Νωρίς το απόγευμα πήρα το χωματόδρομο για το κάστρο, διέσχισα τον ήπιο ελαιώνα, οι περισσότερες ελιές είναι μαζεμένες και κλαδεμένες, το χορτάρι λάμπει στο απογευματινό φως. Όπου δεν έχει ελιές έχει νεαρά μαστιχόδεντρα, τα δέκα τελευταία χρόνια αυξάνεται με γοργό ρυθμό ο αριθμός τους, τα ελεύθερα χωράφια στους φτενούς κάμπους των χωριών φυτεύονται με μαστιχόδεντρα. Ανεβαίνω το κακοτράχαλο βουνό, το μονοπάτι αν και ασυντήρητο είναι σαφές, οι πινακίδες που είχαν μπει πριν από αρκετά χρόνια με ένα πρόγραμμα της τότε νομαρχίας αντέχουν ακόμα. Κανονικά η διαδρομή θα ήταν μέσα σε πευκοδάσος αλλά η φωτιά του 2012 έκαψε τα περισσότερα· η φύση όμως αναγεννιέται, ανάμεσα στα κούτσουρα μεγαλώνουν μικρά πεύκα, αν τα αφήσουμε ήσυχα σε λίγα χρόνια θα έχουν πάλι καλύψει την πλαγιά.
Τα παλιά σκαλοπάτια με οδηγούν στην επιβλητική είσοδο, ακούω γρήγορα φτερουγίσματα, δύο μεγάλα πουλιά, που δεν πρόλαβα να το δω καλά, απομακρύνονται γρήγορα, ίσως είναι αγριογερακίνες όπως γράφει κάτω στο ενημερωτικό πάνελ. Η θέα τριγύρω εντυπωσιακή, τα Αρμόλια, η μονή Βρετού, η μικρή τεχνητή λίμνη απέναντι από τα καταστήματα κεραμικής, τα Πατρικά, η Καλαμωτή, ο κάμπος που οδηγεί στην Κώμη, η θάλασσα. Το κάστρο χτίστηκε την εποχή της κυριαρχίας της Γένοβας, τον 15ο αιώνα, προφανώς για να ελέγχει την ευρύτερη περιοχή αλλά ίσως και σαν τελικό καταφύγιο. Το τοίχος από την νότια πλευρά, που ήταν πιο ευάλωτη για επιθέσεις ήταν διπλό. Τριγυρίζω ανάμεσα στα ερείπια, σκαρφαλώνω στα γκρεμισμένα τείχη, όσο περνά η ώρα προσπαθώ να το φανταστώ στην ακμή του· είναι δύσκολο, γιατί είναι λίγα τα στοιχεία που έχουν μείνει για να φτιάξω εικόνες, παρόλα αυτά η αίσθηση ότι είμαι εδώ πάνω ανάμεσα στις πέτρες και τα χορτάρια, με αυτό το μεταμορφωτικό ζεστό φως, τον κρύο αέρα, την καθαρή ατμόσφαιρα και τη θέα το μέρος με συνεπαίρνει. Στέκομαι, ακούω την αναπνοή μου, βλέπω· η φύση άγρια έχει εισβάλει χωρίς αντίσταση στο κάστρο και έχει εξουδετερώσει την εμβληματική δομή του. Αγριελιές, κουμαριές, θάμνοι και ορχιδέες έχουν κατακλείσει το κάστρο.
Το τελευταίο φως σαν θερμός προβολέας φωτίζει τα απομεινάρια του τείχους, κάτω τα χωριά είναι πια στη σκιά, πιάνω τις πέτρες είναι ζεστές από τον ήλιο. Επιστρέφω, σε λίγο θα σκοτεινιάσει, οι περιμετρικοί προβολείς θα φωτίσουν το κάστρο, θα το κάνουν «αξιοθέατο». Περπατώ πάλι ανάμεσα στις ελιές, έχουν ανάψει τα φώτα των δρόμων. Χωριό δεν είναι μόνο ο οικισμός, αλλά και η ευρύτερη περιοχή, η χλωρίδα και η πανίδα, οι ανθρώπινες δραστηριότητες, τα βουνά και τα δέντρα, τα απομεινάρια ενός κόσμου που κάποτε υπήρξε και τα νέα σημάδια του κόσμου που ίσως έρχεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου