Άφησα το μηχανάκι κοντά στο χείμαρο. Τριγύρο πέτρες, χώματα, πεσμένες περιφράξεις, εργάτες και μηχανήματα. Πριν ένα μήνα ξεχείλισε σπάζοντας ότι υπήρχε στις κοίτες του. Μπήκα στο χωριό, δυο γυναίκες με μαύρα στο τραπεζάκι του καφενείου κουβέντιαζαν. Περπατώ στα στενά, τα περισσότερα είναι αδιέξοδα, αρμολογημένα τα πιο πολλά σπίτια και οι δυο-τρεις ξενώνες κλειστοί αυτή την εποχή. Τριγυρίζω περιμετρικά στο χωριό, ακόμη είναι εμφανές το τοίχος που σχημάτιζαν οι εξωτερικοί τοίχοι των σπιτιών. Κάποιος πλύνει τα μαστίχια του, απέξω είναι δεμένο το γαϊδούρι του. Μια ηλικιωμένη περπατά με δυσκολία υποβασταζόμενη από μια νεώτερη γυναίκα. Ένας γέρος κάθετε σε ένα πεζούλι.
"Ποιός είσαι και που πας;" με αιφνιδιάζει με δυνατή φωνή
Οστεώδης με κρεμασμένα χείλη και σίγουρος για τον εαυτό του, ξεκίνησε αμέσως ένα μακρύ μονόλογο: "... ομεγαλύτερος τρομοκράτης είμαι, μπορώ να φτιάξω μπόμπες και να τους κάψω όλους γιατί είμαι και χημικός. Δεκαεννιά επαγγέλματα έχω αλλάξει, χημικός, οικοδόμος, φούρναρης, αγρότης... στη γέμιση του φεςγγαριού φυτεύουμε, μπογιάζουμε, και στο λίος κάμνομε άλλες δουλειές, ρίχτομε τσιμέντα στις οικοδομές... α, ήρτε η χαμένη με το ψωμί, και πες στο χωριανό σου το ρουφιάνο το δικηγόρο εμένα να με φοβάται" έφυγε με γρήγορο βήμα προς το άσπρο φορτηγάκι της φουρνάρισσας.
Πιο πέρα ήταν το ελαιοτριβείο, δυο γυναίκες καθισμένες στις καρέκλες σαν παλιά φωτογραφία, στο βάθος τα μηχανήματα. Χρησιμοποιούσαν ακόμη "πετσέτες"! είχα να δω πολλά χρόνια.
"Α, τις ξέρεις" μου λέει ο ιδιοκτήτης, "το καλύτερο λάδι βγαίνει εδώ, οικολογικό! Να εκεί πάνω από το γραφείο πήγαινε, τράβηξε τα δυο κάδρα, αυτοί το 1923 άνοιξαν το ελαιοτριβείο".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου