εμφανίζονται ή εξαφανίζονται στοιχεία που με τα μάτια μας αντιλαμβανόμαστε εντελώς διαφορετικά:

10’’ της πορείας ενός αυτοκινήτου γίνονται μια στιγμή, απλωμένα ρούχα εξαφανίζονται, το φως από το παρελθόν ενός αστέρα γίνεται μια φωτεινή γραμμή.

Ενώ ο τρόπος που βλέπουμε μας δεσμεύει -η ανθρώπινη θέαση του κόσμου- στην γραμμική ροή του χρόνου, παρελθόν - παρόν - μέλλον:

η φωτογραφία μπορεί να γίνει οθόνη που πάνω της προβάλλονται όλα ταυτόχρονα.





Χωρίς εξηγήσεις και απαντήσεις

παμπάλαιος και σίγουρος

ο χειμώνας ήρθε, για άλλη μια φορά.



Η πόλη κλεισμένη μέσα μου

Ασφυξία.

Οι πέτρες και το χώμα που κουβαλώ μαζί μου κουράστηκαν

Τα φοβισμένα σκυλιά ψάχνουν στους κάδους για λίγη αγάπη


‘’Μεγαλώνουμε με φόβο και αγάπη’’

εδώ και κάτι ώρες -από τότε που στοιχήθηκαν οι αιώνες-

κερδίζει ο φόβος

Η αγάπη φυσάει τις τρίχες στο στήθος μου

και γλύφει τις πληγές μου.


Όμως ο φόβος υπάρχει παντού

στα φανάρια, στα μαγνητόφωνα των αυτοκινήτων,

στις φωτογραφίες των περιοδικών,

στο άδειο βλέμμα των ανθρώπων που μιλούν,

αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν,

στο ‘’ξαναπάρτε αργότερα, ή θα σας τηλεφωνήσουμε εμείς’’,

στη σιωπή.


Σε ποιόν γαλαξία γυρίζουν τ΄ αστέρια σου;

Κραυγές βουβές, χωρίς ήχο και φως, μαυρίζουν το σκοτάδι.





Όλα μοιάζουν ίδια με πέρσι, οι άνθρωποι, οι δουλειές, η πόλη.

Χωρίς ψευδαισθήσεις (πια) πρέπει να βγει η χρονιά.

Με μερικές νύχτες που ο ουρανός θα φλέγεται και τα αστέρια, επίμονα,

θα φτιάχνουν χρωματιστούς κύκλους γύρω από τον Πολικό Αστέρα

και το χώμα θα είναι χώμα και το νερό νερό.

ΦΩΤΑ6 12|05 με αφορμη το χρόνο μερος Ι




 κείμενα

Πως αντιλαμβανόμαστε το χρόνο (πόση διάρκεια έχει μια στιγμή;)

Πόσες πολυκατοικίες θα χτίσουν ακόμη στην Κυψέλη;

Όταν σου λέω σ΄αγαπώ καταλαβαίνω τι λέω;

Ταξιδεύω για να ξεπεράσω το φόβο;

Τι γυρεύω στη πόλη;


Έξω, βρέχει ένα δύσκολο χειμώνα.


Χαμένος (ακόμη) σε παιδικές φαντασιώσεις, συνειρμούς και όνειρα

προσπαθώ να καταλάβω.

Ανοησίες και απλοϊκές σκέψεις -ίσως-

γι’ αυτούς που δεν έμαθαν τα βασικά.


Βλέπω κι εσάς, που με όλη σας την ύπαρξη δείχνετε να τα γνωρίζετε.

Ευλογημένοι να είσαστε όλοι εσείς οι επιτυχημένοι εκεί έξω.

Zώντας την ασφάλεια της ήττας,

απολαμβάνω τη θαλπωρή της ελευθερίας.


Αφιερωμένο, σε αυτούς που δεν ξέρουν τι θέλουν

και με μάτια πυρωμένα χαζεύουν το άπειρο.










Φωτογραφίζοντας επαναλαμβανόμενα το ίδιο ακριβώς σημείο, την ώρα που αλλάζει το φως (αλλά και πολλές από τις δραστηριότητες των ανθρώπων και της πόλης) καθώς σκοτεινιάζει, στη φωτογραφία εμφανίζονται ή εξαφανίζονται στοιχεία που με τα μάτια μας αντιλαμβανόμαστε εντελώς διαφορετικά:

10’’ της πορείας ενός αυτοκινήτου γίνονται μια στιγμή, απλωμένα ρούχα εξαφανίζονται, το φως από το παρελθόν ενός αστέρα γίνεται μια φωτεινή γραμμή.

Ενώ ο τρόπος που βλέπουμε μας δεσμεύει -η ανθρώπινη θέαση του κόσμου- στην γραμμική ροή του χρόνου, παρελθόν - παρόν - μέλλον:

η φωτογραφία μπορεί να γίνει οθόνη που πάνω της προβάλλονται όλα ταυτόχρονα.




Χωρίς εξηγήσεις και απαντήσεις

παμπάλαιος και σίγουρος

ο χειμώνας ήρθε, για άλλη μια φορά.



Η πόλη κλεισμένη μέσα μου

Ασφυξία.

Οι πέτρες και το χώμα που κουβαλώ μαζί μου κουράστηκαν

Τα φοβισμένα σκυλιά ψάχνουν στους κάδους για λίγη αγάπη


‘’Μεγαλώνουμε με φόβο και αγάπη’’

εδώ και κάτι ώρες -από τότε που στοιχήθηκαν οι αιώνες-

κερδίζει ο φόβος

Η αγάπη φυσάει τις τρίχες στο στήθος μου

και γλύφει τις πληγές μου.


Όμως ο φόβος υπάρχει παντού

στα φανάρια, στα μαγνητόφωνα των αυτοκινήτων,

στις φωτογραφίες των περιοδικών,

στο άδειο βλέμμα των ανθρώπων που μιλούν,

αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν,

στο ‘’ξαναπάρτε αργότερα, ή θα σας τηλεφωνήσουμε εμείς’’,

στη σιωπή.


Σε ποιόν γαλαξία γυρίζουν τ΄ αστέρια σου;

Κραυγές βουβές, χωρίς ήχο και φως, μαυρίζουν το σκοτάδι.





Όλα μοιάζουν ίδια με πέρσι, οι άνθρωποι, οι δουλειές, η πόλη.

Χωρίς ψευδαισθήσεις (πια) πρέπει να βγει η χρονιά.

Με μερικές νύχτες που ο ουρανός θα φλέγεται και τα αστέρια, επίμονα,

θα φτιάχνουν χρωματιστούς κύκλους γύρω από τον Πολικό Αστέρα

και το χώμα θα είναι χώμα και το νερό νερό.

17 Νοε 2007


ΦΩΤΑ5 10|2003



Κι ενώ προχωράς και νομίζεις ότι είσαι μόνος σου,

σιγά σιγά ανθίζουν γύρω σου τα λουλούδια των φίλων σου,

κι εκεί που έφτιαχνες τον εαυτό σου Θεό παντογνώστη,

νιώθεις να μικραίνεις, να μικραίνεις

κι ο κόσμος να μεγαλώνει και να ξαναγίνεται Μαγικός.


Το δυάρι στην Κυψέλη ή στην Καλλιθέα να γίνεται η παιδική σου γειτονιά

και τα ονόματα των φίλων σου, μπερδεμένα με τα παιχνίδια σου

να σε γαργαλάνε συνέχεια και να μην μπορείς να συγκρατήσεις τα γέλια σου.

Και μετά να ξυπνάς,

στο σκοτάδι το όνειρό σου να λάμπει

και ο ήρωας που πάντα περίμενες να γίνεις,

να βγάζει την κραυγή που ακόμα δεν τόλμησες.


Να κοιμάσαι και το όνειρο να λάμπει ξανά,

και ουπς! ξημέρωσε, ξυπνάς.

Αισθάνεσαι ότι όλα είναι αληθινά

η σοφία της νύχτας πότισε την ψυχή σου.

Τρέχεις να το πεις παντού

και ναι, σε πιστεύουν!

