ΦΩΤΑ 11 Αμοργός

Αέρας και κρύο. Περπατούμε πλάι στις ψηλές ξερολιθιές που μοιράζουν το βουνό σε ιδιοκτησίες. Τριγύρω πρόβατα και κατσίκια, πέτρες και θάμνοι. Ανεβαίνουμε την πλαγιά και ισιώνουμε προς την κορφή λίγο πριν τους ανεμόμυλους. Ο βοριάς πέφτει πάνω μας με δύναμη. Συνεχίζουμε με δυσκολία προς τα ερείπια των μύλων. Τριγύρω, τα βουνά είναι κλεισμένα από γκρίζα σύννεφα που τρέχουν γρήγορα αλλάζοντας συνεχώς σχήματα και οι σκιές τους δημιουργούν μαύρες τρύπες στη θάλασσα. Μια απίστευτη και απέριττη χορογραφία τεράστιας κλίμακας φτιαγμένη από φως και αέρα. Πέρα από το νησί, πάνω από το Αιγαίο, ο ουρανός παραμένει ανέφελος. Κόντρα στο βοριά κοιτάζω τον κόλπο της Αιγιάλης. Στο βάθος το νησάκι Νικουριά μεταμορφώνεται συνεχώς από το φως που διαπερνά τα σύννεφα. Από κάτω, στο μικρό κάμπο, οι ντόπιοι μαζεύουν ελιές και πιο πάνω στο κοίλο που σχηματίζουν οι πλαγιές, ανάμεσα στα χωριά Λαγκάδα και Θολάρια, οι πεζούλες έρημες αφημένες από χρόνια στα κατσίκια. Γυρίζω το βλέμμα μου στους μύλους, νεκρά κελύφη, σωροί από πέτρες και σάπια ξύλα, παρατημένοι δεκαετίες στην εντροπία των ανέμων.
Καθόμαστε πίσω από ένα βράχο να φάμε. Ησυχία. Μόλις που προλαβαίνω να δω ένα κοπάδι πρόβατα που βουβά διασχίζει την κορυφογραμμή και κατηφορίζει νότια.