24 Φεβ 2018

20180224 οκτώ φωτογραφίες μετά τη βροχή ή άσκηση θάρρους









αργά το απόγευμα, με τον ήλιο πίσω από τα σύννεφα· το λιγοστό φως από τα παράθυρο με οδηγεί να παρατηρήσω το χώρο και τα αντικείμενα για να μπορέσω να τα δω.
με το ημίφως του σπιτιού, το βλέμμα γίνεται ταξίδι και η ασφάλεια της οικειότητας αφήγηση. τα αντικείμενα –κομμάτια της ζωής μας– από μόνα τους ουδέτερα, μέσα από το λιγοστό φως, από τη μια προβάλλουν τη ζωή μας και από την άλλη ξανοίγουν το βλέμμα μας στη δυνατότητα της όρασης, δηλαδή στην αναμέτρηση μας με την ιστορία.

θάρρος, χρειάζεται για όλα· για τους ξένους και τους δικούς μας πολέμους, αλλά και για να αναγνωρίσουμε το καθημερινό και το συνηθισμένο· το οικείο, αυτό που ίσως χωρίς να το καταλάβουμε αποτελεί δομικό στοιχείο της ζωής μας.

κι αν το βλέμμα μας σαν κουκούλι αγκαλιάσει αυτό που δίπλα μας υπάρχει, τότε αυτό που είμαστε μπορεί να λάμψει, για λίγο.

συνεχίζεται




Δεν υπάρχουν σχόλια: