Πέφτω συνέχεια πάνω στη «σκόνη του χρόνου»
πάνω στον παλιό κόσμο που ενώ πεθαίνει
- υποθέτω αδιάφορος για την υστεροφημία του-
δεν τον αφήνουμε να ησυχάσει
Αγνοώντας(;) αυτό που έρχεται
- και δεν είναι τα "δώρα" της κατανάλωσης -
κρατιόμαστε από αυτό που έχει ήδη φύγει
Δε βγαίνει όμως έτσι η ζωή
με μούμιες και μουσεία...
ένα μεγάλο παντοπωλείο ανοικτό για δεκαετίες
έκλεισε μια μέρα στις αρχές του '80(;)
και δεν ξανάνοιξε ποτέ
η φωτογραφία τραβήχτηκε από το σπασμένο τζάμι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου