...
Κατά κει που ‘δειχνε, δεν ήταν παρά μόνο η νύχτα, όπως παντού άλλωστε, μια νύχτα πελώρια που κατάπινε το δρόμο δυο βήματα από μας, και μόνο ένα κομματάκι δρόμου ξεμύτιζε απ’ το σκοτάδι, μικρό σαν γλώσσα.
...
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πεθαίνουν παρά την τελευταία στιγμή· άλλοι αρχίζουν είκοσι χρόνια νωρίτερα και καμιά φορά παραπάνω. Είναι οι άμοιροι της γης.
...
Στο κάτω κάτω, το μόνο που έκανε η Λόλα ήταν να παραληρεί από ευτυχία κι αισιοδοξία, σαν όλους τους ανθρώπους που ‘χουν βρεθεί απ’ την καλή μεριά της ζωής, τη μεριά των προνομίων, της υγείας, της ασφάλειας, και που ‘χουν ακόμη άφθονη ζωή μπροστά τους.
...
Οτιδήποτε έχει ενδιαφέρον συμβαίνει στη σκιά, τελικά. Δεν ξέρουμε τίποτα για την αληθινή ιστορία των ανθρώπων.
...
Άνανδρος ή ανδρείος, δεν σημαίνει πολλά πράγματα. Εδώ λαγός, εκεί ήρωας, ο ίδιος άνθρωπος είναι, ούτε εδώ ούτε εκεί στοχάζεται. Ό,τι δεν έχει σχέση με το χρήμα τον ξεπερνάει αφάνταστα, είναι γεγονός. Ό,τι είναι ζωή ή θάνατος του διαφεύγει. Ακόμα και τον δικό του θάνατο τον υπολογίζει λάθος και στραβά. Μόνο από θέατρο και παρά καταλαβαίνει.
...
Οι μικροί μου συνάδελφοι δεν αντάλλαζαν ιδέες μεταξύ τους. Μόνο στερεότυπα, αναλλοίωτα, μύριες φορές φουρνισμένα και ξεφουρνισμένα σαν ξεροκόμματα σκέψεων. «Μη χολοσκάτε!» λέγανε. «Θα τους τη φέρουμε!...» «Ο γενικός πράκτορας είναι κερατάς!...» Καπνοσακούλες πρέπει να τους κάνεις τους νέγρους!» κ.λπ.
...
Στην υπηρεσία της λυμαινικής εταιρίας του μικρού Τόγκο εργάζονταν, καθώς είπα, μαζί με μένα, στις αποθήκες και στις φυτείες, πλήθος νέγροι και μικροί Λευκοί του είδους μου. Οι μεν ιθαγενείς λειτουργούν τελικά μόνο με τον βούρδουλα, έχουν αυτή την αξιοπρέπεια, ενώ οι Λευκοί, τελειοποιημένοι χάρη στη δημόσια εκπαίδευση, δουλεύουν από μόνοι τους.
Ο βούρδουλας κουράζει στο τέλος αυτόν που τον χειρίζεται, ενώ η ελπίδα δύναμης και πλούτου με την οποία μπουκώνονται οι Λευκοί δεν στοιχίζει τίποτα, τίποτα απολύτως.
...
Σπρώχναν μπροστά τους τη ζωή και τη νύχτα και τη μέρα οι άνθρωποι. Τους τα κρύβει όλα των ανθρώπων η ζωή. Μες στον αχό του εαυτού τους, δεν ακούνε τίποτα. Σκασίλα τους. Κι όσο πιο μεγάλη είναι η πόλη κι όσο πιο ψηλή τόσο πιο σκασίλα τους. Σας το λέω εγώ. Προσπάθησα. Τσάμπα κόπος.
...
από το βιβλίο
του Σελίν
Ταξίδι στην άκρη της νύχτας
εκδόσεις
Βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου