Συννεφιά και ησυχία στο χωριό, από το μεγάλο άσπρο αυτοκίνητο μεταφέρονται γάλατα και γιαούρτια με καρότσι στα μαγαζιά της πλατείας.
Εδώ ήρθε πολύ νωρίς η αρχαιολογική υπηρεσία. Όλα τα σπίτια είναι χωρίς σοβά και αρμολογημένα. Παντού η ίδια σκληρή σκουρόχρωμη πέτρα. Καμιά δεκαριά σπίτια διάσπαρτα στον ιστορικό οικισμό είναι ξενώνες. Τριγυρίζω, μετά από μια ώρα περίπου, νιώθω δυσφορία από την κλειστότητα του χώρου και την ομοιομορφία της πέτρας. Εύκολα λες σωστή η προστασία και η αυστηρότητα της αρχαιολογικής υπηρεσίας, αλλά ο χώρος αποστειρώνεται, γίνεται άχρονος, οι τωρινοί κάτοικοι δεν αφήνονται να αφηγηθούν τη δική τους, μπορεί κακόγουστη αλλά αληθινή ιστορία, να καταγράψουν το δικό τους βιωμένο χώρο και χρόνο. Μπορεί οι τεχνικές και διακοσμητικές τους επιλογές να είναι φτηνές και κιτς, όπως συμβαίνει στους άλλους οικισμούς, αλλά αποπνέουν ζωή και τους εκφράζουν. Εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια. Ίδια πέτρα, ίδια αρμολόγηση, συντηρεί ένα εντυπωσιακό αλλά άχρονο και αποστειρωμένο σκηνικό, μάλλον ψεύτικο, γιατί ποτέ δεν πρέπει να ήταν έτσι ο οικισμός. Φυσικά επισκέψιμο και φωτογραφήσιμο καταναλώνεται εύκολα, αλλά αδύναμο να δημιουργίσει νέες αφηγήσεις.
Στην είσοδο απέναντι από το καλαίσθητο μαγαζί με τα χιώτικα προϊόντα μια τσιγγάνα στήνει πάγκο με "λευκά είδη".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου