23 Μαΐ 2009

3500



Το μυαλό μου κυλάει αργά
Ξεχνιέται συνεχώς
στις αντανακλάσεις των φύλλων
καθώς τα λικνίζει ο άνεμος

Σιωπή

Πότε με χαϊδεύει η ομορφιά
και πότε συνθλίβομαι απ' αυτό
που ακόμα υπάρχει

Κάθομαι απέναντι και με κοιτάζω
την ώρα που φουσκώνω τα λάστιχα του ποδηλάτου
το βράδυ που κλείνω το σύρτη της πόρτας
το πρωί καθώς ανοίγω την κουρτίνα
την ώρα που μου χαμογελά ο φόβος

Όσα αστέρια κι αν σβήσουν
Από το παρατηρητήριο της Γης
τουλάχιστον τρισήμιση χιλιάδες θα λάμπουν

Πόσα έτη φωτός μακριά είναι το Εμείς..


πρώτη γραφή
3 10 2004

Δεν υπάρχουν σχόλια: