20130130 η συνάντηση με τον Άλλο

- Ποιος είναι ο άλλος; ο φίλος, ο σύντροφος, ο ανταγωνιστής, ο ξένος, ο μετανάστης, ο διαφορετικός από εμάς; O καθρέφτης και το σημείο αναφοράς για να δούμε τον εαυτό μας; Eπανακαθορίζουμε τον εαυτό μας συνεχώς μέσα από τις σχέσεις μας ή την απουσία σχέσεων με τους άλλους, κοιτάζουμε τους άλλους και προσπαθούμε να δούμε τον εαυτό μας.

- O άλλος είναι άνθρωπος; άνθρωπος πραγματικός ή έχει να κάνει με το φαντασιακό μας, με τους φόβους και τις ενοχές που κουβαλούμε;

-  Ποιος είμαι Εγώ; Ποια είναι τα όρια μου, ο ζωτικός μου χώρος, το σημείο από το οποίο κοιτάζω -αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα;

- Κοιτάζοντας τον Άλλο αναγνωρίζω εύκολα αυτά που ήδη ξέρω μένω ήσυχος σ’ αυτά και δεν παρατηρώ αυτά που αγνοώ.

- Ο Άλλος υπάρχει ερήμην μου, αν αφήσω στην άκρη την ομφαλοσκοπική θέαση του κόσμου, μπορώ να τον «ανακαλύψω»; σε σχέση με τι με ενδιαφέρει να μιλήσω για τον Άλλο; Πιθανόν σε σχέση με τη δυσκολία επικοινωνίας και δημιουργίας κοινού τόπου μαζί του.

- Ο Άλλος προσλαμβάνεται σαν πρότυπο, σαν μέτρο για τον εαυτό μου, σαν αυτό που θα ήθελα να είμαι, σας φάρος πορείας. Δηλαδή αυτοπροσδιορίζομαι σαν αυτό που είμαι ή δεν είμαι σε σχέση με τον Άλλο. Αυτό συμβαίνει όχι με τον οποιονδήποτε Άλλο, αλλά με αυτόν που με αφορά, σε σχέση με αυτόν που νομίζω ότι είναι στη θέση που θα έπρεπε να είμαι εγώ, στη θέση που μου «ανήκει». Άρα προσπαθώντας να δικαιώσω τον εαυτό μου για αυτά που δεν έπραξα: ζηλεύω, κοροϊδεύω, φθονώ, κατηγορώ τον Άλλο που έχει καταφέρει αυτά που και εγώ θέλω αλλά δεν έχω. Προφανώς όμως, αγνοώντας αν αυτό που είναι ο Άλλος πραγματικά το θέλω ή απουσία δικού μου στόχου, αγκιστρώνομαι στον πραγματοποιημένο στόχο του Άλλου.

- Μπορώ όμως να αγνοήσω όλα τα παραπάνω και απλά να συναντηθώ και να ανταμώσω με τον οποιοδήποτε Άλλο που είναι εκεί έξω, που στέκεται κάτω από τον ουρανό και πατά πάνω στη γη; Μπορώ να τον αντικρίσω ή βλέπω τον εαυτό μου; Αν καταφέρω να τον δω, να τον δω έτσι όπως λάμπει καθώς κοιτάζει, έτσι όπως κλαίει καθώς πονάει, έτσι όπως γελά καθώς χαίρεται, τότε ναι υπάρχει και είναι εκεί έξω και εδώ απέναντι και δίπλα μου. Αν δεν μπορώ να τον δω, τότε δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο ο εαυτό μου που αρνείται να αποκολληθεί από την ματαιοδοξία του.

- Έτσι κι αλλιώς η φωτογραφία καταγράφει το Άλλο – ότι είναι απέναντι στο φακό - και εφόσον ενεργοποιώ τη μηχανή και το απαθανατίζω δηλώνω την ανάγκη καταγραφής, αποτύπωσης, παραμονής του. Και όσο περισσότερο αυτό το Άλλο –απέναντι από την φωτογραφική μηχανή- υπακούει σε κάποιους κανόνες αισθητικής (που προφανώς υπακούω εγώ) τόσο πιο ικανοποιημένος είμαι, τόσο πιο δικό μου το νιώθω.

- Μπορώ με μια εικόνα να δείξω το Άλλο; Ίσως μπορώ να δείξω το Όριο, τη φραγή, αυτό που με χωρίζει από τον Άλλο, αυτό που ξεχωρίζει εμένα από τους Άλλους, κυρίως όμως μπορώ να δείξω την άγνοια μου για το πως θα συναντηθώ μαζί του...