χωρίς ταβάνι δίπλα στα κρίνα

Χαμηλώνει ο Ήλιος

στη ρίζα του βράχου

Στο Νότο γυαλίζει η θάλασσα

και βαθαίνουν οι σκιές

Διάτρητος σαρώνομαι από την άμμο

τα κρίνα ανοιγοκλείνουν στο φως

 

Η Γη είναι πάντα στρογγυλή

και τα αστέρια χιλιάδες

 

Τώρα που τα βήματα μπαίνουν σε σειρά τρέχοντας

και τα ονόματα αλλάζουν (και πάλι;)

καινούργιες λέξεις

θα ξαναμοιράσουν τον κόσμο

Κι ο Δίας πάντα θα φέγγει την ιστορία μας