ΦΩΤΑ8 08|06 κείμενα

Ο Χρόνος γίνεται Χώρος (ή pixels)

Φωτογραφίζοντας επαναλαμβανόμενα το ίδιο θέμα, αυξάνοντας τον χρόνο έκθεσης στο φως, αποκαλύπτονται(;) οι δυνατότητες της φωτογραφικής καταγραφής σε σχέση με την στιγμιαία καταγραφή της ανθρώπινης όρασης.

Κάθε φωτογραφία περιέχει διαφορετική χρονική διάρκεια, (...1/60’, 60’’, 360’’, 60’ ...) προβαλλόμενη όμως στο ίδιο χωρικό πλαίσιο. Αυτή η εγγενής δυνατότητα της φωτογραφικής πράξης μπορεί να μας οδηγήσει σε μια διαφορετική θεώρηση της ροής του χρόνου. Δεν πρόκειται απλώς για τον χρόνο που περνά, δηλαδή για μια γραμμική αλληλουχία γεγονότων, αλλά για ένα διαρκές παρόν, όπου ο χρόνος γίνεται χώρος. Ένας κύκλος που επαναλαμβάνεται, όπως η σπείρα, το 24ώρο, η διαδοχή των εποχών.

Και έτσι, παίζοντας με τις περιορισμένες δυνατότητες του φωτογραφικού προγράμματος και ουσιαστικά εξαντλώντας το μέσα από αυτή την αέναη ροή του φωτός, παίρνουμε διαφορετικές εκδοχές του ίδιου θέματος και δίνουμε χώρο στην λανθάνουσα ενέργεια που κουβαλά ο κόσμος που μας τριγυρίζει. Aφήνοντας ουσιαστικά ανεξέλεγκτο το ποτάμι φωτός να σαρώνει την φωτοευαίσθητη επιφάνεια, ίσως επιστρέφουμε στην αρχαία μαγεία, που μας ξανοίγει στο υπερφυσικό και μας ελαφρώνει από το φόβο του θανάτου.

Ανήσυχοι και γεμάτοι απορίες, ψάχνουμε χωρίς μελοδραματισμούς, ‘’αποφασιστικές στιγμές’’ και ‘’φωτογραφικά ντοκουμέντα’’, για την ανάσα της σιωπής και για την ομορφιά. Εξερευνώντας το Άγνωστο μέρος του γνωστού. Tο Αόρατο του ορατού.

συνεχίζεται

ΤΟΣΗΕΝΕΡΓΕΙΑΣΠΑΤΑΛΗΜΕΝΗ


Το καλοκαίρι πυρώνει τα τσιμέντα

ο Δρόμος είναι η μόνη Διέξοδος

Οι άνθρωποι χρωματιστά pixels

μιας ρευστής πραγματικότητας

Μπορεί να μην κάναμε τίποτα

για να αλλάξει ο κόσμος

Αλλά τουλάχιστον λάμπουμε γυμνοί

Την ώρα που δύουν και οι τελευταίες ελπίδες μας

Λίγο πριν πουλήσουμε τη ψυχή μας στο Διάβολο.

Μοναδικοί μάρτυρες της ομορφιάς μας

Ήρωες του προσωπικού μας έπους

Που δεν αφορά κανέναν.

Όλοι μιλούν με βεβαιότητες

Γνωρίζουν την Αρχή και το Τέλος;

Το αναγνωρίζεις,

στο σταθερό τους βλέμμα

Στις αργές συσπάσεις των χειλιών τους,

καθώς ξεφλουδίζουν τις άγουρες λέξεις

Στην αυτάρεσκη σιγουριά τους

Στο ελαφρύ τους μειδίαμα

Και γω που νόμιζα πως μόνο τα μήλα πέφτουν

Ω Αγία Βαρύτητα!

Πως να χωρέσω τόση Γη...





Και πάλι πετώ μια μικρή, στρογγυλή πέτρα στη θάλασσα.

Και περιμένω να σηκωθεί τρικυμία

Να αφρίσει το πέλαγος

O ήλιος να κάψει το νερό

Στα βράχια να στεγνώσει το αλάτι.

Την βλέπω να βυθίζεται στα διάφανα νερά

Αναταράσσει για λίγο την άμμο

Ακουμπάει πάνω της

Και μένει εκεί.

Ησυχία.

Τίποτα άλλο δεν κουνήθηκε

στον ορατό κόσμο των Ανθρώπων.

Το Καλοκαίρι έμεινε Καλοκαίρι

Το κύμα μόλις που ακούγεται.

Στην Ανδρομέδα κανείς δεν έμαθε τίποτα.
Ούτε που κατάλαβαν πως πέρασα δίπλα τους
Πηγαίνοντας όπως και χθες εκεί που πουλάνε τα χρώματα
‘’Προσοχή χρώματα’’
Μην φοβάστε φεύγουν αμέσως με νερό.