Συμφωνούν όλοι με τους κανόνες

προσθέτουν, αφαιρούν και να, που το φτιάξατε το παιχνίδι!

Το καθαρογράφετε, υπογράφετε όπως και οι μεγάλοι,

κρυφογελάτε χωρίς τύψεις,

και ψάχνετε να βρείτε άλλα παιδάκια

να το δώσετε.


Το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας, δίνει μίαν υπόσχεση:

Με τα λεφτά που θα μαζέψουμε θα φτιάξουμε καινούργια παιχνίδια

κι έτσι όταν μεγαλώσουμε δεν θα χρειαστεί να δουλεύουμε.

16 Νοε 2007

φώτα01234

ΦΩΤΑ0 10|1999

Αν έχεις κάτι να πεις πες το!

Στο χώρο της φωτογραφίας, υπάρχει ένα ανθρώπινο δυναμικό, (νέοι που τελειώνουν τις σχολές και τα ΤΕΙ και όχι μόνο) που μένει αναξιοποίητο. Εξατμίζει την ενεργητικότητα του σε ευκαιριακές εργασίες, κοροϊδεύοντας και εφησυχάζοντας τον εαυτό του ότι κάτι κάνει. Αυτοπεριοριζόμαστε και ονειρευόμαστε – κωλοτριβόμαστε για μια θέση κάπου οπουδήποτε.
Τα περισσότερα από τα υπάρχοντα σχήματα, ενώσεις, ομάδες, κέντρα, έντυπα, είτε είναι ανενεργά, ή τώρα καρπώνονται την νεανική τους δημιουργικότητα, ή απλά εμπορεύονται. Είναι καιρός, όσοι έχουμε (ή έστω νομίζουμε ότι έχουμε) κάτι να πούμε, να μαζευτούμε και να το πούμε.


Ο Κάμπος με τα περιβόλια

Ανοίγοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά που μας τριγυρίζει, έχουμε ίσως τη δυνατότητα να ξεφύγουμε από τη βαρύτητα του φωτογραφικού συστήματος, αλλά και της οπτικής – εικονογραφικής μας παιδείας και να πλησιάσουμε σε μια πιο φυσική αποτύπωση της πραγματικότητας.
Αν και η ιστορία είναι συνεχώς παρούσα –στα σπίτια, στους τοίχους, στις πόρτες- τριγυρίζοντας νομίζεις πως ο τόπος είναι φτιαγμένος για να ζουν άνθρωποι, ζώα, δέντρα, πέτρες, χώματα, μυρωδιές, μηχανήματα, αρμονικά και δυναμικά, έξω από την ιστορία. Κάτι που φυσικά το συναντάς συχνά στην επαρχία...
Την ομορφιά μπορείς να την βρεις παντού, αρκεί να είσαι ανοικτός και ήσυχος. Πιο δύσκολα τη βλέπεις στη γειτονιά σου και στις τριγύρω γειτονιές γιατί δεν τη βρίσκεις ψάχνοντας, την κουβαλάς μαζί σου. Το κακό είναι ότι μπορεί να μην το καταλάβεις ποτέ...



ΦΩΤΑ1 03|2000

Αν είναι να πεις κάτι, πρέπει να το λες αργά, καθαρά και σιγά για να σε καταλαβαίνουν οι άλλοι, αυτοί που είναι κοντά και λίγο παραπέρα· και σιγά σιγά (όσο μεγαλώνεις;) θα ανακαλύπτεις αυτούς που σ’ αγαπούν και τους αγαπάς και εσύ.
Τι σου μένει από μια μέρα, τι σου μένει από μια ζωή;
Τα μικρά σημάδια της αγάπης, τα τυχαία συναπαντήματα με την ομορφιά.
Τίποτα δεν έχεις να πεις, μονάχα αναζητάς τη λάμψη σου στα μάτια των άλλων.
Ψάχνουμε ανθρώπους


ΦΩΤΑ2 07|2000

Στην προσπάθεια να σηκώσουμε το βάρος της ζωής μας, χαϊδεύουμε τον εαυτό μας με υποσχέσεις ευτυχίας, κοροϊδεύουμε την μοναξιά μας με λόγια της αγάπης. Μαζευόμαστε, αναμασώντας τις αναμνήσεις μας και χαζογελώντας με εύκολα παιχνίδια του αυτονόητου. Απαίδευτοι και υπερόπτες αφηνόμαστε στην ασφάλεια του καινούργιου.
Όμως
Η ζωή –αν και κρυμμένη στη ρουτίνα της συνήθειας- ακατέργαστη και αταξινόμητη, κατακλύζει τις αισθήσεις μας. Και μέσα από το λήθαργο του πολιτισμού μας, μερικές στιγμές –ταραγμένοι- κλαίμε από την ομορφιά που δεν μπορούμε να αντέξουμε. Τότε δεν υπάρχει κανείς, γυμνοί από τη σαβούρα της λογικής, τυχεροί που γεννηθήκαμε, είμαστε ολομόναχοι απέναντι στο μεγαλείο της ύπαρξης.
Και οι φωτογραφίες μας, ας είναι χαρτιά πιστοποίησης για τη λίγη ομορφιά που μαζέψαμε από το απλό και το συνηθισμένο της ζωής μας.


ΦΩΤΑ3 03|2001

Βροοο-χή! Βροοο-χή!
Βροοο-χή! Βροοο-χή! Βροοο-χή!
Όποτε μπορώ βρέχομαι για να γυρίζω στις αισθήσεις.

Θυμάμαι τότε που σε πρωτοείδα στα βράχια κοντά στη θάλασσα.
Μικρή και θαρραλέα.
Πριν μας πάρει ο έρωτας.
Πριν φύγουμε για τις πόλεις.
Ήμασταν παιδιά και όλα θα γίνονταν.
Τώρα μαζεύουμε κομμάτια και στήνουμε τις μοναξιάς μας εκεί που οι αισθήσεις δεν έρχονται.
Συνεχώς επιστρέφουμε στα βράχια, μα εσύ δεν είσαι πια η μικρή που χαμογελούσε στη θάλασσα και εγώ δεν αντέχω να σε κοιτάξω στα μάτια.


Προάστια

Στις συνοικίες όλα είναι ήσυχα, χωρίς εξάρσεις, σχεδόν νεκρά, αλλά και γι’ αυτό παρατηρήσιμα. Περπατώντας λοιπόν τα απογεύματα σε διαφορετικές συνοικίες της Αθήνας, μπορείς να νιώσεις την ξεχωριστή ομορφιά και τη λανθάνουσα ενέργεια από κάθε τι που παρατηρείς πιο προσεκτικά. Κάθε σημείο κουβαλά την προσωπική του μυθολογία, αρκεί να μην προσπερνάς βιαστικά.
Οι πολυκατοικίες, οι φράκτες, τα πεζοδρόμια, τα δέντρα και τα αυτοκίνητα: από ουδέτερα και επαναλαμβανόμενα στοιχεία, ξεπερνούν την αδρανή ύλη τους και την συμβατική τους ερμηνεία και ενώνονται σε ένα δυναμικό παρόν. Σε κάνουν να πιστεύεις ότι η ησυχία τους δεν είναι παντοτινή· σε λίγο όλα θ’ ανατραπούν και θα διαλύσουν με μια χαοτική έκρηξη την πολεοδομική τους συμμετρία.



ΦΩΤΑ4 02|2002

Φυσάει χειμώνας και κάθε πρωί ξαναμοιράζεται ο κόσμος
Φιλώ στα χείλη το φόβο και σκορπίζουν τα φαντάσματα
Με μια αγάπη διάφανη βρίσκω λέξεις για τα πράγματα
Τραγουδώ με τους ανθρώπους νιώθοντας μια δύναμη πρωτόγνωρη
Το φως ανακλά τη λάμψη μου
Η ζωή μου, δική μου
Πλάι πλάι με τους ανθρώπους που διάλεξα δίπλα μου.

Ανακαλύπτουμε την ομορφιά μας
Αγκαλιασμένοι με την πραγματικότητα,
Τη μεγαλύτερη φαντασία.
υπο κατασκευή