όμορφη μέρα σήμερα, ο δυνατός ήλιος στέγνωσε γρήγορα την πρωινή υγρασία. έφτασα στο χωράφι -ακριβώς δίπλα στην αυλή του δημοτικού σχολείου- γύρω στις δέκα. μόλις πρέπει να είχε τελειώσει το πρώτο διάλειμμα.
μετά από λίγα λεπτά άκουσα μουσική· κάτι σαν ξυλόφωνο, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω από που έρχεται. μάλλον από το σχολείο· το φύλλωμα των ελαιόδεντρων έκρυβε την αυλή, πλησίασα στα κάγκελα. στη μέση της αυλής τέσσερα-πέντε θρανία έφτιαχναν ένα τετράγωνο, κάθε παιδί είχε μπροστά τους ένα κίτρινο ξυλόφωνο -μεταλλόφωνο το είπε σε λίγο ο δάσκαλος μουσικής- έπαιζαν και τραγουδούσαν τις νότες: ντο ρε μι ντο λα ντο ... μετά από λίγο ο δάσκαλος τραγουδούσε τα κάλαντα και τα παιδιά της νότες.
ξαφνιάστηκα ευχάριστα· για μιάμιση ώρα ήταν πολύ όμορφο αυτό που συνέβαινε, υπήρχε πολύ καλή ενέργεια και ενθουσιασμός. στο τέλος του μαθήματος ο δάσκαλος της μουσικής τούς είπε ότι παρόλο που δεν είχαν βρεθεί την προηγούμενη βδομάδα είναι πολύ καλοί και ότι την επόμενη τετάρτη θα φέρει την κιθάρα του να παίξει μαζί τους. ήθελα να τους δώσω συγχαρητήρια, και στο δάσκαλο και στα παιδιά, αλλά από την μια ντράπηκα, από την άλλη δεν ήθελα να ενοχλήσω.
δεν νομίζω να έχει αλλάξει τόσο πολύ η εκπαίδευση στα ελληνικά σχολεία και τα μαθήματα, εκτός από τη γυμναστική, να γίνονται εκτός αίθουσας.
μετέφεραν θρανία, καρέκλες και μεταλλόφωνα στην αίθουσα. έμεινε μόνο μια καρέκλα κάτω από την μπασκέτα, να θυμίζει αυτή την όμορφη στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου