κάθε φορά που ταξιδεύω κάθομαι στο κατάστρωμα μέχρι να φορτώσει το πλοίο τις νταλίκες και μετά χαζεύω για ώρα τα φώτα του νησιού και των απέναντι ακτών. τους τελευταίους μήνες το πλοίο πάντα είναι γεμάτο με μετανάστες και πρόσφυγες, οι ντόπιοι είναι μικρή μειοψηφία. την προηγούμενη φορά που ταξίδεψα οι περισσότεροι ήταν σύροι, κυρίως οικογένειες· μοιάζουν πολύ με μας στους τρόπους. σήμερα όλοι σχεδόν ήταν αφγανοί, πιτσιρικάδες και λίγες οικογένειες με μωρά παιδιά. είχε μια αγριάδα το κατάστρωμα, δεν ξέρω αν με ενοχλούσε η πυκνότητα του κόσμου, ή τα σκουπίδια, η μυρωδιά του ιδρώτα, η άτσαλη κατάληψη του χώρου, η διάχυτη ενέργεια και ένταση. δεν μπορούσα να μείνω στο κατάστρωμα, πήγα στο σαλόνι της πρώτης θέσης. εδώ ήμουν σε άλλο πλοίο. ψυχρό, καθαρό και σχεδόν άδειο. κανένας μετανάστης, μόνο έλληνες και ελάχιστοι τουρίστες από την κορέα(;). θυμήθηκα ιστορίες από ταινίες για τα πλοία που πήγαιναν στην αμερική.
η ζωή τρέχει έξω στο κατάστρωμα, αρπακτική και άκομψη. προτίμησα το σαλόνι, τη στεγνή κομψότητα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. όταν φτάσαμε στον πειραιά, κατέβηκα τη σκάλα ανάμεσα σε μια παρέα νεαρών αφγανών χωρίς αποσκευές· χωρίς καθόλου αποσκευές.
η ώρα ήταν 8.15 ζέστη και κίνηση στο λιμάνι, με τίποτα δεν μπορούσες να σκεφτείς ότι το μεσημέρι θα έβρεχε, θα άστραφτε και θα βροντούσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου