Τρώμε, Κοιμόμαστε . . .
Ακουμπούμε το Χρόνο με τις Αισθήσεις
κι αφήνουμε τα Όνειρα να μας ερωτευτούν
Αδύναμοι
λικνιζόμαστε με τη χάρη των φύλλων στον άνεμο
Δουλεύει συνεχώς η μηχανή της Λογικής
Και φτιάχνει σκόνη
Πονάμε
Είμαστε αυτό που μάθαμε
κοιτώντας τον κόσμο πάνω από την κούνια της ύπαρξης μας
Πονάμε
Αφηγούμαστε το παραμύθι μας
με τις ίδιες λέξεις
Κι όμως το Χάος είναι Μέσα μας
το ίδιο και η Ομορφιά . . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου