31 Δεκ 2008

24 Δεκ 2008

Άγια Νύχτα ... Καληνύχτα



...
Το δεντράκι στην πλατεία
Κάηκε ήδη μια φορά
μα το νου σου Κακλαμάνη
γιατί μια φορά δε φτάνει
Κακλαμάνη φουκαρά
πίσω έχει η αχλάδα την ουρά


απόσπασμα από κάλαντα
που ακούστηκαν, μοιράστηκαν
στις 24/12 στην πλατεία Συντάγματος

Τι είναι ο άνθρωπος;

Τι είναι ο άνθρωπος; Ένα ον που ξέρει πως θα πεθάνει και νιώθει την ανάγκη να παρηγορείται με ιστορίες. Ιστορίες που θα τον βοηθήσουν να υπομείνει την ανυπόφορη ιδέα του τέλους, να ξορκίσει την αναπόφευκτη αναγκαιότητα του θανάτου.

Η ιστορία του Κόσμου
Ζαν-Κλωντ Μπαρρώ
Γκιγιώμ Μπιγκό
Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

23 Δεκ 2008

21 Δεκ 2008

ο δήμαρχος και η αστυνομία είναι σουρεαλιστές

αθήνα 20 δεκέμβρη 2008
φωτογραφίες από την performance της αστυνομίας
γύρω από το δέντρο του δημάρχου









αθήνα 07-18 δεκέμβρη 2008

φωτογραφίες Βαγγέλης Τ.

17 Δεκ 2008

ΦΩΤΑ 11 ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ!


αυτές τις μέρες
-που η ζωή έχει βγει στους δρόμους-
κυκλοφορούν τα ΦΩΤΑ με 16 μικρές ιστορίες
από διαφορετικές περιοχές της ελλάδας

τις επόμενες μέρες μπορείτε να τα βρείτε
(τουλάχιστον) στα παρακάτω σημεία στην Αθήνα

ΓΕΡΑΜΑΣ | ΦΩΤΟΜΑΡΚΕΤ | ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΑΒΕΛ | ΠΟΛΙΤΕΙΑ | ΠΡΩΤΟΠΟΡΕΙΑ | ΠΟΤΑΜΟΣ | ΚΟΑΝ-TASCHEN
ΑΣΤΥ | ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ | ΤΡΙΑΝΟΝ | ΒΙΟS |
ή τυχαία στο δρόμο

αν είσαστε μακριά γράψτε τη διεύθυνση σας

να σας το στείλω

15 Δεκ 2008

ΦΩΤΑ 11 στο χαρτί ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ τρίτη 15 12 2008






ΦΩΤΑ 11


Εύθραυστος κι ονειροπαρμένος
ακολουθώντας το παιδί που κουβαλώ μαζί μου
κρατιέμαι από τον ελάχιστο χώρο
και τον ελάχιστο χρόνο
που υπήρξα μαζί και έξω από το σώμα μου

Αβέβαια και διστακτικά
όμως δίχως ντροπή, ίσως με λίγη χαρά
αφήνω τις μικρές αυτές αποδείξεις
της ύπαρξης μου

Καθώς τίποτα δεν τελειώνει
και όλα είναι αληθινά
ότι αγαπήσαμε λάμπει στο φως
λάμπει και στο σκοτάδι.

9 Δεκ 2008

ΦΩΤΑ11 ΕΡΧΟΝΤΑΙ!!


και μέσα σ' αυτό τον πανικό
σε 2-3 μέρες κυκλοφορούν τα ΦΩΤΑ!
με 16 από τις ιστορίες που δημοσιεύονται και στο blog

07122008 ανδρέας αλέξανδρος

από τη Φανή
www.youtube.com/watch?v=XlJNnqLMZMI

26 Νοε 2008

ΦΩΤΑ 11 Γρεβενά


Ο ουρανός είναι γεμάτος με τεχνητά σύννεφα από τα εργοστάσια της ΔΕΗ στην Πτολεμαϊδα. Eίναι αργά το απόγευμα και μόλις έχει σταματήσει η βροχή. Ο ήλιος είναι στη δύση και βγαίνει χαμηλά κάτω από τα σύννεφα, ηλεκτρίζοντας την ατμόσφαιρα. Το λεωφορείο του ΚΤΕΛ προσπερνά μια νταλίκα καλυμμένη με τεράστια αναπαράσταση του Μεγαλέξανδρο σε μάχη με τους Πέρσες στον πλαϊνό μουσαμά και πίσω μόνος του ο ήλιος της Βεργίνας. Το έργο φέρει με αρχαιοελληνική γραφή τον τίτλο «INT TRANSORTE MEGAS ALEXANDROS»…..
Νύχτα πια και με τα δέντρα να στάζουν την απογευματινή βροχή φτάνουμε στα Γρεβενά. Είμαστε από τους πρώτους στο γυμναστήριο και περιμένουμε να τελειώσει η προπόνηση του «Πρωτέα», της τοπικής ομάδας μπάσκετ, για να απλώσουμε τους υπνόσακους και να βγούμε στη γιορτή. Μέχρι το πρωί το παρκέ και οι θέσεις των κερκίδων έχουν γεμίσει με περισσότερους από εκατό ανθρώπους σε μια χειμωνιάτικη προσομοίωση ελεύθερου κάμπινγκ.
Το τελευταίο τριήμερο της Αποκριάς, τα Γρεβενά γιορτάζουν τα «Ανακατωσάρια», μια πρωτοβουλία του τοπικού συλλόγου μοτοσυκλετιστών. Οι δρόμοι γεμίζουν με χάλκινα και κρουστά και το γήπεδο μπάσκετ με όμορφους ανθρώπους από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, που κάθε χρόνο γίνονται περισσότεροι. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει η πόλη να προσφέρει αυτό το δώρο ελευθερίας.
Φύγαμε τελευταίοι το μεσημέρι της Δευτέρας, αφήσαμε το παρκέ άδειο, έτοιμο για την προπόνηση του «Πρωτέα».


24 Νοε 2008

ΦΩΤΑ 11 Άγιος Αρτέμιος - Νάξος


Το «κέλυφος» της τρίκλιτης εκκλησίας είναι σε καλή κατάσταση αλλά λείπουν τα περισσότερα κουφώματα και παντελώς το πάτωμα! Μόνο σκληρό χώμα και κοπριά από τα αιγοπρόβατα που τη χρησιμοποιούν για καταφύγιο. Κατεβαίνω το μονοπάτι παράλληλα με το ποτάμι, περνώ κάτω από το πέτρινο γεφύρι που οδηγεί στον Κινίδαρο και τσαλαβουτώ στα νερά ανάμεσα στα βατράχια και τις νεροχελώνες. Βρέχομαι στις βάθρες που δημιουργούν οι μικροί καταρράχτες και κατρακυλώ μαζί με το νερό δυτικά προς τις Εγγαρές. Πίσω από τα βράχια και τις πικροδάφνες, λίγο ψηλότερα από το ρέμα, εγκαταλελειμμένοι νερόμυλοι, χορταριασμένα πια επιβλητικά ερείπια, με το νερό να τρέχει μέσα από τους γκρεμισμένους τοίχους και πάνω στις μυλόπετρες. Ίχνη από αιώνες μόχθου που η ζωή των ανθρώπων συντονιζόταν με τον τόπο τους. Εδώ και δεκαετίες το νερό δεν αλέθει πια το σιτάρι αλλά ποτίζει πατατοχώραφα, οπωροφόρα, ζώα, ανθρώπους, καθαρίζει σπίτια, ξενοδοχεία και γεμίζει πισίνες...
Μεσημέρι πια βγήκα στις Εγγαρές, δεξαμενές και λάστιχα συλλέγουν το νερό και το οδηγούν στα περιβόλια, το ποτάμι ευνουχισμένο πέφτει στη θάλασσα.

ΦΩΤΑ 11 Καλαμάτα


Ανέφελη νύχτα και ο καιρός ακόμα ζεστός. Bγήκαμε να περπατήσουμε. Η Σταυρούλα ήθελε να ξεκινήσουμε από τη γειτονιά της γιαγιά της στην παλιά πόλη. Στενοί, ήσυχοι δρόμοι, παλιές κατοικίες με κεραμίδια, ερείπια και καινούργια βιαστικά τριώροφα. «Να το μπακάλικο του Τζάνε που ψώνιζε η γιαγιά, κι αυτό εδώ ήταν το σπίτι της, το απέναντι πάνε χρόνια που κάηκε, πριν έμενε μια πολύ παράξενη γυναίκα. Αυτό είναι το εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης, στο σεισμό σε ένα λυόμενο στην αυλή ήταν το νηπιαγωγείο μας και πίσω από τη μεγάλη ελιά κάναμε τσίσα! τα κάγκελα τα έβαλαν τώρα», περπατούσαμε αργά δίπλα σε σπίτια με πεζούλια, μικρές βεράντες με γλάστρες, κήπους με γιασεμιά και τριανταφυλλιές και μαντρότοιχους με περιβόλια. Αλλά και δίπλα σε αυτοκίνητα, μηχανάκια, μπάζα και σκουπίδια. Θραύσματα της παλιάς γειτονιάς, αιωρούμενες μνήμες και μυρωδιές ενός αυτοσχέδιου δημόσιου χώρου, μιας σκηνής που ο καθένας ήξερε το ρόλο του.
Περάσαμε μπροστά από το φωταγωγημένο(!;) νεκροταφείο, από το μοναστήρι των Καλογραιών και τα περιφερειακά του κτίρια, μετά διασχίσαμε γρήγορα το κέντρο με τον πεζόδρομο και τις super καφετέριες – το νέο δημόσιο χώρο της πόλης - και μπήκαμε στο πάρκο του ΟΣΕ. Ησυχία και εγκατάλειψη. Όλα φθαρμένα και αφημένα στην εντροπία του χρόνου. Βγήκαμε στο εμπορικό λιμάνι και μετά στη μαρίνα με τα σκάφη. Κοίταξα τον ουρανό, είχαν μαζευτεί σύννεφα που έτρεχαν προς τη Μεσσηνιακή Μάνη. Για λίγο έκρυψαν τη Σελήνη.

23 Νοε 2008

ΦΩΤΑ 11 Καϊμακτσαλάν

Το βουνό είναι γνωστό για το χιονοδρομικό του κέντρο και όχι για τα μονοπάτια του που είναι ασαφή και δεν χρησιμοποιούνται συχνά. Ήμασταν περίπου μια ώρα πριν από το χιονοδρομικό και περπατούσαμε σε ένα γυμνό οροπέδιο. Ο ουρανός από το πρωί έδειχνε ότι θα βρέξει αλλά κανείς μας δεν περίμενε αυτό που ακολούθησε. Σε λίγα λεπτά οι ψιχάλες, έγιναν «καταρρακτώδης» βροχή και τριγύρω έπεφταν κεραυνοί! «Παιδιά, ο ένας πίσω από τον άλλο, περπατούμε γρήγορα και ότι είναι να γίνει θα γίνει» μας είπε ο Τάκης. Ήμασταν στο κέντρο ενός υπερθεάματος με τις αισθήσεις μας τεντωμένες, δεμένοι με το φόβο· οι κεραυνοί συντάραζαν το τοπίο και ο χρόνος, σε αντίθεση με τη βροχή, έμοιαζε να είχε σταματήσει.
Η φύση είναι απίστευτα γοητευτική αλλά και ανεξημέρωτη, όμορφη και άγρια, αν την υποτιμήσεις, κινδυνεύεις. Μετά από μισή ώρα στέγνωσε ο ουρανός κι εμείς βρεγμένοι και εξαντλημένοι σέρναμε τα βήματα μας στη λάσπη των τελευταίων μέτρων. Το χιονοδρομικό ήταν κλειστό αυτή την εποχή αλλά είχαν αφήσει μια πόρτα ανοιχτή για τους ταλαίπωρους σαν κι εμάς. Μας πήρε δυο μέρες να στεγνώσουμε.
Το βουνό ανέβαινε ήπια προς το βορρά. Στην κορφή του ο μικρός ναός του Προφήτη Ηλία που έχτισαν οι Σέρβοι στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, είναι το σύνορο με το γειτονικό κράτος που στην Ελλάδα ονομάζεται ΠΓΔΜ. Τριγύρω γυμνά βράχια και λίγο ξεχασμένο χιόνι, κρύος αέρας και ο ουρανός άσπρος σαν χαρτί.


21 Νοε 2008

ΦΩΤΑ 11 Δυο Χωριά - Τήνος



Διασχίζοντας τις νοτιοανατολικές πυκνοδομημένες παραλίες του νησιού και ανεβαίνοντας ένα δύσκολο χωματόδρομο με τον αέρα να θέλει να μας πετάξει στο Αιγαίο, φτάσαμε στον Τριαντάρο και στη συνέχεια στα Δυο Χωριά.
Μεσημέρι, ανήμερα του Πάσχα και κάτω από τα πλατάνια της όμορφης πλατείας γλέντι και χορός, ο σύλλογος του χωριού κερνούσε όλο τον κόσμο, αρνίσιο κρέας, πατάτες και κρασί. Περισσότεροι οι κάτοικοι από τους επισκέπτες, ξεχώριζαν από τα ρούχα της Κυριακής και το χαμόγελο τους. Δυο γυναίκες με λευκά αθλητικά ρούχα και χρυσά κοσμήματα κοιτούσαν αυτάρεσκα, με την άνεση των ανθρώπων που είναι πάνω από έθιμα και συμβάσεις. Ένας άντρας που έδειχνε ότι είναι πλούσιος, χόρεψε «το ζεμπέκικο της Ευδοκίας», αλλά η τάξη αποκαταστάθηκε στον επόμενο χορό. Βαλς. Zευγάρι ηλικιωμένων, η γυναίκα με χοντρά τακούνια και ο άντρας με κουστούμι απλό, κινούσαν τα σώματα τους με τη σιγουριά των ανθρώπων που μεγάλωσαν χορεύοντας μαζί.

20 Νοε 2008

ΡΩΣΙΑ

19 Νοε 2008

ΦΩΤΑ 11 Πούλιθρα - Αρκαδία



«Η οικογένεια ξεκίνησε από δω, απ΄την Κουνουπιά, και τα τέσσερα αδέλφια πήγαν στην Αμερική στις αρχές του αιώνα, πρόκοψαν γρήγορα κι έφτιαξαν αλυσίδα ζαχαροπλαστείων. Η μάνα τους ήταν η οικονομολόγος τους να το πούμε έτσι. Δούλεψαν χρόνια, αλλά εκεί γύρω στο τριάντα που τα πράματα δεν πήγαιναν καλά στην οικονομία, αποφάσισαν να επιστρέψουν. Πρώτος γύρισε ο Μιχάλης, παντρεύτηκε μια κοπέλα πολύ νεότερή του και έφτιαξε το αρχοντικό στα Πούλιθρα. Λαγκαδιανοί μαστόροι το χτίσανε, όπως και τα άλλα αρχοντικά της περιοχής και όλος ο εξοπλισμός ήρθε από την Αμερική», μας αφηγείται ο κυρ Παναγιώτης με σιγουριά, σαν να έχει ζήσει ο ίδιος τα γεγονότα.
Ο γιος του Μιχάλη και κληρονόμος του σπιτιού, μας έδωσε τηλεφωνικά την άδεια να το επισκεφτούμε. Ελάχιστες μέρες του χρόνου κατοικείται, τα κλειδιά τα είχε η γυναίκα που το καθαρίζει. Ανοίξαμε τα παράθυρα, το σπίτι λούστηκε στο φως και αμέσως γυρίσαμε στη δεκαετία του τριάντα. Όλα τα έπιπλα και ο εξοπλισμός είναι τα αυθεντικά, αυτά που ήρθαν τότε από την Αμερική, μόνο που ο χρόνος δεν έχει γραφτεί πάνω τους και μοιάζουν καινούργια. Η λευκή καφετιέρα στην κουζίνα είναι το μοναδικό σύγχρονο αντικείμενο.

ΦΩΤΑ 11 Μπάτης, Παλαιό Φάληρο - Αττική


Με μια έξυπνη κίνηση του πύργου ο ηλικιωμένος με το καπελάκι, βγάζει ματ το συμπαίκτη του. Ανέκφραστος και σίγουρος για τον εαυτό του δέχεται τις επευφημίες των θεατών. Νοέμβριος, ένα παρατεταμένο καλοκαίρι φθάνει στο τέλος του. Ο ήλιος έχει δύσει από ώρα. Ο θαλασσινός αέρας σηκώνει ένα ελαφρύ κυματάκι αλλά διόλου δεν απασχολεί τις φιλενάδες που απολαμβάνουν το φθινοπωρινό τους μπάνιο. Η κυρία Κούλα με τα κάστανα, το καλαμπόκι και τα γλειφιτζούρια ανάβει τη λάμπα στο πόστο της. Οι παίχτες σέρνουν τα πιόνια στην υπαίθρια σκακιέρα του Παλαιού Φαλήρου για την καινούργια παρτίδα. Αφημένοι όλοι στη γλυκιά αποχαύνωση του απογεύματος, γυρίζουν ξαφνιασμένοι προς το πεζοδρόμιο. Ένα πιτσιρίκι, έχει ευθυγραμμίσει τις ρόδες του ποδηλάτου του στο πλακάκια - οδηγούς για τους τυφλούς και ουρλιάζοντας τρέχει δαιμονισμένα.
Κατεβαίνω στην αμμουδιά, η θάλασσα τώρα ήρεμη γλύφει την ακρογιαλιά, κάτω από ένα διαφημιστικό πάνινο στέγαστρο, μια χαρούμενη παρέα μεσήλικων γιορτάζει τα γενέθλια του Θωμά. Ο Θωμάς σβήνει τα κεράκια της τούρτας, φιλάει τους φίλους του, γεμίζει τα ποτήρια τους με κρασί, σηκώνει τα χέρια και το πρόσωπο του και βγάζει κραυγή χαράς. Η όμορφη γυναίκα της παρέας με λευκό πουκάμισο δεμένο με κόμπο στην κοιλιά, εδώ και ώρα λικνίζεται μόνη της στην ακροθαλασσιά.



13 Νοε 2008

ΦΩΤΑ 11 Λουτρά Σιδηροκάστρου -Στρυμόνας

Tα Σαββατοκύριακα του χειμώνα τα λουτρά του Σιδηροκάστρου είναι γεμάτα με κόσμο, συνηθισμένους ανθρώπους όλων των ηλικιών που οι πιο πολλοί έρχονται αυθημερόν από τις γύρω πόλεις και τη Θεσσαλονίκη. Στη Μακεδονία, ίσως επειδή υπάρχουν πολλά οργανωμένα λουτρά, πηγαίνουν οι περισσότεροι, ενώ για τους κάτοικους της Αθήνας είναι ένας άγνωστος κόσμος.
Οι εγκαταστάσεις είναι λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό, σε ένα μεταβατικό τοπίο μεταξύ βουνών και πεδιάδας φτιαγμένο από τα φερτά υλικά του Στρυμόνα που κατεβαίνει από τη Βουλγαρία και συνεχίζει προς τη λίμνη Κερκίνη, σημαδεμένο από φωτισμένους κόμβους αυτοκινητοδρόμων. Το παράξενο τοπίο συμπληρώνουν μια εγκαταλελειμμένη σιδερένια γέφυρα με ένα ξύλινο φυλάκιο, ένα ξεχασμένο μνημείο πεσόντων και μια ταβέρνα.
Περπατούμε στην αμμώδη όχθη. Το στεγνό κρύο κλείνει το σώμα μας στα ρούχα του· είναι μισή ώρα μετά τη δύση και το τελευταίο φως πυρακτώνει τα σύννεφα. Στο βάθος τα φώτα του τρένου διασχίζουν τη γέφυρα αλλά ο ήχος του καλύπτεται από το θόρυβο των αυτοκινήτων. Κοιτάζω δίπλα μου το ποτάμι, το νερό γλύφει ήσυχα το χώμα και τις πέτρες και φεύγει προς τη δύση.

12 Νοε 2008

ΦΩΤΑ 11 Καφενείο "Το Πανελλήνιον" - Άμφισσα


Μεσημέρι με συννεφιά και κρύο, στην πλατεία ησυχία. Περιμένουμε σε ένα παγκάκι ν’ ανοίξει το καφενείο. Άνοιξε στις 4 ακριβώς κι αμέσως άρχισαν να έρχονται ηλικιωμένοι πελάτες που ο καθένας έπιανε από ένα ξύλινο τραπεζάκι. Κανείς δεν παρήγγελλε. Ο καφετζής έφερνε πολύ γρήγορα τον καφέ και οι πελάτες πλήρωναν αμέσως. Για πολλή ώρα δεν βγήκε κουβέντα από κανέναν τους. Καθώς το ίδιο τελετουργικό επαναλαμβανόταν, μόνο εμάς ρώτησε τι θα πιούμε.
«Ωραίο το καφενείο σας», είπα. «Σ’ αυτή τη σκηνή που βλέπετε, έχουν παίξει όλοι οι μεγάλοι θίασοι από την εποχή της Βέμπο κι εδώ γυρίστηκαν πολλές σκηνές της βραβευμένης ταινίας του Θεόδωρου Αγγελόπουλου ‘Ο Θίασος΄, με πρωταγωνιστές την Εύα Κοταμανίδου, τον Βαγγέλη ....». Ο καταστηματάρχης, σαν όλα αυτά να είχαν γίνει χθες, απήγγειλε δυνατά και καθαρά το μονόλογό του χωρίς να μας κοιτάζει και όταν τέλειωσε, έφυγε ανέκφραστος χωρίς να περιμένει απάντηση. Όσοι από τους πελάτες δεν έπαιζαν πασιέντζα, αδιάφοροι είχαν αφήσει το βλέμμα τους στη μεγάλη τζαμαρία.

11 Νοε 2008

ΦΩΤΑ 11 Αγκαθιάς - Παλαίκαστρο ΒΑ Κρήτη


κείμενο - φωτογραφία: Φραντζέσκα Ντόγκα

Το πρωί ξυπνάμε από τη λειτουργία της εκκλησίας του Αγίου Νεκταρίου, Πίσω από την κουρτίνα κι ανάμεσα στα λευκά πέτρινα σπιτάκια διακρίνω τις φιγούρες των πιστών με τα καλά κυριακάτικα ρούχα τους. Ξαφνικά ο ουρανός πάνω από τον κάμπο με τους ελαιώνες, ως το λοφάκι στην παραλία της Χιόνας, σκοτεινιάζει.
Η κοπέλα του ξενώνα μας διαβεβαιώνει ότι δε θα βρέξει: «εδώ δεν βρέχει σχεδόν ποτέ!»
Λίγο αργότερα στο φούρνο γνωρίζουμε την κυρία Κατερίνα, ανταλλάζουμε δυο τρεις κουβέντες και τέλος μας καλεί για καφέ.
Στη μικρή ταράτσα το σπιτιού της προσφέρει διπλό ελληνικό και κρητικά κουλουράκια.
Κάποτε, νέοι ακόμα, με το σύζυγός της άφησαν το φτωχό τους τόπο και έφυγαν για την Αυστραλία. Η δουλειά εκεί ήταν καλή, όμως τέσσερις μήνες μετά, ένα τροχαίο ατύχημα τους άλλαξε τα σχέδια. Ο κύριος Μανώλης έμεινε τρεις μήνες στο κρεβάτι, χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά. Η κυρία Κατερίνα έμεινε πετσί και κόκαλο από τη στενοχώρια. Τα μάζεψαν και γύρισαν πίσω.
Τώρα τα διηγούνται όλα με χαμόγελο…
«Ευτυχώς τα παιδιά μας έφτιαξαν τη ζωή τους κι είναι καλά!»
Για το μεσημεριανό μας επιλέγουμε την πιο παραδοσιακή ταβέρνα του χωριού. Στο διπλανό τραπέζι πέντε ντόπιοι με κατακόκκινα μάγουλα συζητούν χαμηλόφωνα για το απαγορευμένο κυνήγι του λαγού ενώ επευφημούν δυνατά τις εργασίες για το νέο δρομάκι του χωριού: «400 μέτρα πλακόστρωτο» !

ΑΚΡΟΠΟΛΗ 09 11 2008



6 Νοε 2008

ΦΩΤΑ 11 Δάσος Ελατιάς - Δράμα

Έπειτα από μια ώρα περπάτημα ανάμεσα σε πεύκα, έλατα, οξιές και λίγες σημύδες, έφτασα στην καλύβα. Από το γάβγισμα των σκυλιών κατάλαβα που ήταν τα άλογα. Θα έκανε 2-3 φορτώματα ακόμα και θα σταματούσε για μεσημέρι. Πήγε παραπέρα στο ξέφωτο για να δέσει τα ζώα. «Πάντα δένω ένα, τον αρχηγό, και τα άλλα μένουν γύρω του. Όμως πριν από λίγες μέρες την καλύτερη φοράδα, τη Βέρα, που ήταν αρχηγός, την έφαγε αρκούδα». Η διαδοχή της δεν είχε ξεκαθαρίσει· πότε έδενε το Φώντα, το μαύρο άλογο και πότε τον Μπέμπη, το κόκκινο, που ήταν οι επικρατέστεροι. Αυτά, μέχρι να μεγαλώσει ο Μηνάς, που θα γίνει ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός.
Είχε ακόμη ένα μικρό, την Πόπη, ένα γκρίζο, την Μπέτυ 6 χρονών, τρεις φοράδες, την Ντίνα, τη Σοφία και τον Σπύρο και ένα μουλάρι, το Μιάσο, το σύνολο 9 ζώα. Τα ζώα τα αγαπάει, ξέρει τα χούγια του καθενός, τα φροντίζει. Το απόγευμα τους έβαλε ταΐστρες με καλαμπόκι και στο πιο μικρό, το ορφανό πουλάρι της Βέρας, έδωσε ψωμί και το βοήθησε να μάθει το καλαμπόκι. Τάισε τα 3 σκυλιά, έβαλε κουδούνια στα άλογα και έδεσε τον Μπέμπη. Τα υπόλοιπα σιγά σιγά μαζεύτηκαν γύρω του.
Αν και νέος σε ηλικία είναι ο τελευταίος υλοτόμος – αγωγιάτης στην περιοχή. Δεν τον πειράζει που ζει απομονωμένος, αλλά η δουλειά εδώ του αφήνει λίγα χρήματα.
Ίσως ήδη έχει γυρίσει στο χωριό του και με τα άλογα πηγαίνει βόλτα τους τουρίστες στο Φαλακρό.

5 Νοε 2008

ΦΩΤΑ 11 Σπηλιά Απόλλωνα - Όλυμπος

Κατηφορίζαμε την απότομη πλαγιά «Ανάθεμα», ανάμεσα σε βράχια και πυκνά έλατα ψάχνοντας τη «σπηλιά του Απόλλωνα». Ήμασταν ακόμη ψηλά στα 2200 μέτρα, από κάτω μας το φαράγγι του ποταμού Ενιπέα και το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου. Ανατολικά η Κατερίνη, το Αιγαίο και ο Θερμαϊκός, ενώ στο νότο η ορατότητα έφτανε μέχρι το Πήλιο. Τη σπηλιά τη βρήκε ο Θοδωρής μετά από αρκετή ώρα ψάξιμο, μικρή, ευρύχωρη όμως για να κοιμηθούν έξι άνθρωποι. Δοκιμάσαμε να ανάψουμε φωτιά αλλά πνιγόμασταν στον καπνό. Φτιάξαμε σούπα στο γκαζάκι. Το βράδυ ο ουρανός ανέφελος και το φεγγάρι γεμάτο· οι σκιές των δέντρων τριγυρνούσαν στα βράχια. Προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά κρύωνα και έβηχα συνεχώς.
Σηκώθηκα με το πρώτο φως. Πάνω από τη σπηλιά υπήρχε ένα μικρό ξέφωτο με θέα τη θάλασσα, ο ήλιος ήθελε λίγη ώρα για να φανεί. Η θάλασσα ήταν σκεπασμένη από σύννεφα και στο βάθος μόλις που ξεχώριζε η κορφή του Αγίου Όρους, ο Άθως. Και τότε για λίγα λεπτά ‘’χάθηκα’’, σταμάτησα να σκέφτομαι και αφέθηκα στις αισθήσεις μου. Ακουμπούσα στα κρύα βράχια, μύριζα το χώμα, τα έλατα και την υγρασία, άκουγα τη σιωπή κι έβλεπα τον ήλιο κρυμμένο πίσω από τον Άθω. Ένιωθα τα μάτια μου να λάμπουν. Σκέφτηκα να ξυπνήσω τους υπόλοιπους αλλά δεν είχε νόημα... Στο επόμενο λεπτό πρόβαλε ο ήλιος πάνω από τα σύννεφα, τα φώτισε για λίγο και μετά, το φως έφτασε μέχρι τα βράχια και τα δέντρα, ξύπνησε τα πουλιά του δάσους και μια καινούργια μέρα ξεκίνησε.


3 Νοε 2008

ΦΩΤΑ 11 Καλλίτσος - Σέριφος

Η πόρτα ήταν ανοιχτή και μπήκαμε κάτι να ρωτήσουμε. Έξω ο πρωινός ήλιος έπεφτε στα λευκά ντουβάρια και στη βεράντα με τα γεράνια. Στη φορτωμένη με καδράκια, μπιμπελό και κεντήματα κουζίνα – καθιστικό, ήταν η κυρά Ζαμπέτα, ο άντρας της Νίκος και ο ξάδελφος τους Θανάσης. Και οι τρεις τους μεγαλύτεροι από εβδομήντα, μιλούσαν γρήγορα συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο. Και στις δυο ώρες που καθίσαμε, μας αφηγήθηκαν την περίληψη της ζωής τους ή την περίληψη των αλλαγών που έγιναν στον τόπο τους από τον πόλεμο του ‘40 και μετά. Η γυναίκα αεικίνητη, μας κέρασε αρωματικό ροδίτη με ελιές, κάππαρη, μυζήθρα, τηγανητά ντοματάκια και μελιτζάνες γινωμένες με λίπασμα από τις κουτσουλιές των περιστεριών.
Η κουβέντα πήγε στα πανηγύρια του χωριού και στον παλιό σερφιώτη λαουτιέρη Αντώνη. Η Ζαμπέτα άστραψε από χαρά και πετάχτηκε σαν μικρό κορίτσι: «Τον έχω στο κινητό!» Φέρνει αμέσως το τηλέφωνο και με γρήγορες κινήσεις ‘’παίζει” το MP3 που της πέρασε το καλοκαίρι η εγγονή της. Σηκώνει και το Θανάση και αρχίζουν να χορεύουν συρτό γύρω από το τραπέζι! Η φωνή και το λαούτο έβγαιναν από τη μικρή συσκευή που ανεβοκατέβαινε στο αριστερό της χέρι, με το ρυθμό της μουσικής.
Φωτογράφησα το ζευγάρι στο ίδιο σημείο της βεράντας που τους είχε απαθανατίσει ο Τηνιακός φωτογράφος πριν 40 περίπου χρόνια με τα παιδιά τους και τους γονείς της Ζαμπέτας.

2 Νοε 2008

ΦΩΤΑ 11 Αμοργός

Αέρας και κρύο. Περπατούμε πλάι στις ψηλές ξερολιθιές που μοιράζουν το βουνό σε ιδιοκτησίες. Τριγύρω πρόβατα και κατσίκια, πέτρες και θάμνοι. Ανεβαίνουμε την πλαγιά και ισιώνουμε προς την κορφή λίγο πριν τους ανεμόμυλους. Ο βοριάς πέφτει πάνω μας με δύναμη. Συνεχίζουμε με δυσκολία προς τα ερείπια των μύλων. Τριγύρω, τα βουνά είναι κλεισμένα από γκρίζα σύννεφα που τρέχουν γρήγορα αλλάζοντας συνεχώς σχήματα και οι σκιές τους δημιουργούν μαύρες τρύπες στη θάλασσα. Μια απίστευτη και απέριττη χορογραφία τεράστιας κλίμακας φτιαγμένη από φως και αέρα. Πέρα από το νησί, πάνω από το Αιγαίο, ο ουρανός παραμένει ανέφελος. Κόντρα στο βοριά κοιτάζω τον κόλπο της Αιγιάλης. Στο βάθος το νησάκι Νικουριά μεταμορφώνεται συνεχώς από το φως που διαπερνά τα σύννεφα. Από κάτω, στο μικρό κάμπο, οι ντόπιοι μαζεύουν ελιές και πιο πάνω στο κοίλο που σχηματίζουν οι πλαγιές, ανάμεσα στα χωριά Λαγκάδα και Θολάρια, οι πεζούλες έρημες αφημένες από χρόνια στα κατσίκια. Γυρίζω το βλέμμα μου στους μύλους, νεκρά κελύφη, σωροί από πέτρες και σάπια ξύλα, παρατημένοι δεκαετίες στην εντροπία των ανέμων.
Καθόμαστε πίσω από ένα βράχο να φάμε. Ησυχία. Μόλις που προλαβαίνω να δω ένα κοπάδι πρόβατα που βουβά διασχίζει την κορυφογραμμή και κατηφορίζει νότια.


Αμοργός τέλος οκτώβρη

Αμοργός τέλος οκτώβρη









το καλοκαίρι


τέλειωσε προχθές το καλοκαίρι
οι ψυχές ανβοσβήνουν για να μην τρακάρουν πάνω τους τα πλοία
και εγώ βγάζω και τους τελευταίους κόκκους χρυσόσκονης που έχουν απομείνει στα μαλλιά μου

24 Οκτ 2008

ΦΩΤΑ 11 μικρή διακοπή

νέες ιστοριούλες γύρω στις 30 Οκτώβρη

ΦΩΤΑ 11 Προφήτης Ηλίας - Χίος

Για άλλη μια φορά κάθομαι στην κορυφή του βραχώδους Προφήτη Ηλία, σε ένα από τα νοτιότερο σημείο του νησιού. Φυσάει ένας κρύος βοριάς, είμαι στην τσιμεντένια ταράτσα της εκκλησίας, ανάμεσα στις τρεις κεραίες κινητής τηλεφωνίας και το φωτιζόμενο σταυρό. Κοιτάζω βόρεια. Από κάτω χάσκει το παλιό νταμάρι απ’ το οποίο για δεκαετίες έκοβαν πέτρες και με μουλάρια τις μετέφεραν στην Καλαμωτή. Μπροστά μου ο λόφος και το εκκλησάκι του Αγίου Ισιδώρου και ο κάμπος γεμάτος αμπέλια, ελιές, συκιές, μποστάνια, και θερμοκήπια. Στο βάθος τα χωριά Πατρικά και Κοινή και στον ορίζοντα πάνω από το φράγμα που κατασκευάζεται στο χείμαρο, το Θολοποτάμι. Βορειοδυτικά τα Αρμόλια και το κάστρο των Απολίχνων. Δυτικά, εκατοντάδες μαστιχόδεντρα τριγύρω από το μεσαιωνικό πύργο στην περιοχή Δότια και ανάμεσα τους πίσω από τα βουνά, το Πυργί.
Γυρίζω προς το νότο, το νησί πέφτει στη θάλασσα. Στη νοτιοανατολική πλαγιά του βουνού το στρατιωτικό φυλάκιο και παρακάτω, ταλαιπωρημένη από την επιπόλαιη τουριστική ανάπτυξη, η αμμουδιά της Κώμης. Από κάτω μου τα ερείπια του ναού της Αθηνάς, και μεγάλα βράχια που κατρακυλώντας φτάνουν στο κλειστό λιμανάκι του Εμπορειού, - παλιά σκάλα στη ρότα των πλοίων για τη Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη. Δίπλα του η εμβληματική παραλία Μαύρα Βόλια.
Τέλος, παντού η θάλασσα. Δύο εμπορικά πλοία περιμένουν δεμένα και στο βάθος οι ακτές της Ικαρίας, της Σάμου και της Μικράς Ασίας, σήμερα που φυσάει διακρίνονται καθαρά. Στα δύσκολα χρόνια της Γερμανικής κατοχής πολλοί Χιώτες πέρασαν με βάρκες απέναντι στον Τσεσμέ. Τώρα συμβαίνει το ανάποδο. Απελπισμένοι πρόσφυγες έρχονται με βάρκες και φουσκωτά στη Χίο, την Ελλάδα, την Ευρώπη. Όσοι τα καταφέρουν...
Στεριά και θάλασσα, ένας ολόκληρος κόσμος τριγύρω μου, -ο τόπος που μεγάλωσα-, ο βοριάς μου παγώνει το πρόσωπο. Κοιτάζω τη μικρή γυμνή συκιά που με πείσμα βγαίνει από τον τοίχο της βεράντας.

23 Οκτ 2008

ΦΩΤΑ 11 Χάνι Μπαλτά - Προυσός Ευρυτανίας


Ανεβοκατεβαίνοντας δασωμένα βουνά με τον ουρανό φορτωμένο σύννεφα, φτάσαμε στα Μπαλτέικα. Τα δέντρα ακόμη έσταζαν από την πρωινή βροχή· κρύο και υγρασία. Το σπίτι είναι σφηνωμένο στην κορφή μιας ρεματιάς πάνω στο παλιό μονοπάτι για το μοναστήρι του Προυσού. Χτυπήσαμε δυνατά την πόρτα, μας άνοιξε με καθυστέρηση η κυρία Λαμπρινή και μας οδήγησε στο κουζινάκι. Ο άντρας της ο Γιάννης Μπαλτάς, ήταν ξαπλωμένος στο μικρό ντιβάνι δίπλα στο τζάκι. Σηκώθηκε με μια γρήγορη κίνηση. Το πουκάμισο και το σακάκι του ατσαλάκωτα, τυφλός εδώ και χρόνια, είναι αφημένος στη φροντίδα της Λαμπρινής. Τις επόμενες ώρες με κάστανα, καρύδια και ζεστό τσίπουρο με μέλι, δίπλα στο τζάκι – “όλοι έχουν περάσει από αυτό το τζάκι, από τη βασίλισσα Φρειδερίκη μέχρι το Μητσοτάκη και τη Ντόρα” - ακούσαμε σκληρές ιστορίες από τη ζωή τους. Το σπίτι μέχρι πρόσφατα ήταν χάνι από εδώ περνούσαν όλες οι στράτες για το μοναστήρι και εδώ ήταν η τελευταία στάση των προσκυνητών και των ζώων τους.
Ο Γιάννης αφηγείται και ταυτόχρονα με τα σβηστά του μάτια ξαναζεί τα γεγονότα. Στο τέλος, μας περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τον παιδικό του τρόμο για το φούσκωμα του ποταμού, τα νερά που κατέβαιναν ορμητικά παρασύροντας ένα μεγάλο πλάτανο και τα κρατς, κρατς, από τα κλαδιά που έσπαγαν.
Βγήκαμε έξω. Η Λαμπρινή έστειλε με την τροχαλία τον κουβά κάτω στην πηγή. Τη βοήθησα να τον τραβήξει πάνω, ”Καλά περνάτε;” - η ανόητη ερώτηση μου.
“Όχι, δεν περνάμε καλά, πως να περνάμε μονάχοι μας σ’ αυτή την ερημιά; όλα τα κάνω μόνη μου, στις κόρες δεν λέω τίποτα για να μην τις στενοχωρώ”.

22 Οκτ 2008

ΦΩΤΑ 11 Πήλιο


Για να φτάσεις στο σπίτι, διασχίζεις ένα στενό δρόμο σκεπασμένο από δέντρα στα ανατολικά όρια του χωριού. Με το που πλησιάζεις το φράκτη, ανοίγεις την ξύλινη πόρτα και πέφτεις πάνω στις κούνιες, καταλαβαίνεις ότι κάτι όμορφο συμβαίνει εδώ. Γεννήθηκε στη βορειοδυτική άκρη της χώρας, έγινε δάσκαλος και τα πρώτα χρόνια περιπλανήθηκε σε ορεινά χωριά της Πελοποννήσου και της Εύβοιας. Αποφάσισαν με τη σύντροφο του να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στο Πήλιο. Έψαξε συστηματικά για το σημείο και τον προσανατολισμό και το σπίτι το έφτιαξε μόνος του - «όλα εκτός από τα ηλεκτρικά!». Στο χωράφι έχει μποστάνι, ελιές και κότες. Ζωγραφίζει, παίζει κιθάρα, γράφει, διαβάζει, μαγειρεύει - «αλλά πρώτα από όλα το χωράφι». Καθόμαστε στο τραπέζι της κουζίνας. Καθώς τρώω το ένα από τα τρία σημερινά αυγά, τον ρωτώ μήπως το σπίτι γίνεται φυλακή και δεν σε ανοίγει προς τα έξω. «Το σπίτι είναι το κέντρο, μετά δημιουργείς διαδοχικούς κύκλους και απλώνεσαι προς τα έξω». Την εργασία του στο σχολείο με τα παιδιά, τη λατρεύει αλλά θέλει να βγει στη σύνταξη την άλλη χρονιά για να ασχοληθεί και με όλα τα άλλα που τώρα δεν χωράνε στο χρόνο του. Αποχαιρετώντας τον του είπα ότι είμαι φωτογράφος. Έλαμψε! «Tώρα μου το λες και είχα να σε ρωτήσω τόσα πράγματα! Μ’ αρέσει η φωτογραφία αλλά ξέρω μόνο τα βασικά».

21 Οκτ 2008

ΦΩΤΑ 11 Σαμοθράκη

Κατηφορίσαμε στο ρέμα. Το νερό παγωμένο και πεντακάθαρο έτρεχε γρήγορα προς την απόκρημνη παραλία του Βάτου. Περπατώντας πάνω στα γλειμμένα βράχια περάσαμε απέναντι και μετά από μερικές ώρες κοπιαστικής ανάβασης, ψάχνοντας το μάλλον ανύπαρκτο μονοπάτι και συναντώντας συνεχώς κατσίκια, φτάσαμε στο σπιτάκι - καταφύγιο. Ένα μικρό πέτρινο δωμάτιο οχυρωμένο γύρω από τα βράχια και εφοδιασμένο με δύο κρεβάτια, κουβέρτες και αρκετές προμήθειες. Καθίσαμε έξω στο τραπέζι, φάγαμε παξιμάδια με ελιές και αδειάσαμε ένα μισογεμάτο πλαστικό με κόκκινο κρασί. Άπνοια. Τριγύρω το τοπίο σχεδόν παρθένο, ήχοι μόνο από τα ζώα και τα πουλιά που σιγά σιγά έσβηναν μέσα στη νύχτα που ερχόταν. Ένας πραγματικός κόσμος από δεκάδες μικρούς και μεγάλους οργανισμούς που ζουν εδώ ερήμην του ανθρώπου, ετοιμαζόταν να κοιμηθεί.
Στο βάθος η θάλασσα, τα φώτα της Λήμνου και τα ελάχιστα φώτα της Ίμβρου. Πίσω μας ο Πολικός Αστέρας. Βρήκαμε ένα μικρό ραδιόφωνο που του βάλαμε μπαταρίες και τριγυρίσαμε τα FM, Ελληνικά και Τούρκικα τραγούδια ανακατωμένα. Το κλείσαμε. Ησυχία. Που και που κανένα βέλασμα. Τινάξαμε δυο κουβέρτες και κοιμηθήκαμε.

20 Οκτ 2008

ΦΩΤΑ 11 Δίκαια - Έβρος


Το τρένο μετά από μια μικρή στάση στο Ορμένιο για να αλλάξει θέση η μηχανή, επέστρεψε στα Δίκαια που είναι ο τερματικός σταθμός. Απόγευμα. Τα λίγα σύννεφα εμποδίζουν τον ήλιο να ζεστάνει τη μέρα. Ησυχία. Λίγα άσπρα σπίτια με κεραμίδια στα δυτικά. Ανατολικά, τα ψηλά δέντρα κρύβουν το ποτάμι και τα σύνορα με τη Βουλγαρία και την Τουρκία, το λεγόμενο τριεθνές. Στο σταθμό δυο καθαρίστριες επιδέξια μαζεύουν τα σκουπίδια, σφουγγαρίζουν, πλένουν τα τζάμια, γεμίζουν με νερό τις δεξαμενές του τρένου. Αύριο το πρωί στις 6:30 η αμαξοστοιχία θα φύγει για τη Θεσσαλονίκη.
Περπατώ προς το χωριό, πίσω από το σταθμό ένα κλειστό καφενείο με πλαστικές καρέκλες και ένα παλιό παντοπωλείο με βεράντα. Από την ξύλινη πόρτα βγήκε ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης, κάθισε στην μοναδική καρέκλα και άνοιξε ένα βιβλίο. Πίσω από τις βιτρίνες λάστιχα και στεφάνια ποδηλάτων και στο πεζοδρόμιο δύο αντλίες βενζίνης και ένα παλιό ποδήλατο. Πιο πέρα το φωτογραφείο, με τη βιτρίνα του γεμάτη στρατιώτες, μαθητές και σημαίες από την τελευταία παρέλαση.

ΦΩΤΑ 11 Πίνδος - Τύμφη

Περπατούμε σε ένα πολύ στενό μονοπάτι σκαμμένο στα βράχια. Απορώ πως το περνούν τα γελάδια. Καθώς ο ήλιος φεύγει προς τη δύση και κρύβεται πίσω από σύννεφα βροχής, ο καιρός αλλάζει συνεχώς. Στο βάθος σε μια βραχώδη κορφή ξεχωρίζει η σιλουέτα ενός άντρα. Περνούμε μπροστά από το στενό βάραθρο της Γκαϊλότρυπας και ανηφορίζουμε βορειοανατολικά προς τη λούτσα του Ρομπόζη και την παλιά στάνη. Είναι αργά, είμαστε βρεγμένοι, κουρασμένοι και πεινασμένοι. Η πηγή κάτω από τη Δρακόλιμνη δεν είναι μακριά αλλά δεν γίνεται να συνεχίσουμε. Ο άντρας που είχαμε δει νωρίτερα είναι ένα παιδί 16 χρονών, ο Μίλο από την κεντρική Αλβανία και αντί για μαθητής είναι βοσκός· πριν δύο εβδομάδες ανέβασε τα γελάδια και θα μείνει μαζί τους μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.
Το πρωί ο ήλιος στεγνώνει το χορτάρι και εμείς τα ρούχα μας. Οι αγελάδες βόσκουν στις πλαγιές και τα τσοπανόσκυλα μας γαβγίζουν που και που, αλλά πιο διακριτικά από χτες. Ο Μίλο τρώει πρωινό μαζί μας, ο θείος του έχει ένα άλλο μαντρί στην περιοχή και ο πατέρας του, του τον εμπιστεύτηκε. Έτσι, στο άνθος της νιότης του αντί να κυνηγά κορίτσια, κυνηγά τα ζώα στο βουνό για τριακόσια ευρώ το μήνα! Ο ιδιοκτήτης του κοπαδιού έχει ξενώνα κάτω, σε κάποιο από τα χωριά.

ΦΩΤΑ 11 Βραδέτο - Ζαγοροχώρια

Φτάσαμε με το τελευταίο φως, μόλις είχαν ανάψει οι λάμπες στους στύλους της ΔΕΗ. Πελεκημένες πέτρες, πλατάνια και τρεχούμενα νερά. Μπροστά μας η πλατεία και δεξιά η εκκλησία της ‘’Γεννήσεως της Θεοτόκου’’. Το κρύο, στεγνό και διάφανο. Αφήσαμε τα σακίδια στον κλειστό περίβολο της εκκλησίας που θα γινόταν το κρεβάτι μας για το βράδυ και πήγαμε απέναντι, στην άλλη πλευρά της πλατείας, στον καφενέ της κυρά-Κωστάντως. Ένα ζευγάρι συνταξιούχοι ήταν οι μοναδικοί πελάτες και δίπλα τους η ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια, δηλαδή τρεις από τους είκοσι περίπου μόνιμους κατοίκους. Ήταν καθισμένοι στις καρέκλες τους με τα χέρια διπλωμένα απέναντι από την ανοικτή τηλεόραση. Στον τοίχο φωτογραφίες από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής, αλλά και από την ποδοσφαιρική ομάδα του Βραδέτου(!), της δεκαετίας του ’70.
Η Γεωργία βοήθησε και φτιάχτηκαν γρήγορα σαλάτες και ομελέτες. Με τούρτα, κεράκια και στρακαστρούκες που κουβαλούσε για έκπληξη ο Τάκης, γιορτάσαμε τα γενέθλια της Νικολέττας.

18 Οκτ 2008

ΦΩΤΑ 11 Λαμία - στο παλιό Νοσοκομείο

Νύχτα και βροχή. Ρεύμα έχει μόνο στους θαλάμους του ισογείου που θα κοιμηθούμε με τους υπνόσακους. Σε μια ακριανή αίθουσα ένας τεράστιος σωρός από μεταχειρισμένα ρούχα. Στο υπόλοιπο αχανές κτίριο των τριών μακρόστενων ορόφων, σκοτάδι. Με δυο ισχνούς φακούς και διάθεση για παιχνίδι, αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τις μαρμάρινες σκάλες. Σπασμένα τζάμια, πεσμένοι σοβάδες κι ανοικτά παράθυρα που χτυπούν από τον αέρα. Οι φακοί ανοίγουν τρύπες στο πηχτό σκοτάδι: μεταλλικές ταμπέλες γραφείων, “Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής”, “Αίθουσα Τοκετών”, “Παρακαλώ Ησυχία”, αφίσες ιατρικών συνεδρίων και διαφημιστικά ημερολόγια φαρμακοβιομηχανιών, όλα σταματημένα στο καλοκαίρι του 2006. Μερικές σκόρπιες χάρτινες επιγραφές με το logo: ‘’Lamia Belle Arte 2007’’ και ένα ξεχασμένο τρισδιάστατο κολάζ(;) στο Χειρουργείο. Βγαίνουμε στην ταράτσα, ο ουρανός γέμισε αστέρια.
Από το ισόγειο ακούγονται μουσικές. Στο σκοτεινό κτίριο, κέλυφος ενός μεγάλου νοσοκομείου που εγκαταλείφθηκε, έξω από την πόρτα της Oφθαλμολογικής Kλινικής ένας τυφλός τραγουδιστής με εκστατική φωνή, σαν αρχαίος σαμάνος, συντονίζει το χώρο και τους ανθρώπους να δονούνται από το μυστικό σουξέ “Κέδρος, Κέδρος, το πιο ωραίο φυτό!”