Νύχτα στη Χώρα, λίγο πριν κλείσουν τα καταστήματα. Κρύο και βοριάς. Περιμένω στο πεζούλι απέναντι από το Δημοτικό να αδειάσει το καρτοτηλέφωνο. Διαγώνια το σουβλατζίδικο, τα τραπεζάκια άδεια, μόνο ένας γέρος με μπαστούνι κάθεται δίπλα στην είσοδο. Ανάμεσα μας μια σακούλα σκουπιδιών αφημένη στο δυνατό άνεμο, σηκώνεται ψηλά, κατεβαίνει, έρχεται κοντά μου, πηγαίνει προς το γέρο. Κοιταζόμαστε, ένα ελαφρύ χαμόγελο σπάει την αμηχανία των προσώπων μας.
Σταματάει μπροστά του, στην αρχή αβέβαια και μετά με την ενθουσιώδη και άτσαλη σιγουριά πιτσιρικά την σπώχνει ψηλά με το μπαστούνι του. Στροβιλίζεται πάλι ανάμεσά μας, κοιταζόμαστε και πάλι χαμογελάμε. Και πάλι στέκεται μπροστά του και πάλι την ωθεί ψηλά.
2-3 λεπτά κράτησε η χορογραφία της σακούλας, την τρίτη φορά που στάθηκε μπροστά του την ακινητοποίησε στο πόδι του τραπεζιού, μετά σηκώθηκε και περπάτησε προς τα πάνω χωρίς να με κοιτάξει.
Το τηλέφωνο άδειασε και έφυγα από το πεζούλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου