Αργά το απόγευμα
δίπλα στον κάδο του αστεροσκοπείου ένας μεγάλος σωρός από κλαδιά φοίνικα
πίσω από την σιδερένια περίφραξη είναι ο κήπος
από το φοίνικα έχει μείνει μόνο ο κορμός
Ανεβαίνω στο λόφο
ο ήλιος έχει δύσει
η ατμόσφαιρα είναι θολή
περπατώ ανάποδα τη συνηθισμένη μου διαδρομή
γεμίζω το σάκο μου με μικρά ξερά κλαδιά για προσάναμα
τιτιβίσματα πουλιών
σταματώ να ακούσω
τα πουλιά και την αναπνοή μου
Ανεβαίνω από την νοτιοδυτική πλευρά προς την κορφή
πάνω από το σαρωνικό ο ουρανός πυρακτωμένος
είμαι πια ψηλά
από κάτω η μηχανή της πόλης δουλεύει ασταμάτητα
ήχοι και φώτα από τις μεγάλες λεωφόρους
Σαν οχυρό, σαν σφήνα ελευθερία ο λόφος
δέντρα, θάμνοι, λουλούδια, χώμα, βράχια
Κατεβαίνω το μονοπάτι του Πικιώνη
οι λειασμένες πέτρες του πλακώστρωτου γυαλίζουν
ανακλώντας τα φώτα των στήλων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου