. . .
Χωρίς να το καταλάβουμε, μιλάμε χαμηλόφωνα μεταξύ μας, παρασυρμένοι από την ησυχία που επικρατεί. Στην κορφή μιας στενόχωρης σκάλας, ενός παλιού σκοτεινού σπιτιού, στέκεται μια κυρία· ψηλή, αδύνατη, ταλαιπωρημένη. Μας μιλά με ευγένεια κι ένα «σπάσιμο» στη φωνή και το σώμα. Εργαζόταν στη Χώρα πολλά χρόνια κάποια στιγμή ήρθαν με τον άντρα της εδώ, που είναι το σπίτι που γεννήθηκε. «Πέθανε εκείνος, πάνε χρόνια. Θα γύριζα στην Χώρα, αλλά είναι το πατρογονικό μου και θέλω να το κρατήσω». Ένα σκυλάκι τριγυρίζει στα πόδια μας, «είναι η συντροφιά μου». Της είπα να προσέχει τα νερά γιατί γλιστράει αυτή η απότομη κατηφόρα, «το ξέρω, τις προάλλες μου ρίξανε καυτό λάδι στη σκάλα για να με σκοτώσουν». Φεύγοντας είδα μια σειρά γλάστρες με γεράνια, «τα μαστιχάκια, εσείς τα φυτέψατε;» «ναι να ομορφύνω λιγάκι τη γειτονιά».
. . .
ολόκληρο το άρθρο και οι φωτογραφίες στο aplotaria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου