Η μονοτονία της βελανιδιάς..
Λόφοι με ξερά χορτάρια, βελανιδιές, κατσίκια, βράχια και χωματόδρομους
Λαγκαδιές που πέφτουν στη θάλασσα - δυτικά,
σχηματίζοντας μικρές αμμουδιές
που σβήνουν τον ήλιο
Ο νέος οικισμός φτιαγμένος μετά το σεισμό του '68
σαν στρατόπεδο, με τα μικρά σπίτια
μεταποιημένα και εξανθρωπισμένα από τους κατοίκους
και η εξορία
σφυνομένη στο χώμα και στις μνήμες
φωνάζει βουβά στο νέο μουσείο
1 σχόλιο:
...τις νυχτες, μολις κοιμοντουσαν ολοι, εβγαινα απο το παραθυρο και κατεβαινα στη θαλασσα...τοτε δεν ειχαμε μασκες, ριχναμε λαδι στο νερο για να γυαλισει και βλεπαμε ετσι το βυθο....
Η πολυλογια ειναι γιατι χαρηκα πολυ που ειδα εδω αυτο το νησι (εχω πει να παω και ακομα το σχεδιαζω). Ενα γεια μαζι με κατι απο τα παραμυθια που ελεγε η γιαγια απο τον αη στρατη. Και φυσικα ενα μεγαλο ευχαριστω για τις φωτογραφιες! Κατερινα της Ανδρου
Δημοσίευση σχολίου