Μισοάδειο το πλοίο. Νωχελικοί, χωρίς τη βιασύνη του καλοκαιριού, απορροφημένοι στις σκέψεις τους οι λιγοστοί επιβάτες του καταστρώματος, είναι έξω μάλλον για να καπνίζουν. Όλο και κάποιος ακουμπά στα κάγκελα της πρύμνης με ξεχασμένο το βλέμμα στο πέλαγος.
Μονάχα ο αέρας και η μηχανή του πλοίου ακούγονται και που και που μια παρέα νεαρών που παίζουν χαρτιά, και φωνάζουν επιδεικτικά μιμούμενοι ποιος ξέρει τι. Η ρότα του πλοίου κόβει το πέλαγος στα δύο, πηγαίνουμε ανατολικά, ο ήλιος πίσω μας μπαινοβγαίνει στα σύννεφα. Αλλάζει το φως, αλλάζουν και οι γυαλάδες στο λευκό πλαστικό τραπέζι μπροστά μου, μέχρι που ανάβουν οι μακρόστενες λάμπες φθορίου του καταστρώματος και το παγωμένο φως τους ησυχάζει το τραπέζι. Είμαστε πια κοντά στο νησί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου