φώτα01234

ΦΩΤΑ0 10|1999

Αν έχεις κάτι να πεις πες το!

Στο χώρο της φωτογραφίας, υπάρχει ένα ανθρώπινο δυναμικό, (νέοι που τελειώνουν τις σχολές και τα ΤΕΙ και όχι μόνο) που μένει αναξιοποίητο. Εξατμίζει την ενεργητικότητα του σε ευκαιριακές εργασίες, κοροϊδεύοντας και εφησυχάζοντας τον εαυτό του ότι κάτι κάνει. Αυτοπεριοριζόμαστε και ονειρευόμαστε – κωλοτριβόμαστε για μια θέση κάπου οπουδήποτε.
Τα περισσότερα από τα υπάρχοντα σχήματα, ενώσεις, ομάδες, κέντρα, έντυπα, είτε είναι ανενεργά, ή τώρα καρπώνονται την νεανική τους δημιουργικότητα, ή απλά εμπορεύονται. Είναι καιρός, όσοι έχουμε (ή έστω νομίζουμε ότι έχουμε) κάτι να πούμε, να μαζευτούμε και να το πούμε.


Ο Κάμπος με τα περιβόλια

Ανοίγοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά που μας τριγυρίζει, έχουμε ίσως τη δυνατότητα να ξεφύγουμε από τη βαρύτητα του φωτογραφικού συστήματος, αλλά και της οπτικής – εικονογραφικής μας παιδείας και να πλησιάσουμε σε μια πιο φυσική αποτύπωση της πραγματικότητας.
Αν και η ιστορία είναι συνεχώς παρούσα –στα σπίτια, στους τοίχους, στις πόρτες- τριγυρίζοντας νομίζεις πως ο τόπος είναι φτιαγμένος για να ζουν άνθρωποι, ζώα, δέντρα, πέτρες, χώματα, μυρωδιές, μηχανήματα, αρμονικά και δυναμικά, έξω από την ιστορία. Κάτι που φυσικά το συναντάς συχνά στην επαρχία...
Την ομορφιά μπορείς να την βρεις παντού, αρκεί να είσαι ανοικτός και ήσυχος. Πιο δύσκολα τη βλέπεις στη γειτονιά σου και στις τριγύρω γειτονιές γιατί δεν τη βρίσκεις ψάχνοντας, την κουβαλάς μαζί σου. Το κακό είναι ότι μπορεί να μην το καταλάβεις ποτέ...



ΦΩΤΑ1 03|2000

Αν είναι να πεις κάτι, πρέπει να το λες αργά, καθαρά και σιγά για να σε καταλαβαίνουν οι άλλοι, αυτοί που είναι κοντά και λίγο παραπέρα· και σιγά σιγά (όσο μεγαλώνεις;) θα ανακαλύπτεις αυτούς που σ’ αγαπούν και τους αγαπάς και εσύ.
Τι σου μένει από μια μέρα, τι σου μένει από μια ζωή;
Τα μικρά σημάδια της αγάπης, τα τυχαία συναπαντήματα με την ομορφιά.
Τίποτα δεν έχεις να πεις, μονάχα αναζητάς τη λάμψη σου στα μάτια των άλλων.
Ψάχνουμε ανθρώπους


ΦΩΤΑ2 07|2000

Στην προσπάθεια να σηκώσουμε το βάρος της ζωής μας, χαϊδεύουμε τον εαυτό μας με υποσχέσεις ευτυχίας, κοροϊδεύουμε την μοναξιά μας με λόγια της αγάπης. Μαζευόμαστε, αναμασώντας τις αναμνήσεις μας και χαζογελώντας με εύκολα παιχνίδια του αυτονόητου. Απαίδευτοι και υπερόπτες αφηνόμαστε στην ασφάλεια του καινούργιου.
Όμως
Η ζωή –αν και κρυμμένη στη ρουτίνα της συνήθειας- ακατέργαστη και αταξινόμητη, κατακλύζει τις αισθήσεις μας. Και μέσα από το λήθαργο του πολιτισμού μας, μερικές στιγμές –ταραγμένοι- κλαίμε από την ομορφιά που δεν μπορούμε να αντέξουμε. Τότε δεν υπάρχει κανείς, γυμνοί από τη σαβούρα της λογικής, τυχεροί που γεννηθήκαμε, είμαστε ολομόναχοι απέναντι στο μεγαλείο της ύπαρξης.
Και οι φωτογραφίες μας, ας είναι χαρτιά πιστοποίησης για τη λίγη ομορφιά που μαζέψαμε από το απλό και το συνηθισμένο της ζωής μας.


ΦΩΤΑ3 03|2001

Βροοο-χή! Βροοο-χή!
Βροοο-χή! Βροοο-χή! Βροοο-χή!
Όποτε μπορώ βρέχομαι για να γυρίζω στις αισθήσεις.

Θυμάμαι τότε που σε πρωτοείδα στα βράχια κοντά στη θάλασσα.
Μικρή και θαρραλέα.
Πριν μας πάρει ο έρωτας.
Πριν φύγουμε για τις πόλεις.
Ήμασταν παιδιά και όλα θα γίνονταν.
Τώρα μαζεύουμε κομμάτια και στήνουμε τις μοναξιάς μας εκεί που οι αισθήσεις δεν έρχονται.
Συνεχώς επιστρέφουμε στα βράχια, μα εσύ δεν είσαι πια η μικρή που χαμογελούσε στη θάλασσα και εγώ δεν αντέχω να σε κοιτάξω στα μάτια.


Προάστια

Στις συνοικίες όλα είναι ήσυχα, χωρίς εξάρσεις, σχεδόν νεκρά, αλλά και γι’ αυτό παρατηρήσιμα. Περπατώντας λοιπόν τα απογεύματα σε διαφορετικές συνοικίες της Αθήνας, μπορείς να νιώσεις την ξεχωριστή ομορφιά και τη λανθάνουσα ενέργεια από κάθε τι που παρατηρείς πιο προσεκτικά. Κάθε σημείο κουβαλά την προσωπική του μυθολογία, αρκεί να μην προσπερνάς βιαστικά.
Οι πολυκατοικίες, οι φράκτες, τα πεζοδρόμια, τα δέντρα και τα αυτοκίνητα: από ουδέτερα και επαναλαμβανόμενα στοιχεία, ξεπερνούν την αδρανή ύλη τους και την συμβατική τους ερμηνεία και ενώνονται σε ένα δυναμικό παρόν. Σε κάνουν να πιστεύεις ότι η ησυχία τους δεν είναι παντοτινή· σε λίγο όλα θ’ ανατραπούν και θα διαλύσουν με μια χαοτική έκρηξη την πολεοδομική τους συμμετρία.



ΦΩΤΑ4 02|2002

Φυσάει χειμώνας και κάθε πρωί ξαναμοιράζεται ο κόσμος
Φιλώ στα χείλη το φόβο και σκορπίζουν τα φαντάσματα
Με μια αγάπη διάφανη βρίσκω λέξεις για τα πράγματα
Τραγουδώ με τους ανθρώπους νιώθοντας μια δύναμη πρωτόγνωρη
Το φως ανακλά τη λάμψη μου
Η ζωή μου, δική μου
Πλάι πλάι με τους ανθρώπους που διάλεξα δίπλα μου.

Ανακαλύπτουμε την ομορφιά μας
Αγκαλιασμένοι με την πραγματικότητα,
Τη μεγαλύτερη φαντασία.