στη σαμοθράκη πηγαίνω πάντα με τον αντώνη, συνήθως οκτώβρη ή μάιο, δηλαδή πριν ή μετά τον κουρνιαχτό του τουρισμού· μένουμε στο ποτάμι, κοντά στην ταβέρνα του φίλου μας του στέλιου.
την τελευταία μέρα πριν φύγουμε μας ξύπνησε ένα κατσίκι που βέλαζε επίμονα δίπλα στη σκηνή· φτιάξαμε πρωινό στην ταβέρνα και ο στέλιος με τον αντώνη έφυγαν για ψώνια στην καμαριώτισσα· σκούπισα τη βεράντα και έκοψα μούρα και κεράσια· το μεσημέρι μαζέψαμε τις σκηνές και πήγαμε να χαιρετήσουμε τον στέλιο, μας είχε συνηθίσει και δεν ήθελε να φύγουμε· «καθίστε ρε, μέχρι αύριο που θα γίνει διαμαρτυρία για το σκουπιδότοπο, θα πετάνε όλα τα σκουπίδια του νησιού πίσω από το κάμπινγκ».
όταν έχει όρεξη λέει κορυφαίες ατάκες και απίστευτους μονολόγους, αλλά πολύ δύσκολα εκφράζει τα συναισθήγματά του· δεν ήθελε να τον χαιρετήσουμε· έκλεισε το μαγαζί και θα πήγαινε για ψάρεμα· «ρε γιάννη, γράφεις καλά γράμματα;», «τι θέλεις;», «βάλε ένα χαρτί στην πόρτα και γράψε: κλειστό λόγω λύπης».
το είπε γρήγορα και κοφτά πηγαίνοντας προς το μηχανάκι· έφυγε χωρίς να μας χαιρετήσει
μικρές ιστορίες πατριδογνωσίας / γιάννης κωσταρής / φωταγωγός / 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου