||||||||||

φωτογραφίζοντας το τίποτα ή γράφω για να ακούω

κείμενο (και φωτογραφίες) σε εξέλιξη

Α 200712

Ο Χρόνος γίνεται Χώρος

Δεν έχει σημασία ο τόπος και το γεγονός, συνήθως δεν συμβαίνει τίποτα, σαν να απαθανατίζεται συνεχώς το ίδιο. Αυτό που υπάρχει, αν υπάρχει, αφήνει το ίχνος του. Στα όρια του εφικτού και της φωτογραφικής τεχνολογίας, ο Χρόνος γίνεται Χώρος. Η φωτογραφία εικονίζει τα όρια και ο Παρατηρητής καλείται να περιπλανηθεί εντός της. Βλέπουμε επιλεκτικά και με όλες μας τις αισθήσεις.

Β 201006

Κάθε φωτογραφία θα μπορούσε να συμπυκνώνει την εμπειρία της ολικής αυτής θέασης, καθώς και της σκέψης και της ιστορίας μας στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο - κάθε φορά - χωρίς την ευκολία της συναισθηματικής περιγραφής αλλά συντονισμένη με την σιωπή. Δηλαδή χωρίς να εικονίζει απολύτως τίποτα.

Φωτογραφίζοντας, επαναδιατυπώνουμε τη σωματική και πνευματική σχέση

μας με τον Κόσμο, μ’ αυτό που αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει, δηλαδή με τον εαυτό μας.

Δε χρειάζεται να ξεχωρίζει κάτι μπροστά μας - τίποτα δεν είναι απομονωμένο από τον περίγυρο του. Φωτογραφίζουμε απλώς αυτό που βρίσκεται απέναντί μας, από το μάτι μας μέχρι το άπειρο, ορίζοντας έτσι τη θέση μας σε σχέση μ’ αυτά που μπορούμε να κατανοήσουμε.

Γ 201008

Η συγκίνηση στη φωτογραφία (και στην τέχνη γενικότερα) έχει κυρίως να κάνει με την αποκάλυψη του αυτονόητου - αυτού που είναι ολοφάνερα μπροστά μας -  αλλά απασχολημένοι με τον εαυτό μας δεν το βλέπουμε. Η φωτογραφία δεν χρειάζεται να αποδεικνύει τίποτα. Είμαστε γεμάτοι με αποδείξεις. Με αποδείξεις, βεβαιότητες και σύμβολα.

Η φωτογραφία (όπως και η φύση;)  χρειάζεται μόνο να  επαναδημιουργεί το χώρο. Φυσικά το μεγαλύτερο μέρος των φωτογραφιών που παράγονται έχουν να κάνουν με συναισθήματα. Τα συναισθήματα του φωτογράφου και τα αναμενόμενα συναισθήματα των θεατών, εγκλωβίζοντας την πραγματικότητα μέσα στο κάδρο και προκαθορίζοντας τον τρόπο ανάγνωσης της.

Η φωτογραφία άσχετα από το θέμα (και τα κίνητρα του φωτογράφου) πρώτα από όλα πρέπει να δημιουργεί χώρο και μέσα σ' αυτόν τα στοιχεία της πραγματικότητας (αυτοκίνητα, πόρτες, άνθρωποι, κτλ) θα επαναπροσδιορίζονται και θα αφηγούνται την σιωπή τους.

Δ 201102

Αν απαλλάξουμε τις φωτογραφίες από τη σιγουριά της ‘γραμμικής’ αφήγησης, τι έχουν να πουν; Μπορούν να επαναδιαπραγματευτούν τη σχέση του θεατή, μέσω της φωτογραφικής τεχνολογίας, με το χώρο και το χρόνο (ότι κι αν εννοούμε με τη λέξη χρόνος);

Σε μια τέτοια (μη) συνθήκη, δεν έχει σημασία τη απεικονίζουν οι φωτογραφίες (ας πούμε τίποτα), ίσως όμως βοηθούν να αποκατασταθεί η σιωπή στο βλέμμα του θεατή. Η σιωπή και η αβεβαιότητα και η ομορφιά ενός κόσμου ρευστού και χωρίς σημασία. 

Αντιλαμβανόμαστε ελάχιστο αυτού που υπάρχει με ένα συγκεκριμένο τρόπο (και με περιορισμούς από τις αισθήσεις, τη λογική, τα συναισθήματα, την εποχή, τις εγγενείς αδυναμίες μας…)

Μήπως θέτουμε (θεσπίζουμε) όρια και ορίζουμε τον εαυτό μας και τις κοινωνίες μας απέναντι σ'αυτό που νομίζουμε οτι κατανοήσαμε γιατί δεν μπορούμε διαφορετικά, γιατί θέλουμε να γνωρίζουμε τη “γη” μας, το χώρο μας, μπροστά στο αβάσταχτο της ύπαρξης μας;


Υ.Γ. 
Ξεφεύγοντας από τον κανονιστικό τρόπο θέασης και επεξεργασίας της πραγματικότητας, ή κάνοντας μια ρωγμή ανάμεσα στη φόρμα και το περιεχόμενο μπορεί να αποκαλυφθεί οτιδήποτε φαινομενικά αδιάφορο και ανοργάνωτο, αρκεί να του δώσουμε χώρο και χρόνο

Ε 201201

Μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τον κάθε περίπατο -και μέσα σε ένα δωμάτιο γίνεται- σαν ταξίδι, δηλαδή να ορίζουμε τη θέση μας απέναντι σ' αυτό που κάθε φορά συμβαίνει..

Οι φωτογραφίες αποκαλύπτουν τον τρόπο που βλέπουμε, αλλά και τον τρόπο που αναζητούμε νόημα και τη θέση μας μέσα στον κόσμο.

Το βλέμμα μας, αντανακλώντας κυρίως τον εγωισμό και την άγνοια μας στέκεται σ’ αυτά που αναγνωρίζει, σ’ αυτά που από πριν είναι τροφοδοτημένα με νόημα, αδιαφορώντας για τον ενδιάμεσο χώρο και χρόνο, για τις παύσεις και την παρουσία του άγνωστου.

Η φωτογραφία ή καλύτερα η διαδικασία της φωτογράφισης μπορεί να βοηθήσει στην αναζήτηση καθαρού βλέμματος, στην υπέρβαση του γνωστού, στο συντονισμό με το χώρο και το χρόνο.

Ζ 201203

η διαδικασία της φωτογράφισης 

μας δίνει ένα σοβαρό λόγο να γίνουμε σοβαροί παρατηρητές

δηλαδή να χρησιμοποιούμε ένα μέρος από τις δυνατότητες που έχουμε έτσι κι αλλιώς

πρώτα απ΄όλα ξανοιγόμαστε στην Όραση, βλέπουμε περισσότερο, κινούμαστε περισσότερο, μένουμε ακίνητοι περισσότερο, αναζητούμε την κεντρική ιδέα, ανακαλύπτουμε σχέσεις, ξαναδημιουργούμε αυτό που υπάρχει μπροστά μας και παίρνουμε θέση απέναντι του

φυσικά όλα αυτά μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς φωτογραφική μηχανή

μόνο που είναι πιο δύσκολο

προφανώς οι φωτογραφίες δεν έχει σημασία αν είναι “καλές”, “κακές”, ή “ωραίες”

να το γράψω και διαφορετικά
φωτογραφίζοντας, βλέπω τον εαυτό μου που (και πως) βλέπει. Δηλαδή τοποθετούμαι απέναντι στην (αναμέτρηση με την) ιστορία. Δηλώνω τη θέση μου ή την αδυναμία μου να πάρω θέση. Έτσι κι αλλιώς όμως εκτίθεμαι με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο που γνωρίζω, χωρίς ευκολίες και κόλπα.

Η 20120425

προσπαθώντας να καταλάβω τη θέση μου ανάμεσα στην πραγματικότητα που αντιλαμβάνομαι και τη φωτογραφική τεχνολογία -πρόγραμμα- που σαν ενδιάμεσος επεξεργάζεται το βλέμμα μου, 

αφήνω "άφωνες" τις φωτογραφίες, χρησιμοποιώντας ελάχιστα την αφηγηματική τους δυνατότητα 

και -εκτός από τεκμήρια ματαιοδοξίας- προσπαθώ να τις διαχειριστώ σαν τεκμήρια σεμνότητας, 

δηλαδή δεν θέλουν να αποδείξουν ότι ήμουν στο οποιοδήποτε  "εκεί", αλλά να αναρωτηθούν αν ήμουν οπουδήποτε "εντός" του δικού μου κόσμου, τακτοποιώντας το χάος σε ευγενή πραγματικότητα

φυσικά πολλές φορές (τις περισσότερες), ευθυγραμμισμένες με το φωτογραφικό πρόγραμμα, αποκλίνουν από τις δικές μου προθέσεις και εικονογραφούν το προφανές

κείμενο και φωτογραφίες σε εξέλιξη