Η συγκίνηση στη φωτογραφία (και στην τέχνη γενικότερα)
έχει κυρίως να κάνει με την αποκάλυψη του αυτονόητου -
αυτού που είναι ολοφάνερα μπροστά μας - αλλά
απασχολημενοι με τον εαυτό μας δεν το βλέπουμε.
Η φωτογραφία δεν χρειάζεται να αποδεικνύει τίποτα.
Είμαστε γεμάτοι με αποδείξεις. Με αποδείξεις, βεβαιότητες και σύμβολα.
Η φωτογραφία (όπως και η φύση) χρειάζεται μόνο να
επαναδημιουργεί το χώρο.
Φυσικά το μεγαλύτερο μέρος των φωτογραφιών που παράγονται
έχουν να κάνουν με συναισθήματα. Τα συναισθήματα του φωτογράφου
και τα αναμενόμενα συναισθήματα των θεατών,
εγκλωβίζοντας την πραγματικότητα
μέσα στο κάδρο και καθορίζοντας τον τρόπο ανάγνωσης της.
Η φωτογραφία άσχετα από το θέμα (και τα κίνητρα του φωτογράφου)
πρώτα από όλα πρέπει να δημιουργεί χώρο
(κάτι που εύκολα αναγνωρίζεται σε όλα τα έργα τέχνης)
και μέσα σ' αυτόν τα στοιχεία της πραγματικότητας
(αυτοκίνητα, πόρτες, άνθρωποι, κτλ)
θα επαναπροσδιορίζονται και θα αφηγούνται την ιστορία τους.
μάλλον πρόχειρες σκέψεις
κάτι σαν συνέχεια του http://fotamag.blogspot.com/p/blog-page_01.html
θα επανέλθω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου