26 Μαΐ 2014

εκλογές με ντοσιέ




. . .
Εκλέχθηκαν άραγε οι καλύτεροι, αυτοί που έχουν τις περισσότερες δυνατότητες να προσφέρουν στην τοπική κοινωνία; Μικρή σημασία έχει η προσωπικότητα, η πολιτική δράση και στάση, ο δημόσιος λόγος του υποψήφιου. Στις μικρές κοινωνίες οι περισσότεροι ψηφίζουν με βάση γνωστούς, φίλους, υποχρεώσεις κτλ.
Αυτός που έχει καλύτερες «άκρες», τους κατάλληλους ανθρώπους που θα πλησιάζουν τους απρόβλεπτους πολίτες (και σ” αυτή την περίπτωση ψηφοφόρους) και είτε με ευγενικό, είτε με πιεστικό τρόπο, είτε γιατί έχουν το θάρρος ή το θράσος, θα τους πείσουν ή θα τους αναγκάσουν να ψηφίσουν τον συγκεκριμένο υποψήφιο.
. . .
περισσότερες φωτογραφίες και ολόκληρο το κείμενο εδώ

24 Μαΐ 2014

20140524 όταν δεν ξέρεις


όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις
κοίτα τις γάτες πως ήρεμα κοιμούνται στο πεζούλι

όταν δεν ξέρεις πώς να μεγαλώσεις
κοίτα τα φυτά πως λικνίζονται με τον αέρα

όταν δε βρίσκεις πηγή να πιείς νερό
κοίτα τις μέλισσες μες στις μικρές λακούβες

όταν πονάς για αυτά που έχασες
κοίτα την άνοιξη πως φεύγει κάθε χρόνο

όταν βασανίζεσαι για κείνα που δεν έκανες
κοίτα τα χελιδόνια πως φτιάχνουν τις φωλιές τους

όταν φοβάσαι για αυτά που θα'ρθουν
κοίτα τους ανθρώπους πως σφίγγουν τα χέρια τους

κι όσο για την αγάπη που δεν έδωσες
κοίτα τη θάλασσα πως γλύφει τις ακτές

το ξέρω είναι δύσκολο
να κοιτάξεις τον εαυτό σου

21 Μαΐ 2014

20140518 εκλογές Ι



σκηνή α

ο κ. άνθρωπος που δεν μασάει τα λόγια του μπαίνει στο εκλογικό κέντρο
χαιρετά και παίρνει τα ψηφοδέλτια.
"ρε παιδιά τα μεγάλα είναι για το δήμο και τα μικρά για τις άλλες; για να μην τα μπερδέψω. α  ρε που μας καταντήσανε· κείνα που κατηγορούσα μια ζωή να τα κάνω και γω. αφού ούτε ακούω, ούτε βλέπω ήρτα να ψηφίσω.."



σκηνή β

συναντήθηκαν στο εκλογικό τμήμα, αυτός ηλικιωμένος αλλά σε πολύ καλή κατάσταση.
οι δυο τους, ηλικιωμένες κυρίες, περιποιημένες αλλά λίγο ταλαιπωρημένες.
μόλις τον είδε η α. τον πλησίασε φάνηκε πως είχαν χρόνια να ανταμώσουν.
"βρε τη κάμνεις, μια χαρά φαίνεσαι''
"κι εσύ"
"α... γεράσαμε πια"
"μην το λες είμαστε 82 αλλά ακόμη έχουμε χρόνια"
κοιτάζονταν στα μάτια καθώς μιλούσαν με φλογισμένα βλέμματα, σκέφτηκα τη νιότη τους πριν 50-60 χρόνια.
"σα λάμπάδες ήτανε κι οι δύο του, όμορφες", μας είπε.
η α. μπήκε στο παραβάν και η β. που περίμενε στην καρέκλα κρατώντας το μπαστούνι της, χαμογέλασε πικρά.

οι ιστορίες των ανθρώπων
είναι πάντα
πιο δυνατές και σπουδαίες
από τις όποιες εκλογές





20140515 2 φωτογραφίες απέναντι από τη θάλασσα



12 Μαΐ 2014

20140510 γήπεδο χίου



συναυλία με τον γ. ανδρεάτο και την dilek koc με αφορμή τον ποδοσφαιρικό αγώνα λαίλαπας-καρσίγιακα

20140510 γήπεδο βροντάδου λαίλαπας-καρσίγιακα





Πολύς κόσμος μέσα και έξω από το γήπεδο, μικρές και μεγάλες σημαίες σαν σύμβολα φιλίας, μπαλόνια, μετάλλια και διάχυτη αίσθηση γιορτής. Πολλοί περισσότεροι οι φίλοι της Καρσίγιακα και σε αριθμό και σε ενθουσιασμό, δεκάδες κάμερες και τηλέφωνα απαθανάτιζαν το γεγονός. Το παιχνίδι πολύ χαλαρό, σχεδόν κάθε φάση ολοκληρωνόταν με γκολ, 5-5 το αποτέλεσμα και το σκορ θα ήταν ευρύτερο αν δεκάδες ενθουσιασμένοι φίλαθλοι της Καρσίγιακα δεν έμπαιναν στο γήπεδο πριν από τη λήξη.
Κανονικά ένας ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ τοπικών όμαδων δεν είναι κάποιο ξεχωριστό γεγονός, συνήθως αφορά τους φιλάθλους των συλλόγων· σαν να παίζουν στην Αίγινα η τοπική ομάδα με έναν σύλλογο από τον Πειραιά.
Ο συγκεκριμένος αγώνας όμως δεν ήταν συνηθισμένος.
η συνέχεια του κειμένου και περισσότερες φωτογραφίες εδώ

9 Μαΐ 2014

20140505 χθες ο μανώλης έπαιζε μπρεχτ





ο μανώλης μπαινοβγαίνει για να βάλει βενζίνη σε μηχανάκια και αυτοκίνητα. «τούτος έβαλε τρία ευρώ, ο προηγούμενος πέντε, ο άλλος έξι. τι να βγάλεις με πέντε τοις εκατό κέρδος».
πάνω στο γραφείο ανάμεσα σε φακέλους και τιμολόγια, ξεχωρίζει μια αστυνομική ταυτότητα. «δεν είχε να πληρώσει, τι να’κανα μου χρωστάνε διάφοροι, τρία, πέντε, επτά ευρώ και δεν ξαναπερνάνε. το βενζινάδικο το άνοιξε ο πατέρας μου το εξήντα οκτώ. εγώ το δουλεύω τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. ήμουν φοιτητής στο πολυτεχνείο της πάτρας πολλά χρόνια, δέκα-δώδεκα. έπαιζα και σε θεατρικές ομάδες. μετά γύρισα εδώ, κράτησα το μαγαζί. ανοίγω γύρω στις επτά, φεύγω λίγες ώρες για εξωτερικές δουλειές, επιστρέφω το μεσημέρι και κάθομαι ως το βράδυ.οι καλοί πελάτες είναι αυτοί που κλείνουν τα μαγαζιά, γιατί οι υπερβολικές απαιτήσεις τους σε εμποδίζουν να ασχοληθείς με τον περιστασιακό πελάτη και να αποκτήσεις και με αυτόν μια πιο μόνιμη σχέση, βέβαια όλα αυτά με την κατάσταση που επικρατεί είναι θεωρίες…η κατάσταση σήμερα θυμίζει το έργο ‘’περιμένοντας τον γκοντό’’ του μπέκετ, η καλύτερη παράσταση που έχω παίξει, οι δυο πρωταγωνιστές περιμένουν κάποιον κύριο γκοντό να τους σώσει αλλά αυτός δεν εμφανίζεται ποτέ. και εμείς κάποιον γκοντό περιμένουμε να δώσει λύση και μάλλον δεν μας περνάει από το μυαλό να γίνομε γκοντό του εαυτού μας».

η συνέχεια του κειμένου και περισσότερες φωτογραφίες εδώ

4 Μαΐ 2014

01/01/1959 λεπροκομείο χίου






Την σελίδα την κουνούσε απαλά ο άνεμος, στο ζεστό μεσημέρι, κάτω από τα πεύκα και τα ερείπια, στο εγκαταλειμμένο λεπροκομείο της Χίου.
«Υπό διωγμόν η αρχαιολογία εις την ερυθρά Κίνα του Μάο», «Τα Ελληνικά γεγονότα του 1958», προκήρυξη της ΔΕΗ για πολιτικούς μηχανικούς και αρκετές διαφημίσεις: το περιοδικό «Εικόνες» κυκλοφορεί με 68 μεγάλες σελίδες, ευτυχισμένο το 1959 με ένα ψυγείο πάγου  «Ρεκόρ», ταμιευτήριο μετά ασφαλείας ζωής της Εθνικής τράπεζας, χαμογελάστε με οδοντόκρεμα Γερμανίας Blendax· όλα τα παραπάνω ήταν τα βασικά θέματα της σελίδας 6 της εφημερίδας «Καθημερινή» την Πέμπτη 1/1/1959.
Το ’59 ήταν η χρονιά που έκλεισε το λεπροκομείο. Εκείνη η πρωτοχρονιά ήταν η τελευταία που πέρασαν οι ασθενείς σε αυτή την όμορφη κοιλάδα.
περισσότερες φωτογραφία και ολόκληρο το κείμενο εδώ



χωρίς τίτλο


καταπιεσμένοι έρωτες, πάθη, απιστίες, "νόθα" παιδιά, "νόθες'' ζωές, γάμοι χωρίς αγάπη, συμβιβασμοί, πόνος. κάθε άνθρωπος και μια ανομολόγιτη ιστορία πάθους που θα την πάρει μαζί του.

όσο αυστηρά και να ήταν τα ήθη και κλειστές οι κοινωνίες, οι άνθρωποι ερωτεύονταν, παρέβαιναν τους κανόνες, έκαναν του κεφαλιού τους φτιάχνοντας μια κρυφή βιογραφία.

όλοι τα μάθαιναν όλα αλλά η ισορροπία δεν διαταρασσόταν, στον αφρό της μέρας δεν έβγαινε τίποτα, κρυφά και ψιθυριστά άντρες και γυναίκες φιλούσαν τα δικά τους εικονίσματα.

αυτά πριν από δεκαετίες, την εποχή που το χωριό ήταν χωριό και όχι αρμολογημένες πέτρες.

2 Μαΐ 2014

χωρίς τίτλο

σπέρνω απαντήσεις
μπας και φυτρώσουν οι ερωτήσεις..

20140501 2 φωτογραφίες από νυχτερινή συνάντηση