/ κώμη, γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι στο μαγαζί.
ζευγάρι σίγουρο για τον εαυτό του, γύρω στα σαράντα κάτι, κοιτάζει γρήγορα τα αντιηλιακά και η γυναίκα διαλέγει κάποιο: «πόσο κάνει;», «δώδεκα ευρώ», «υπάρχει φαρμακείο;», «τέσσερα χιλιόμετρα πίσω, στην καλαμωτή». ο άντρας πιάνει έναν αναπτήρα και ρωτάει πόσο κάνουν όλα να τα πληρώσει: «όχι μην το παίρνεις το αντιηλιακό, αυτό είναι πολύ φτηνό». πλήρωσαν τον αναπτήρα και έφυγαν· στην αρχή δεν κατάλαβα, νόμιζα ότι της φάνηκε φτηνό και ήθελε κάτι πιο ακριβό για να είναι σίγουρη ότι είναι καλό. αλλά η μ. έμπειρη πωλήτρια, που έτυχε να είναι στο μαγαζί για παραγγελία μου λέει: «δεν κατάλαβες, εννοούσε ότι το συγκεκριμένο είναι φτηνό και εσύ το έχεις ακριβά.»
/ καλαμωτή, γύρω στις έξι το απόγευμα έξω από την εκκλησία.
κόσμος βγαίνει από την εκκλησία, είχαν έρθει και άνθρωποι από το διπλανό χωριό, τα αρμόλια, για την κηδεία. κοντά τα χωριά, γνωρίζονται όλοι, γιορτές, γάμοι και κηδείες είναι ευκαιρίες να συναντηθούν παλιοί γνωστοί.
ηλικιωμένη που παρακολουθεί την κίνηση από την καρέκλα της στο πεζοδρόμιο, ρωτάει δυο περίπου συνομήλικούς της: «ε τι γίνεσται στα αρμόλια;», «α, λιγοστέβγομε και πάμε», «και σεις τα ίδια με μας», «μόνο που γεμίσαμε αλβανούς», «ήντα θα γίνομαι!».
γιατί γράφω τα παραπάνω: από τα μικρά καταλαβαίνεις και τα μεγάλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου