«εφτά καφενεία είχε το χωριό, τρακόσοι τριάντα άντρες δουλεύανε στις γαλαρίες, στα πλυντήρια, στο χημείο· ο θείος μου που 'χε ταβέρνα έσφαζε ένα ζώο την ημέρα για να φάνε τόσοι άνθρωποι. παιδιά όταν είμασταν κάναμε τσουλήθρα στο φουγάρο, ανεβαίναμε στην κορφή, εκεί που είναι η σημαία τώρα, μπαίναμε μέσα και κυλούσαμε κάτω στις εγκαταστάσεις. είχαμε μια πολύ καλή δασκάλα τότε στο δημοτικό, τις άρεσε στον κέραμο κι έκατσε μερικά χρόνια, μας κοίταζε από το παράθυρο και όταν ανεβήκαμε στο χωριό, -δεν είχαμε χτυπήσει αλλά είμασταν λερωμένοι και ματωμένοι- μας έστειλε να κόψουμε μια βέργα από άγρελο ο καθένας και μας έδειρε».
ο ευγενής κάτοικος μας είπε πολλές ιστορίες για το χωριό σε σχέση με τα μεταλλεία αντιμονίου, η μνήμη (ευτυχώς;) στρογγυλεύει το παρελθόν, και τις αναμνήσεις λαφριές και όμορφες τις ιστορούμε.
περπατήσαμε σε ρεματιές με πλατάνια και απίστευτη άγρια βλάστηση, μάλλον μοναδική για τη χίο, και σε πλαγιές με πέυκα που έχουν πνίξει τις πεζούλες με τις παλιές ελιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου