ΦΩΤΑ6 12|05 με αφορμη το χρόνο μερος Ι

 κείμενα

Πως αντιλαμβανόμαστε το χρόνο (πόση διάρκεια έχει μια στιγμή;)

Πόσες πολυκατοικίες θα χτίσουν ακόμη στην Κυψέλη;

Όταν σου λέω σ΄αγαπώ καταλαβαίνω τι λέω;

Ταξιδεύω για να ξεπεράσω το φόβο;

Τι γυρεύω στη πόλη;


Έξω, βρέχει ένα δύσκολο χειμώνα.


Χαμένος (ακόμη) σε παιδικές φαντασιώσεις, συνειρμούς και όνειρα

προσπαθώ να καταλάβω.

Ανοησίες και απλοϊκές σκέψεις -ίσως-

γι’ αυτούς που δεν έμαθαν τα βασικά.


Βλέπω κι εσάς, που με όλη σας την ύπαρξη δείχνετε να τα γνωρίζετε.

Ευλογημένοι να είσαστε όλοι εσείς οι επιτυχημένοι εκεί έξω.

Zώντας την ασφάλεια της ήττας,

απολαμβάνω τη θαλπωρή της ελευθερίας.


Αφιερωμένο, σε αυτούς που δεν ξέρουν τι θέλουν

και με μάτια πυρωμένα χαζεύουν το άπειρο.









Φωτογραφίζοντας επαναλαμβανόμενα το ίδιο ακριβώς σημείο, την ώρα που αλλάζει το φως (αλλά και πολλές από τις δραστηριότητες των ανθρώπων και της πόλης) καθώς σκοτεινιάζει, στη φωτογραφία εμφανίζονται ή εξαφανίζονται στοιχεία που με τα μάτια μας αντιλαμβανόμαστε εντελώς διαφορετικά:

10’’ της πορείας ενός αυτοκινήτου γίνονται μια στιγμή, απλωμένα ρούχα εξαφανίζονται, το φως από το παρελθόν ενός αστέρα γίνεται μια φωτεινή γραμμή.

Ενώ ο τρόπος που βλέπουμε μας δεσμεύει -η ανθρώπινη θέαση του κόσμου- στην γραμμική ροή του χρόνου, παρελθόν - παρόν - μέλλον:

η φωτογραφία μπορεί να γίνει οθόνη που πάνω της προβάλλονται όλα ταυτόχρονα.




Χωρίς εξηγήσεις και απαντήσεις

παμπάλαιος και σίγουρος

ο χειμώνας ήρθε, για άλλη μια φορά.


Η πόλη κλεισμένη μέσα μου

Ασφυξία.

Οι πέτρες και το χώμα που κουβαλώ μαζί μου κουράστηκαν

Τα φοβισμένα σκυλιά ψάχνουν στους κάδους για λίγη αγάπη


‘’Μεγαλώνουμε με φόβο και αγάπη’’

εδώ και κάτι ώρες -από τότε που στοιχήθηκαν οι αιώνες-

κερδίζει ο φόβος

Η αγάπη φυσάει τις τρίχες στο στήθος μου

και γλύφει τις πληγές μου.


Όμως ο φόβος υπάρχει παντού

στα φανάρια, στα μαγνητόφωνα των αυτοκινήτων,

στις φωτογραφίες των περιοδικών,

στο άδειο βλέμμα των ανθρώπων που μιλούν,

αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν,

στο ‘’ξαναπάρτε αργότερα, ή θα σας τηλεφωνήσουμε εμείς’’,

στη σιωπή.


Σε ποιόν γαλαξία γυρίζουν τ΄ αστέρια σου;

Κραυγές βουβές, χωρίς ήχο και φως, μαυρίζουν το σκοτάδι.





Όλα μοιάζουν ίδια με πέρσι, οι άνθρωποι, οι δουλειές, η πόλη.

Χωρίς ψευδαισθήσεις (πια) πρέπει να βγει η χρονιά.

Με μερικές νύχτες που ο ουρανός θα φλέγεται και τα αστέρια, επίμονα,

θα φτιάχνουν χρωματιστούς κύκλους γύρω από τον Πολικό Αστέρα

και το χώμα θα είναι χώμα και το νερό νερό.