Το φθινόπωρο σ' εμάς ήταν από λιωμένο χρυσάφι και λιωμένο ασήμι, από αέρα, σμάρια κοράκια και ελαφριές παγωνιές. Κρατούσε όσο σχεδόν κι ο χειμώνας. Τον Αύγουστο τα φύλλα κιτρίνιζαν, τις πρώτες κιόλας μέρες του Σεπτεμβρίου, έπεφταν στη γη. Κανένας δεν τα σκούπιζε. Στη Δυτική Ευρώπη πρωτοεΐδα να σκουπίζουν το φθινόπωρο, να το μαζεύουν σε τακτικούς σε τακτικούς σωρούς σκουπιδιών. Τις ασυννέφιαστες φθινοπωρινές μέρες μας δεν φυσούσε καθόλου. Ο ήλιος έκαιγε ακόμα, λοξός ήδη και κατακίτρινος. Έγερνε το σούρουπο στην κόκκινη δύση του και πρόβαλλε το χάραμα σ' ένα λίκνο από ομίχλη και ασήμι. Ο ουρανός αργούσε να πάρει το βαθύ γαλάζιο χρώμα του. Μετά έμενε έτσι όλες τις ώρες της μικρής μέρας.
από το βιβλίο Φράουλες του Joseph Roth, εκδόσεις ΑΓΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου