; αυτό που δεν μπορεί να μην υπάρχει

της Κ.Κ.


. . .
Κι η σιωπηλή παρουσία σου μ' έμαθε
πως σιωπή δεν υπάρχει.
Άκουσα να θροΐζει η ψυχή σου
όπως ένας πευκώνας το καλοκαίρι.
Τα δάχτυλα σου μ' αγγίξαν
σαν ένα σμήνος πουλιών.
Κι όταν χαμογελάς ακούω μια άρπα.
Κι όταν σκέφτεσαι ακούω που σκέφτεσαι.
Κι είναι αυτό που ακούω πολύ δυνατότερο
απ' αυτό που σου γράφω
κι απ' αυτό που μπορώ να σου πω.
Όλα είναι γραμμένα. Αρκεί να μπορεί
να διαβάζει η καρδιά
τα ψηφία της κτίσεως.
Οι στίχοι είναι αντίλαλοι.
Απόψε τελειώσανε όλες οι λέξεις μου. . .

του Νικηφόρου Βρεττάκου