24 Οκτ 2008

ΦΩΤΑ 11 μικρή διακοπή

νέες ιστοριούλες γύρω στις 30 Οκτώβρη

ΦΩΤΑ 11 Προφήτης Ηλίας - Χίος

Για άλλη μια φορά κάθομαι στην κορυφή του βραχώδους Προφήτη Ηλία, σε ένα από τα νοτιότερο σημείο του νησιού. Φυσάει ένας κρύος βοριάς, είμαι στην τσιμεντένια ταράτσα της εκκλησίας, ανάμεσα στις τρεις κεραίες κινητής τηλεφωνίας και το φωτιζόμενο σταυρό. Κοιτάζω βόρεια. Από κάτω χάσκει το παλιό νταμάρι απ’ το οποίο για δεκαετίες έκοβαν πέτρες και με μουλάρια τις μετέφεραν στην Καλαμωτή. Μπροστά μου ο λόφος και το εκκλησάκι του Αγίου Ισιδώρου και ο κάμπος γεμάτος αμπέλια, ελιές, συκιές, μποστάνια, και θερμοκήπια. Στο βάθος τα χωριά Πατρικά και Κοινή και στον ορίζοντα πάνω από το φράγμα που κατασκευάζεται στο χείμαρο, το Θολοποτάμι. Βορειοδυτικά τα Αρμόλια και το κάστρο των Απολίχνων. Δυτικά, εκατοντάδες μαστιχόδεντρα τριγύρω από το μεσαιωνικό πύργο στην περιοχή Δότια και ανάμεσα τους πίσω από τα βουνά, το Πυργί.
Γυρίζω προς το νότο, το νησί πέφτει στη θάλασσα. Στη νοτιοανατολική πλαγιά του βουνού το στρατιωτικό φυλάκιο και παρακάτω, ταλαιπωρημένη από την επιπόλαιη τουριστική ανάπτυξη, η αμμουδιά της Κώμης. Από κάτω μου τα ερείπια του ναού της Αθηνάς, και μεγάλα βράχια που κατρακυλώντας φτάνουν στο κλειστό λιμανάκι του Εμπορειού, - παλιά σκάλα στη ρότα των πλοίων για τη Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη. Δίπλα του η εμβληματική παραλία Μαύρα Βόλια.
Τέλος, παντού η θάλασσα. Δύο εμπορικά πλοία περιμένουν δεμένα και στο βάθος οι ακτές της Ικαρίας, της Σάμου και της Μικράς Ασίας, σήμερα που φυσάει διακρίνονται καθαρά. Στα δύσκολα χρόνια της Γερμανικής κατοχής πολλοί Χιώτες πέρασαν με βάρκες απέναντι στον Τσεσμέ. Τώρα συμβαίνει το ανάποδο. Απελπισμένοι πρόσφυγες έρχονται με βάρκες και φουσκωτά στη Χίο, την Ελλάδα, την Ευρώπη. Όσοι τα καταφέρουν...
Στεριά και θάλασσα, ένας ολόκληρος κόσμος τριγύρω μου, -ο τόπος που μεγάλωσα-, ο βοριάς μου παγώνει το πρόσωπο. Κοιτάζω τη μικρή γυμνή συκιά που με πείσμα βγαίνει από τον τοίχο της βεράντας.

23 Οκτ 2008

ΦΩΤΑ 11 Χάνι Μπαλτά - Προυσός Ευρυτανίας


Ανεβοκατεβαίνοντας δασωμένα βουνά με τον ουρανό φορτωμένο σύννεφα, φτάσαμε στα Μπαλτέικα. Τα δέντρα ακόμη έσταζαν από την πρωινή βροχή· κρύο και υγρασία. Το σπίτι είναι σφηνωμένο στην κορφή μιας ρεματιάς πάνω στο παλιό μονοπάτι για το μοναστήρι του Προυσού. Χτυπήσαμε δυνατά την πόρτα, μας άνοιξε με καθυστέρηση η κυρία Λαμπρινή και μας οδήγησε στο κουζινάκι. Ο άντρας της ο Γιάννης Μπαλτάς, ήταν ξαπλωμένος στο μικρό ντιβάνι δίπλα στο τζάκι. Σηκώθηκε με μια γρήγορη κίνηση. Το πουκάμισο και το σακάκι του ατσαλάκωτα, τυφλός εδώ και χρόνια, είναι αφημένος στη φροντίδα της Λαμπρινής. Τις επόμενες ώρες με κάστανα, καρύδια και ζεστό τσίπουρο με μέλι, δίπλα στο τζάκι – “όλοι έχουν περάσει από αυτό το τζάκι, από τη βασίλισσα Φρειδερίκη μέχρι το Μητσοτάκη και τη Ντόρα” - ακούσαμε σκληρές ιστορίες από τη ζωή τους. Το σπίτι μέχρι πρόσφατα ήταν χάνι από εδώ περνούσαν όλες οι στράτες για το μοναστήρι και εδώ ήταν η τελευταία στάση των προσκυνητών και των ζώων τους.
Ο Γιάννης αφηγείται και ταυτόχρονα με τα σβηστά του μάτια ξαναζεί τα γεγονότα. Στο τέλος, μας περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τον παιδικό του τρόμο για το φούσκωμα του ποταμού, τα νερά που κατέβαιναν ορμητικά παρασύροντας ένα μεγάλο πλάτανο και τα κρατς, κρατς, από τα κλαδιά που έσπαγαν.
Βγήκαμε έξω. Η Λαμπρινή έστειλε με την τροχαλία τον κουβά κάτω στην πηγή. Τη βοήθησα να τον τραβήξει πάνω, ”Καλά περνάτε;” - η ανόητη ερώτηση μου.
“Όχι, δεν περνάμε καλά, πως να περνάμε μονάχοι μας σ’ αυτή την ερημιά; όλα τα κάνω μόνη μου, στις κόρες δεν λέω τίποτα για να μην τις στενοχωρώ”.

22 Οκτ 2008

ΦΩΤΑ 11 Πήλιο


Για να φτάσεις στο σπίτι, διασχίζεις ένα στενό δρόμο σκεπασμένο από δέντρα στα ανατολικά όρια του χωριού. Με το που πλησιάζεις το φράκτη, ανοίγεις την ξύλινη πόρτα και πέφτεις πάνω στις κούνιες, καταλαβαίνεις ότι κάτι όμορφο συμβαίνει εδώ. Γεννήθηκε στη βορειοδυτική άκρη της χώρας, έγινε δάσκαλος και τα πρώτα χρόνια περιπλανήθηκε σε ορεινά χωριά της Πελοποννήσου και της Εύβοιας. Αποφάσισαν με τη σύντροφο του να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στο Πήλιο. Έψαξε συστηματικά για το σημείο και τον προσανατολισμό και το σπίτι το έφτιαξε μόνος του - «όλα εκτός από τα ηλεκτρικά!». Στο χωράφι έχει μποστάνι, ελιές και κότες. Ζωγραφίζει, παίζει κιθάρα, γράφει, διαβάζει, μαγειρεύει - «αλλά πρώτα από όλα το χωράφι». Καθόμαστε στο τραπέζι της κουζίνας. Καθώς τρώω το ένα από τα τρία σημερινά αυγά, τον ρωτώ μήπως το σπίτι γίνεται φυλακή και δεν σε ανοίγει προς τα έξω. «Το σπίτι είναι το κέντρο, μετά δημιουργείς διαδοχικούς κύκλους και απλώνεσαι προς τα έξω». Την εργασία του στο σχολείο με τα παιδιά, τη λατρεύει αλλά θέλει να βγει στη σύνταξη την άλλη χρονιά για να ασχοληθεί και με όλα τα άλλα που τώρα δεν χωράνε στο χρόνο του. Αποχαιρετώντας τον του είπα ότι είμαι φωτογράφος. Έλαμψε! «Tώρα μου το λες και είχα να σε ρωτήσω τόσα πράγματα! Μ’ αρέσει η φωτογραφία αλλά ξέρω μόνο τα βασικά».

21 Οκτ 2008

ΦΩΤΑ 11 Σαμοθράκη

Κατηφορίσαμε στο ρέμα. Το νερό παγωμένο και πεντακάθαρο έτρεχε γρήγορα προς την απόκρημνη παραλία του Βάτου. Περπατώντας πάνω στα γλειμμένα βράχια περάσαμε απέναντι και μετά από μερικές ώρες κοπιαστικής ανάβασης, ψάχνοντας το μάλλον ανύπαρκτο μονοπάτι και συναντώντας συνεχώς κατσίκια, φτάσαμε στο σπιτάκι - καταφύγιο. Ένα μικρό πέτρινο δωμάτιο οχυρωμένο γύρω από τα βράχια και εφοδιασμένο με δύο κρεβάτια, κουβέρτες και αρκετές προμήθειες. Καθίσαμε έξω στο τραπέζι, φάγαμε παξιμάδια με ελιές και αδειάσαμε ένα μισογεμάτο πλαστικό με κόκκινο κρασί. Άπνοια. Τριγύρω το τοπίο σχεδόν παρθένο, ήχοι μόνο από τα ζώα και τα πουλιά που σιγά σιγά έσβηναν μέσα στη νύχτα που ερχόταν. Ένας πραγματικός κόσμος από δεκάδες μικρούς και μεγάλους οργανισμούς που ζουν εδώ ερήμην του ανθρώπου, ετοιμαζόταν να κοιμηθεί.
Στο βάθος η θάλασσα, τα φώτα της Λήμνου και τα ελάχιστα φώτα της Ίμβρου. Πίσω μας ο Πολικός Αστέρας. Βρήκαμε ένα μικρό ραδιόφωνο που του βάλαμε μπαταρίες και τριγυρίσαμε τα FM, Ελληνικά και Τούρκικα τραγούδια ανακατωμένα. Το κλείσαμε. Ησυχία. Που και που κανένα βέλασμα. Τινάξαμε δυο κουβέρτες και κοιμηθήκαμε.

20 Οκτ 2008

ΦΩΤΑ 11 Δίκαια - Έβρος


Το τρένο μετά από μια μικρή στάση στο Ορμένιο για να αλλάξει θέση η μηχανή, επέστρεψε στα Δίκαια που είναι ο τερματικός σταθμός. Απόγευμα. Τα λίγα σύννεφα εμποδίζουν τον ήλιο να ζεστάνει τη μέρα. Ησυχία. Λίγα άσπρα σπίτια με κεραμίδια στα δυτικά. Ανατολικά, τα ψηλά δέντρα κρύβουν το ποτάμι και τα σύνορα με τη Βουλγαρία και την Τουρκία, το λεγόμενο τριεθνές. Στο σταθμό δυο καθαρίστριες επιδέξια μαζεύουν τα σκουπίδια, σφουγγαρίζουν, πλένουν τα τζάμια, γεμίζουν με νερό τις δεξαμενές του τρένου. Αύριο το πρωί στις 6:30 η αμαξοστοιχία θα φύγει για τη Θεσσαλονίκη.
Περπατώ προς το χωριό, πίσω από το σταθμό ένα κλειστό καφενείο με πλαστικές καρέκλες και ένα παλιό παντοπωλείο με βεράντα. Από την ξύλινη πόρτα βγήκε ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης, κάθισε στην μοναδική καρέκλα και άνοιξε ένα βιβλίο. Πίσω από τις βιτρίνες λάστιχα και στεφάνια ποδηλάτων και στο πεζοδρόμιο δύο αντλίες βενζίνης και ένα παλιό ποδήλατο. Πιο πέρα το φωτογραφείο, με τη βιτρίνα του γεμάτη στρατιώτες, μαθητές και σημαίες από την τελευταία παρέλαση.

ΦΩΤΑ 11 Πίνδος - Τύμφη

Περπατούμε σε ένα πολύ στενό μονοπάτι σκαμμένο στα βράχια. Απορώ πως το περνούν τα γελάδια. Καθώς ο ήλιος φεύγει προς τη δύση και κρύβεται πίσω από σύννεφα βροχής, ο καιρός αλλάζει συνεχώς. Στο βάθος σε μια βραχώδη κορφή ξεχωρίζει η σιλουέτα ενός άντρα. Περνούμε μπροστά από το στενό βάραθρο της Γκαϊλότρυπας και ανηφορίζουμε βορειοανατολικά προς τη λούτσα του Ρομπόζη και την παλιά στάνη. Είναι αργά, είμαστε βρεγμένοι, κουρασμένοι και πεινασμένοι. Η πηγή κάτω από τη Δρακόλιμνη δεν είναι μακριά αλλά δεν γίνεται να συνεχίσουμε. Ο άντρας που είχαμε δει νωρίτερα είναι ένα παιδί 16 χρονών, ο Μίλο από την κεντρική Αλβανία και αντί για μαθητής είναι βοσκός· πριν δύο εβδομάδες ανέβασε τα γελάδια και θα μείνει μαζί τους μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.
Το πρωί ο ήλιος στεγνώνει το χορτάρι και εμείς τα ρούχα μας. Οι αγελάδες βόσκουν στις πλαγιές και τα τσοπανόσκυλα μας γαβγίζουν που και που, αλλά πιο διακριτικά από χτες. Ο Μίλο τρώει πρωινό μαζί μας, ο θείος του έχει ένα άλλο μαντρί στην περιοχή και ο πατέρας του, του τον εμπιστεύτηκε. Έτσι, στο άνθος της νιότης του αντί να κυνηγά κορίτσια, κυνηγά τα ζώα στο βουνό για τριακόσια ευρώ το μήνα! Ο ιδιοκτήτης του κοπαδιού έχει ξενώνα κάτω, σε κάποιο από τα χωριά.

ΦΩΤΑ 11 Βραδέτο - Ζαγοροχώρια

Φτάσαμε με το τελευταίο φως, μόλις είχαν ανάψει οι λάμπες στους στύλους της ΔΕΗ. Πελεκημένες πέτρες, πλατάνια και τρεχούμενα νερά. Μπροστά μας η πλατεία και δεξιά η εκκλησία της ‘’Γεννήσεως της Θεοτόκου’’. Το κρύο, στεγνό και διάφανο. Αφήσαμε τα σακίδια στον κλειστό περίβολο της εκκλησίας που θα γινόταν το κρεβάτι μας για το βράδυ και πήγαμε απέναντι, στην άλλη πλευρά της πλατείας, στον καφενέ της κυρά-Κωστάντως. Ένα ζευγάρι συνταξιούχοι ήταν οι μοναδικοί πελάτες και δίπλα τους η ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια, δηλαδή τρεις από τους είκοσι περίπου μόνιμους κατοίκους. Ήταν καθισμένοι στις καρέκλες τους με τα χέρια διπλωμένα απέναντι από την ανοικτή τηλεόραση. Στον τοίχο φωτογραφίες από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής, αλλά και από την ποδοσφαιρική ομάδα του Βραδέτου(!), της δεκαετίας του ’70.
Η Γεωργία βοήθησε και φτιάχτηκαν γρήγορα σαλάτες και ομελέτες. Με τούρτα, κεράκια και στρακαστρούκες που κουβαλούσε για έκπληξη ο Τάκης, γιορτάσαμε τα γενέθλια της Νικολέττας.

18 Οκτ 2008

ΦΩΤΑ 11 Λαμία - στο παλιό Νοσοκομείο

Νύχτα και βροχή. Ρεύμα έχει μόνο στους θαλάμους του ισογείου που θα κοιμηθούμε με τους υπνόσακους. Σε μια ακριανή αίθουσα ένας τεράστιος σωρός από μεταχειρισμένα ρούχα. Στο υπόλοιπο αχανές κτίριο των τριών μακρόστενων ορόφων, σκοτάδι. Με δυο ισχνούς φακούς και διάθεση για παιχνίδι, αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τις μαρμάρινες σκάλες. Σπασμένα τζάμια, πεσμένοι σοβάδες κι ανοικτά παράθυρα που χτυπούν από τον αέρα. Οι φακοί ανοίγουν τρύπες στο πηχτό σκοτάδι: μεταλλικές ταμπέλες γραφείων, “Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής”, “Αίθουσα Τοκετών”, “Παρακαλώ Ησυχία”, αφίσες ιατρικών συνεδρίων και διαφημιστικά ημερολόγια φαρμακοβιομηχανιών, όλα σταματημένα στο καλοκαίρι του 2006. Μερικές σκόρπιες χάρτινες επιγραφές με το logo: ‘’Lamia Belle Arte 2007’’ και ένα ξεχασμένο τρισδιάστατο κολάζ(;) στο Χειρουργείο. Βγαίνουμε στην ταράτσα, ο ουρανός γέμισε αστέρια.
Από το ισόγειο ακούγονται μουσικές. Στο σκοτεινό κτίριο, κέλυφος ενός μεγάλου νοσοκομείου που εγκαταλείφθηκε, έξω από την πόρτα της Oφθαλμολογικής Kλινικής ένας τυφλός τραγουδιστής με εκστατική φωνή, σαν αρχαίος σαμάνος, συντονίζει το χώρο και τους ανθρώπους να δονούνται από το μυστικό σουξέ “Κέδρος, Κέδρος, το πιο ωραίο φυτό!”

17 Οκτ 2008

ΦΩΤΑ 11 Ροδόπολη


Στην άλλη άκρη του συρμού, ο ελεγκτής διαβάζει ένα χοντρό λογοτεχνικό βιβλίο. Οι επιβάτες αφημένοι στις σκέψεις τους δεν προσέχουν έξω την νύχτα που έτσι κι αλλιώς έρχεται από σταθμό σε σταθμό. Κιλκίς, λίμνη Δοϊράνη, Μουριές και τέλος Ροδόπολη. Εδώ κατεβαίνω για να περάσω τη νύχτα. Μεγάλο χωριό, κολλημένο στον κάμπο της Κερκίνης, στη σκιά του όρους Μπέλες, που σαν τεράστιο βουβό τείχος χωρίζει την Ελλάδα από τη Βουλγαρία. Σπίτια με κήπο, περίφραξη και γεωργικά μηχανήματα, τρεις-τέσσερις ταβέρνες και ψησταριές, δύο μπαράκια και πλατεία με άγαλμα.
Το βράδυ άπνοια και ησυχία. Κατηφορίζω προς τις γραμμές του τρένου. Ακούω την αναπνοή μου και τα βήματά μου στο δρόμο. Σφίγγομαι μέσα στα ρούχα μου από το κρύο και την υγρασία «Και εγώ παιδάκι μου και οι περισσότεροι στο χωριό υποφέρουμε από ρευματισμούς» μου είπε πριν λίγο η κυρία Μαριάνθη που με φιλοξενεί. Στην πλατεία ερημιά και ξερά πλατανόφυλλα. Μια κοπέλα μιλάει στο καρτοτηλέφωνο μάλλον με Βουλγαρία. Δίπλα είναι ο σταθμός του τρένου, δυο κορίτσια του σχολείου κουβεντιάζουν λάμποντας για έναν συμμαθητή τους: «Κάνει τέλειο μασάζ, είναι super, μασάζ να τον αφήσεις να σου κάνει, τίποτα άλλο όμως!» Την ησυχία και τις σκόρπιες κουβέντες σπάει από μακριά ο ήχος του τρένου, ξαφνικός και δυνατός σαν σεισμός. Σε λίγο ένα intercity περνάει σφυρίζοντας χωρίς να σταματήσει.


ΦΩΤΑ 11 ΣΤΗΝ ΜΠΡΙΖΑ

10 από τις μικρές ιστορίες που θα παρουσιαστούν εδώ και στα ΦΩΤΑ
έχουν ξεκινήσει να δημοσιεύονται και στο εβδομαδιαίο free press της Καλαμάτας "ΣΤΗΝ ΜΠΡΙΖΑ'',
με τίτλο "Μικρές Πατρίδες;" και στο site της εφημερίδας www.stinbriza.gr



ΦΩΤΑ 11 Καστοριά


Το λεωφορείο αργά αλλά σταθερά ανεβαίνει τις στροφές στο Βίτσι. Έξω από το παράθυρο βουνοκορφές φορτωμένες με μνήμες και φαντάσματα παλιών πολεμιστών. Στο μπροστινό κάθισμα δύο φοιτήτριες του τοπικού ΤΕΙ πειράζονται και προσπαθούν να συμφωνήσουν για το τί θα κάνουν το βράδυ. Πιο μπροστά μια ηλικιωμένη γυναίκα με αργές κινήσεις βγάζει στο διάδρομο τα πράγματα της. Πίσω μου ένας μετανάστης στέλνει μηνύματα με το κινητό του. Στη διασταύρωση της Κλεισούρας η γυναίκα κατεβαίνει, την περιμένει ο γιος της(;) με το αυτοκίνητο, ακουμπάει τα πράγματα στην άσφαλτο, απλώνει τα χέρια της και αγκαλιάζονται. Στην αμέσως επόμενη στροφή σπάει το τείχος των βουνών, κατεβαίνουμε και από χαμηλά προβάλει ήσυχα η λίμνη Ορεστιάδα.
Στο σταθμό με περιμένει ο Άγγελος με το ποδήλατο του. Διασχίζουμε το δημοτικό πάρκο, τρεις πιτσιρικάδες παίζουν μονότερμα στο γκαζόν. Πίσω τους τα μνημεία της Eθνικής Aντίστασης και του Ποντιακού Eλληνισμού και λίγο παραπέρα υπολείμματα από το τείχος του Ιουστινιανού, από την άλλη πλευρά το δημοτικό πάρκινγκ και μπροστά η λεωφόρος Κύκνων και η λίμνη. Ο ήλιος έχει δύσει εδώ και ώρα. Το τελευταίο φως, τα σύννεφα και οι λάμπες των δρόμων, πυρακτώνουν την ατμόσφαιρα. Πλησιάζουμε τα πιτσιρίκια για να παίξουμε μπάλα μαζί τους αλλά δεν προλαβαίνουμε γιατί φεύγουν ξαφνικά. Ο ουρανός σιγά σιγά σβήνει, μένει το κίτρινο από τις λάμπες και η νύχτα γίνεται νύχτα. Μια αργή, ψιλή βροχή, μόλις που φτάνει στο χορτάρι του πάρκου.

ΦΩΤΑ 11 Φλώρινα

Ξαπλώνω στα ξερά χορτάρια του λόφου του Αγίου Παντελεήμονα. Από κάτω είναι απλωμένη η πόλη, οι πλατείες, η αγορά, το ποτάμι, τα παραδοσιακά κτίρια, οι καινούργιες πολυκατοικίες. Ήχοι από αυτοκίνητα, κομπρεσέρ και καμπάνες ανεβαίνουν μπερδεμένα το λόφο. Τριγυρίζω το βλέμμα μου στον κάμπο, τα χωριά και τα βουνά στην άκρη του ορίζοντα. Πώς να ήταν η περιοχή πριν από 50, 100 ή 200 χρόνια; Το πέρασμα από την Οθωμανική αυτοκρατορία στα εθνικά κράτη, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η χάραξη των συνόρων, η Μικρασιατική καταστροφή, οι παγκόσμιοι πόλεμοι, ο εμφύλιος, η μετανάστευση, οι εποικισμοί, τα συλλαλητήρια για το ποιος είναι περισσότερο Μακεδόνας, όλα έχουν καταγραφεί στη συλλογική μνήμη των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής. Το να πούμε ότι οι σημερινοί κάτοικοι προέρχονται από την ανάμιξη των ντόπιων (που ήταν κυρίως ελληνόφωνοι, ή σλαβόφωνοι με πολλές διαφορετικές διαλέκτους, χριστιανοί και μουσουλμάνοι) με πρόσφυγες από τη Μικρασία, επαναπατρισμένους Πόντιους και Βλάχους από τους νοτιότερους νομούς, είναι πιθανόν ένα μικρό κομμάτι της αλήθειας. Έτσι κι αλλιώς, τα διάσπαρτα μνημεία και απομεινάρια της ιστορικής μνήμης είναι ανακατεμένα με φωτεινές επιγραφές κινητής τηλεφωνίας, γιγαντοαφίσες τραπεζικών δανείων και μεγάλες οθόνες υγρών κρυστάλλων.
Σηκώνομαι όρθιος. Δίπλα μου είναι το μικρό πέτρινο εκκλησάκι κι ο τεράστιος τσιμεντένιος σταυρός - κληρονομιά της εποχής του μητροπολίτη Καντιώτη. Στη βάση του είναι γραμμένη με μπλε σπρέι η λέξη «ΕΛΛΑΣ» και λίγο πιο κάτω με κόκκινο σπρέι «ΟΥΤΕ ΘΕΟΣ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΗΣ». Φυσάει ένας κρύος βοριάς, πολύ γρήγορα τα σύννεφα κλείνουν τον ουρανό και αρχίζει να βρέχει.

ΦΩΤΑ 11 Πρέσπες



Πρωί μιας νοτισμένης μέρας στο χωριό Λαιμός λίγα χιλιόμετρα από τις Πρέσπες, καφενείο του χωριού είναι το καφεπαντοπωλείο της Βασούλας. Καθόμαστε στο μοναδικό τραπέζι. Ο καφές ψήνεται αργά στην ξυλόσομπα. Κοιτάζω τριγύρω. Το μαγαζί είναι γεμάτο με τοπικά, βιολογικής καλλιέργειας, προϊόντα: φασόλια διαφόρων ποικιλιών και χρωμάτων, πιπεριές και γλυκά κουταλιού. Κολλημένες στο ψυγείο και τους τοίχους παιδικές ζωγραφιές σε σελίδες σχολικής ιχνογραφίας. Η Βάσω γεννήθηκε στο Λαιμό, έφυγε για σπουδές στη Θεσσαλονίκη και μετά από χρόνια και με άντρα νησιώτη, αποφάσισαν να ζήσουν εδώ. Αρκετοί από τους 1800 μόνιμους κατοίκους της περιοχής των Πρεσπών, ζουν στα χωριά από επιλογή και όχι από καταγωγή. Οι περισσότεροι δραστηριοποιούνται σε ξενώνες, οργανώσεις προστασίας της λίμνης, και βιολογικές καλλιέργειες.
Βγαίνουμε έξω. Ο ήλιος έχει στεγνώσει το χωριό από την πρωινή υγρασία. Σε δυο λεπτά είμαστε στον Άγιο Γερμανό και παρκάρουμε απέναντι από το Δημοτικό σχολείο. Τα πιτσιρίκια κυνηγιούνται στην αυλή. Η δασκάλα, όρθια στο κεφαλόσκαλο, ακουμπάει στην κολόνα και κοιτάζει τα παιδιά. Για λίγα δευτερόλεπτα όμως, κλείνει τα μάτια και με μια ελαφριά κίνηση του κεφαλιού στρέφει το κλειστό της βλέμμα στον ήλιο.

προδημοσίευση

πριν κυκλοφορήσουν τα ΦΩΤΑ
θα ανεβάσω εδώ τις ιστορίες και τις φωτογραφίες και θα ήθελα
διορθώσεις και παρατηρήσεις

ΦΩΤΑ 11

μέσα στον Νοέμβριο θα κυκλοφορήσουν τα επόμενα ΦΩΤΑ
με μικρές ιστορίες από διάφορες περιοχές της Ελλάδας