Το μυαλό μου κυλάει αργά
Ξεχνιέται συνεχώς
στις αντανακλάσεις των φύλλων
καθώς τα λικνίζει ο άνεμος
Σιωπή
Πότε με χαϊδεύει η ομορφιά
και πότε συνθλίβομαι απ' αυτό
που ακόμα υπάρχει
Κάθομαι απέναντι και με κοιτάζω
την ώρα που φουσκώνω τα λάστιχα του ποδηλάτου
το βράδυ που κλείνω το σύρτη της πόρτας
το πρωί καθώς ανοίγω την κουρτίνα
την ώρα που μου χαμογελά ο φόβος
Όσα αστέρια κι αν σβήσουν
Από το παρατηρητήριο της Γης
τουλάχιστον τρισήμιση χιλιάδες θα λάμπουν
Πόσα έτη φωτός μακριά είναι το Εμείς..
πρώτη γραφή
3 10 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου