29 Αυγ 2010

2 φωτογραφίες από το λόφο Φιλοπάππου



περαστικός από την αθήνα

26 Αυγ 2010

25 Αυγ 2010

Σελίν (ΙΙ)

...
O αληθινός ερευνητής χρειάζεται κατά μέσον όρο είκοσι χρόνια και βάλε για να κάνει τη μεγάλη ανακάλυψη, εκείνη που θα τον πείσει ότι το παραλήρημα των μεν διόλου δεν οδηγεί στην ευτυχία των δε, και ότι ο καθείς στον κόσμο τούτο ταλαιπωρείται απ’ το ψώνιο του διπλανού του.
 ...
Στην αποβάθρα οι ψαράδες δεν πιάναν τίποτα. Δεν μοιάζαν άλλωστε να θέλουν ντε και καλά να πιάσουν ψάρια. Πρέπει να τους γνώριζαν τα ψάρια. Μέναν εκεί όλοι τους παριστάνοντας ότι ψαρεύουν. Ένας ωραίος τελευτάς ήλιος κρατούσε ακόμη λίγη ζέστα γύρω μας, κάνοντας να χοροπηδάνε πάνω στο νερό μικρές ανταύγειες πασπαλισμένες με γαλάζιο και χρυσό. Ένας δροσερός άνεμος ερχόταν απ’ αντίπερα, μέσα απ’ τα μεγάλα δέντρα, ήταν όλος χαμόγελα ο άνεμος όταν έσκυβε μέσα από μυριάδες φύλλα, μ’ απαλές ριπές. Ήταν ωραία. Δυο ώρες γεμάτες μείναμε έτσι μην πιάνοντας τίποτα, μην κάνοντας τίποτα.
...
Οι άνθρωποι γραπώνονται απ’ τις άθλιες αναμνήσεις τους, απ’ όλες τις δυστυχίες τους, και δεν μπορείς να τους ξαγκιστρώσεις από δαύτες. Είναι για την ψυχή τους μια κάποια απασχόληση. Εκδικούνται για την αδικία τού σήμερα ζυμώνοντας εντός τους το αύριο με σκατά. Δίκαιοι και δειλοί στο βάθος. Είναι η φύση τους.
 ...
Δεν υπάρχει θεϊκότερο αντικείμενο λατρείας απ’ τη μυρωδιά μας, πάει και τελείωσε. Όλη η δυστυχία μας οφείλεται στο ότι πρέπει να παραμείνουμε πάση θυσία ο Ζαν, ο Πιερ, ή ο Γκαστόν, για κάμποσα χρόνια. Το κορμί μας, αυτό το μασκάρεμα αεικίνητων μορίων, επαναστατεί συνεχώς ενάντια σε τούτη τη φάρσα του διαρκείν. Τα μόριά μας θέλουν να πάνε το ταχύτερο να χαθούν στο σύμπαν, τα χρυσά μου! Τα βασανίζει το ότι δεν είναι παρά μόνο «εμείς», κορόιδα του απείρου.
 ...
Τι τρελοκομείο η στερημένη ζωή! Μια τάξη είναι η ζωή, κι η πλήξη ο παιδονόμος της, που διαρκώς σε κατασκοπεύει· πρέπει πάση θυσία να μοιάζεις απασχολημένος με κάτι πολύ συναρπαστικό, ειδάλλως πλακώνει και σου ροκανίζει το μυαλό. Όταν η μέρα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σκέτο εικοσιτετράωρο, δεν υποφέρεται. Μια μακριά, σχεδόν αβάσταχτη ηδονή πρέπει να ‘ναι η μέρα, μια μακριά συνουσία, θες δε θες.
 ...
Μόνο που, σ’ ορισμένες περιπτώσεις, δεν ακούμε παρά μόνο αυτό που θέλουμε να ακούσουμε και που μας βολεύει περισσότερο...
 ...
Απ’ τη μια φορά στην άλλη, βλέπουμε να μαραγκιάζει, να σταφιδιάζει μέσα μας η ζωή και τα όντα και τα πράγματα μαζί, που τα ‘χαμε αφήσει τετριμμένα, πολύτιμα, απειλητικά καμιά φορά. Ο φόβος του τέλους τα σημάδεψε όλα αυτά με τις ρυτίδες του, ενόσω εμείς τρέχαμε στην πόλη, κυνηγώντας την ηδονή ή το ψωμί μας.
 ...
Μόνο που ‘ναι κρίμα να παραμένουν τέτοια γομάρια με τόσο απόθεμα αγάπης οι άνθρωποι. Δεν τους βγαίνει, αυτό είναι όλο. Εντός τους είναι και εντός τους μένει, δεν τους χρησιμεύει σε τίποτα. Ψοφάν εντός τους από αγάπη.
 ...
Κοντολογίς, η μεγάλη κούραση της ύπαρξης μπορεί να μην είναι τίποτε άλλο απ’ τον τεράστιο μόχθο μας να παραμείνουμε εχέφρονες επί είκοσι, σαράντα χρόνια και βάλε, να μην είμαστε απλά, βαθιά ο εαυτός μας, δηλαδή σιχαμεροί, φρικαλέοι, παράλογοι. Είναι εφιάλτης να πρέπει πάντα να παρουσιάζουμε ως ένα μικρό παγκόσμιο ιδεώδες, ως έναν υπεράνθρωπο απ’ το πρωί ίσαμε το βράδυ, τον χωλό υπάνθρωπο που μας δόθηκε.

από το βιβλίο
του Σελίν
Ταξίδι στην άκρη της νύχτας
εκδόσεις
Βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ

24 Αυγ 2010

περί φωτογραφίας ΙΙ (ή γράφω για να ακούω)

Η συγκίνηση στη φωτογραφία (και στην τέχνη γενικότερα)
έχει κυρίως να κάνει με την αποκάλυψη του αυτονόητου -
αυτού που είναι ολοφάνερα μπροστά μας -  αλλά
απασχολημενοι με τον εαυτό μας δεν το βλέπουμε.
Η φωτογραφία δεν χρειάζεται να αποδεικνύει τίποτα.
Είμαστε γεμάτοι με αποδείξεις. Με αποδείξεις, βεβαιότητες και σύμβολα.
Η φωτογραφία (όπως και η φύση)  χρειάζεται μόνο να
επαναδημιουργεί το χώρο.
Φυσικά το μεγαλύτερο μέρος των φωτογραφιών που παράγονται
έχουν να κάνουν με συναισθήματα. Τα συναισθήματα του φωτογράφου 
και τα αναμενόμενα συναισθήματα των θεατών, 
εγκλωβίζοντας την πραγματικότητα
μέσα στο κάδρο και καθορίζοντας τον τρόπο ανάγνωσης της.
Η φωτογραφία άσχετα από το θέμα (και τα κίνητρα του φωτογράφου)
πρώτα από όλα πρέπει να δημιουργεί χώρο
(κάτι που εύκολα αναγνωρίζεται σε όλα τα έργα τέχνης)
και μέσα σ' αυτόν τα στοιχεία της πραγματικότητας
(αυτοκίνητα, πόρτες, άνθρωποι, κτλ)
θα επαναπροσδιορίζονται και θα αφηγούνται την ιστορία τους.

μάλλον πρόχειρες σκέψεις
κάτι σαν συνέχεια του http://fotamag.blogspot.com/p/blog-page_01.html

θα επανέλθω

22 Αυγ 2010

CV


Καμάρι μας (και άγχος μας) το βιογραφικό μας. 
Η συνταγή του καθωσπρεπισμού μας επιβάλλει σπουδές σε γνωστά πανεπιστήμια, με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, 2-3 γλώσσες, εργασιακή εμπειρία σε μεγάλες εταιρίες κι αν πρόκειται για καλλιτέχνη ατομικές εκθέσεις ή παραστάσεις ή συναυλίες σε όλο τον κόσμο, εκδόσεις του έργου του κτλ.
Βιογραφούμε τον εαυτό μας σαν διαφήμιση -καλογυαλισμένα ψέματα- μετρούμε τη ζωή μας με οικονομικούς όρους για να διακριθούμε στην αγορά εργασίας.
Αδικούμε τον εαυτό μας. Είμαστε πολλά περισσότερα. 
Πιο βρόμικοι και πιο κακοί, αλλά και πιο υπέροχοι ταυτόχρονα από την ατσαλάκωτη σαχλαμάρα των βιογραφικών.
Τα «πιστοποιημένα» πτυχία δεν έχουν σχέση με τους φόβους, τους έρωτες, το θυμωμένο πόνο, τη χαρά, την κρυφή και φανερή αγάπη, τις παύσεις και τις σιωπές μας.
Αντισταθείτε στο βιογραφικό σας και αν χρειαστεί να γράψετε το βίο σας
συλλογιστείτε τον πρώτα.

2 φωτογραφίες από τη "σκόνη του χρόνου"







Πέφτω συνέχεια πάνω στη «σκόνη του χρόνου»
πάνω στον παλιό κόσμο που ενώ πεθαίνει
- υποθέτω αδιάφορος για την υστεροφημία του-
δεν τον αφήνουμε να ησυχάσει
Αγνοώντας(;) αυτό που έρχεται
- και δεν είναι τα "δώρα" της κατανάλωσης -
κρατιόμαστε από αυτό που έχει ήδη φύγει
Δε βγαίνει όμως έτσι η ζωή
με μούμιες και μουσεία...

ένα μεγάλο παντοπωλείο ανοικτό για δεκαετίες
έκλεισε μια μέρα στις αρχές του '80(;)
και δεν ξανάνοιξε ποτέ
η φωτογραφία τραβήχτηκε από το σπασμένο τζάμι

4 φωτογραφίες (λεπτομέρειες) από ένα (παλιό) σπίτι




20 Αυγ 2010

4 φωτογραφίες για το φως





μέσω του φωτός
οι μορφές, οι όγκοι, τα σχήματα
και τα χρώματα
επαναδιατυπώνουν τη σχέση του Παρατηρητή
με την όραση
δηλαδή τη σχέση με τον εαυτό μας
Μισοκλείνοντας τα μάτια
τι στιγμή που το φως
διασχίζει την παύση του μαύρου
όλα γίνονται ρευστά

ακόμα και η Βαρύτητα
αμφισβητεί τη δύναμη της

18 Αυγ 2010

Σελίν (Ι)

...
Κατά κει που ‘δειχνε, δεν ήταν παρά μόνο η νύχτα, όπως παντού άλλωστε, μια νύχτα πελώρια που κατάπινε το δρόμο δυο βήματα από μας, και μόνο ένα κομματάκι δρόμου ξεμύτιζε απ’ το σκοτάδι, μικρό σαν γλώσσα.
...
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πεθαίνουν παρά την τελευταία στιγμή· άλλοι αρχίζουν είκοσι χρόνια νωρίτερα και καμιά φορά παραπάνω. Είναι οι άμοιροι της γης.
...
Στο κάτω κάτω, το μόνο που έκανε η Λόλα ήταν να παραληρεί από ευτυχία κι αισιοδοξία, σαν όλους τους ανθρώπους που ‘χουν βρεθεί απ’ την καλή μεριά της ζωής, τη μεριά των προνομίων, της υγείας, της ασφάλειας, και που ‘χουν ακόμη άφθονη ζωή μπροστά τους.
...
Οτιδήποτε έχει ενδιαφέρον συμβαίνει στη σκιά, τελικά. Δεν ξέρουμε τίποτα για την αληθινή ιστορία των ανθρώπων. 
...
Άνανδρος ή ανδρείος, δεν σημαίνει πολλά πράγματα. Εδώ λαγός, εκεί ήρωας, ο ίδιος άνθρωπος είναι, ούτε εδώ ούτε εκεί στοχάζεται. Ό,τι δεν έχει σχέση με το χρήμα τον ξεπερνάει αφάνταστα, είναι γεγονός. Ό,τι είναι ζωή ή θάνατος του διαφεύγει. Ακόμα και τον δικό του θάνατο τον υπολογίζει λάθος και στραβά. Μόνο από θέατρο και παρά καταλαβαίνει. 
...
Οι μικροί μου συνάδελφοι δεν αντάλλαζαν ιδέες μεταξύ τους. Μόνο στερεότυπα, αναλλοίωτα, μύριες φορές φουρνισμένα και ξεφουρνισμένα σαν ξεροκόμματα σκέψεων. «Μη χολοσκάτε!» λέγανε. «Θα τους τη φέρουμε!...» «Ο γενικός πράκτορας είναι κερατάς!...» Καπνοσακούλες πρέπει να τους κάνεις τους νέγρους!» κ.λπ.
 ...
Στην υπηρεσία της λυμαινικής εταιρίας του μικρού Τόγκο εργάζονταν, καθώς είπα, μαζί με μένα, στις αποθήκες και στις φυτείες, πλήθος νέγροι και μικροί Λευκοί του είδους μου. Οι μεν ιθαγενείς λειτουργούν τελικά μόνο με τον βούρδουλα, έχουν αυτή την αξιοπρέπεια, ενώ οι Λευκοί, τελειοποιημένοι χάρη στη δημόσια εκπαίδευση, δουλεύουν από μόνοι τους.
Ο βούρδουλας κουράζει στο τέλος αυτόν που τον χειρίζεται, ενώ η ελπίδα δύναμης και πλούτου με την οποία μπουκώνονται οι Λευκοί δεν στοιχίζει τίποτα, τίποτα απολύτως. 
...
Σπρώχναν μπροστά τους τη ζωή και τη νύχτα και τη μέρα οι άνθρωποι. Τους τα κρύβει όλα των ανθρώπων η ζωή. Μες στον αχό του εαυτού τους, δεν ακούνε τίποτα. Σκασίλα τους. Κι όσο πιο μεγάλη είναι η πόλη κι όσο πιο ψηλή τόσο πιο σκασίλα τους. Σας το λέω εγώ. Προσπάθησα. Τσάμπα κόπος. 
...

από το βιβλίο
του Σελίν
Ταξίδι στην άκρη της νύχτας
εκδόσεις
Βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ

17 Αυγ 2010

8 φωτογραφίες από την Καλαμωτή της Χίου









οι περισσότερες φωτογραφίες
είναι από τις εκδηλώσεις του νέου φεστιβάλ "αξάνεμος"
που ολοκληρώθηκε με επιτυχία αυτές τις μέρες στο χωριό

είναι έντεκα το βράδυ 
και όλα είναι ήσυχα, ήσυχα όπως πάντα

κάτω από τα σημαιάκια της Παναγιάς
- που θυμίζουν ότι προχθές ήταν γιορτή
κάποιοι φορτώνουν τα πράγματα τους 
επιστρέφουν στην αθήνα

μέχρι το τέλος του μήνα
το χωριό και οι μόνιμοι κάτοικοι
θα έχουν αποχαιρετήσει
και τους τελευταίους επισκέπτες


συνεχίζεται





 

8+1 φωτογραφίες από το Κάτω Κουφονήσι














αν ξεχάσεις ότι το νησί
είναι "ξυρισμένο" από τα κατσίκια
κι οτι οι τουρίστες κι εδώ είναι τουρίστες

μπορείς εύκολα να συντονιστείς με όλα αυτά
που δημιούργησαν την ιδιαιτερότητα
αλλά και τη "μυθολογία" του αιγαίου

5+4 φωτογραφίες από το Πάνω Κουφονήσι
















μέσα ιούλη
σε ένα πρώην λιτό και σκληρό τοπίο
μια φλούδα πέτρας πάνω από τη θάλασσα
γεμάτη πια με "δωμάτια" 
για τους εποχούμενους του τουρισμού
κυρίως ζευγάρια με την νωθρή αδιαφορία του πλούτου
κολλημένη στα μάτια